Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "CAN" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-13 z 13
    Tytuł:
    Sprawca aborcji: głos w dyskusji nad przestępstwem z kan. 1398 KPK
    The procurer of an abortion: a comment relating to the debate on the delict speci ed in canon 1398 CIC
    Autorzy:
    Skonieczny, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/957755.pdf
    Data publikacji:
    2015-11-01
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    abortion
    can. 1329
    can. 1398
    aborcja
    kan. 1329
    kan. 1398
    Opis:
    This article is a short comment on abortion as understood canonically in the Latin Code, with some references to Polish cases. The Author presents canon 1398 (with its 1988 au- thentic interpretation) in the light of can. 1329, and then draws attention to its incompat- ibility that needs to be corrected. He criticises the term “abortus”, that is to be discarded in a modi ed (future) canon 1398. The same criticism can be applied to the notion of a necessary accomplice in canon 1329 § 2, that should also be removed from the Latin penal law. A future canon 1398 needs to be harmonised with the modi ed canon 1329.
    Artykuł jest krótkim komentarzem do aborcji kanonicznej w rozumieniu kodeksu łaciń- skiego na tle niektórych polskich przypadków. Autor omawia kan. 1398 (z jego interpretacją autentyczną) w świetle kan. 1329, a następnie zwraca uwagę na ich niezharmonizowanie, co powinno zostać poprawione. Autor krytykuje pojęcie „abortus”, które powinno być usu- nięte w przyszłym, zmienionym kan. 1398. Ta sama krytyka powinna być zastosowana do pojęcia sprawcy koniecznego z kan. 1329 § 2, które również powinno być zniesione w łacińskim prawie karnym. Przyszły kan. 1398 powinien ponadto być zharmonizowany ze zmienionym kan. 1329.
    Źródło:
    Annales Canonici; 2015, 11; 195-216
    1895-0620
    Pojawia się w:
    Annales Canonici
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Rozum i wiara a małżeństwo. Znaczenie ścisłej tożsamości pomiędzy węzłem małżeńskim a jego wymiarem sakramentalnym w małżeństwie ochrzczonych (kan. 1055 § 2)
    Autorzy:
    Wójcik, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/554753.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    marriage
    marriage bond
    sacrament
    can. 1055 § 2
    Church
    Opis:
    The article discusses the meaning of the canonical and theological principle of the identity between marriage bond and sacrament in the case of two baptized persons. First the author presents a historical and contemporary tendency to draw an artificial border line between human nature along with its requirements and positive law, for which the requirements should be one of the sources. Next he shows in what way the dissociative tendency helps separate the domain of reason from the domain of faith, which converge at the point where nature demands obedience from reason. Then the author demonstrates the impact of the dissociation on the understanding of the relation between a natural and a sacramental aspect of marriage. In this context the author discusses the specific nature of the sacrament of matrimony as compared with six other sacraments and the character of the matrimonial consent in the perspective of its object, that is sacramental marriage. Specifically, he focuses on the idea of indirectness in the “cause-effect” relation between the matrimonial consent and sacramental dimension of marriage. In the concluding part of the article the author enters into polemics with the criticism aimed at such an understanding of indirectness – called an “anti-personalist sacramental automatism” – which apparently belittles the significance of the influence of faith on the efficacy of the matrimonial consent. The polemics incorporates the theses formulated by John Paul II in his theology of the body and strives at showing a close relationship between a “sacramental” dimension of the natural marriage and the sacramental dimension of Christian marriage. This, in turn, serves the author to show the relationship between reason and faith and to formulate a brief pastoral conclusion.
    Źródło:
    Annales Canonici; 2012, 8
    1895-0620
    Pojawia się w:
    Annales Canonici
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Jawni grzesznicy. Czy zasadne jest ich publiczne piętnowanie?
    Manifest sinners. Is their public stigma justified?
    Autorzy:
    Bar, Wiesław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28762033.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    jawnogrzesznik
    piętnować
    niepraktykujący
    kan. 915 KPK
    kan. 1184 KPK
    manifest sinner
    stigmatize
    non-practicing Christians
    can. 915
    can. 1184
    Opis:
    Autor, po nakreśleniu tematu i wyjaśnieniu terminów „jawny grzesznik” i „piętnować” w kontekście historycznym, podaje syntezę dyscypliny kościelnej wobec jawnych grzeszników. Rozpoczyna od zagadnienia niepraktykujących chrześcijan, stosunkowo rzadko  pojawiającego się w nauczaniu o jawnogrzesznikach. Centralne miejsce w analizach zajmują kwestie odmowy dopuszczenia do Komunii św. (kan. 915 KPK) i udzielenia katolickiego pogrzebu (kan. 1184 § 1 nr 3 KPK) oraz inne ograniczenia i sankcje, jakie mogą dotknąć jawnych grzeszników (np. kandydatów na rodziców chrzestnych – kan. 874 nr 3 KPK; chorych, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim – kan. 1007 KPK). Uwzględniając aktualne przypadki, zwłaszcza związane ze stosowaniem do nich norm z kan. 915 i 1184 KPK, przypomina się, że przy ich aplikacji należy uwzględniać katolickie zasady osądu moralności ludzkich czynów. Zaleca się korzystać z mądrości Benedykta XIV, który radził, by do każdej osoby podchodzić indywidualnie, zachowywać spokój, pouczyć jawnogrzesznika, że przyjęcie Ciała Chrystusa nie uchroni jej przed sądem Chrystusa, lecz obciąży. Jeśli jawnogrzesznik nadal trwa w uporze, należy jego grzech piętnować, czego najbardziej dotkliwe są odmowa Komunii św. i pogrzebu kościelnego. 
    The author, explaining the subject that includes the terms “manifest sinner” and “stigmatize” in a historical context, gives a synthesis of Church discipline towards manifest sinners. The analysis with the selected issues begins with so-called “non-practicing Christians” that is a topic rarely present in the teaching about the manifest sinners. The author mainly analyzes the issues regarding the refusal of admission to Holy Communion (can. 915) and granting a Catholic funeral (can. 1184 § 1 no 3), as well as other  restrictions and sanctions that may apply to the manifest sinners (e.g. candidates for godparents – can. 874 no 3; in the anointing of the sick who persevere obstinately in manifest grave sin – can. 1007). Taking into account the current cases, especially those related to the application of can. 915 and 1184, it is noted that their application should takes into account the Catholic principles of judging the morality of human acts. It is recommended to use the wisdom of Benedict XIV, who advised to treat each person individually, remain calm, instruct the manifest sinner that accepting the Christ’s Body would not save him from the judgment of Christ but would charge him. If the manifest sinner perseveres obstinately in a manifest grave sin, his sin should be stigmatized. The most painful for him is the refusal of admission to Holy Communion and the Catholic funeral. 
    Źródło:
    Annales Canonici; 2023, 19, 1; 39-63
    1895-0620
    Pojawia się w:
    Annales Canonici
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wykonywanie władzy delegowanej kilku lub wielu osobom (kan. 140–141 KPK)
    Autorzy:
    Dzierżon, Ginter
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/554785.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    Catholic Church
    canon law
    power
    delegation
    can. 140–141
    Opis:
    In the presented article the author made detailed interpretation of can. 140–141 CIC which concerning power delegated to one or many persons. He pointed out that the rules included in these canons are supposed to guarantee „collision - free” realization of the one’s duties.The author proved that the dispositions concerning power delegated in solidum and consecutively are not of a nature of an annulling act (can. 140 § 1, 141 CIC). He believes that what the legislator tried to avoid by using such legislative techniques was invalidity of actions taken by other delegated persons.On the other hand, the directives included in can. 140 § 2 CIC concerning collegial delegation are of a nature of an annulling act. This, however, results not from the content of the canon but rather from the nature of things since a collegiate act is substantially not a sum acts of particular people but a new act.
    Źródło:
    Annales Canonici; 2012, 8
    1895-0620
    Pojawia się w:
    Annales Canonici
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ograniczenie prawa wiernego do Eucharystii – kan. 915 Kodeksu prawa kanonicznego z 1983 roku
    Autorzy:
    Zaborowski, Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/554691.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    Holy Communion
    can. 915
    Code of Canon Law 1983
    sacraments
    Opis:
    The issue of admitting catholic believers to Holy Communion has always been a difficult one in the history. The position of the Church as expressed in Canon 915 of Code of Canon Law 1983 seems strict, but justified with its invariable teachings. The Catholics who have been excommunicated or interdicted after the imposition or declaration of the penalty and others obstinately persevering in manifest grave sin should always be aware of the fact, that it is not the Church that restricts them in their entitlements, but it is them that deprive themselves of that right. This is not a new teaching or tightening of ecclesiastical discipline. This is a continuation of Jesus’s teaching.
    Źródło:
    Annales Canonici; 2013, 9
    1895-0620
    Pojawia się w:
    Annales Canonici
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Upoważnienia habitualne (facultates habituales) - wprowadzenie do problematyki
    Habitual faculties (facultates habituales) - an introduction to the problematic
    Autorzy:
    Skonieczny, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/957739.pdf
    Data publikacji:
    2016-11-01
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    uprawnienia habitualne
    can. 132
    kodeks prawa kanonicznego 1983
    habitual faculties
    Code of Canon Law 1983
    Opis:
    This article presents the problematic concerning habitual faculties (facultates habituales). The Author applies the concept of power-conferring norms or norms of competence from legal theory. There follows a presentation of the evolution of habitual faculties from a privilege (cf canon 66 of the 1917 Code) to the power of governance (cf canon 132 of the 1983 Code). According to the Author, the term facultates is ambiguous. He distinguishes facultates in a strict sense (only these are power-conferring and “habitual” in the sense of canon 132), from facultates in a larger sense (e.g. faculties to hear confessions). There are two structural elements: the existing hierarchical relationship between the higher and lower instances, and the objective, i.e. the enlargement of the competence of the lower instance. The Author comments on these elements and, nally, presents some di culties to be solved.
    Artykuł przedstawia problematykę dotyczącą upoważnień habitualnych (facultates habituales). Autor odwołuje się do koncepcji norm kompetencyjnych z teorii prawa. Następnie ukazuje ewolucję upoważnień habitualnych od przywileju (por. kan. 66 kodeksu z 1917 roku) do władzy rządzenia (por. kan. 132 kodeksu z 1983 roku). Według autora termin facultates jest niejednoznaczny. Odróżnia on facultates w sensie ścisłym (tylko te są kompetencyjne i „habitualne” w rozumieniu kan. 132) od facultates w sensie szerokim (np. uprawnienie do słuchania spowiedzi). Są dwa elementy konstrukcyjne upoważnień habitualnych – uprzedni stosunek hierarchiczny między podmiotem wyższym i niższym w strukturze oraz cel, tj. poszerzenie kompetencji podmiotu niższego. Autor komentuje te elementy, a w końcu przedstawia pewne trudności, które domagają się rozwiązania.
    Źródło:
    Annales Canonici; 2016, 12; 155-182
    1895-0620
    Pojawia się w:
    Annales Canonici
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Czy duchowny diecezjalny może pozwać prowincjała i prowincję przed sąd diecezjalny?
    Can a secular cleric sue a provincial and a province in diocesan tribunal?
    Autorzy:
    Karsten, Kinga
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28762021.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    prowincjał
    prowincja
    pozew
    dobra osobiste
    kan. 220, 1427
    provincial
    province
    lawsuit
    personal property
    can. 220, 1427
    Opis:
    W tym artykule przedstawiony został kazus dotyczący kanonicznego prawa procesowego. Autorka odpowiada twierdząco na tytułowe pytanie: Czy duchowny diecezjalny może pozwać prowincjała i prowincję przed sąd diecezjalny? Przedstawia argumenty  prawne oparte głównie na wykładani przepisów, uzasadniające ten pogląd.
    This article presents a case study on canonical procedural law. The author answers in the affirmative to the title question: can a secular cleric sue a provincial and a province in diocesan tribunal? The author presents legal arguments based primarily on interpretation of law.
    Źródło:
    Annales Canonici; 2023, 19, 1; 65-69
    1895-0620
    Pojawia się w:
    Annales Canonici
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przynależność do Kościoła łacińskiego. Komentarz prawnoprównawczy do kan. 111 i kan. 112 CIC, zmienionych przez motu proprio papieża Franciszka De concordia inter Codices z 2016 roku
    Autorzy:
    Skonieczny, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/554779.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    can. 111 CIC/2016
    can. 112 CIC/2016
    De concordia inter Codices from 31.05.2016
    belonging to the Church sui iuris
    kan. 111 CIC/2016
    kan. 112 CIC/2016
    De concordia inter Codices z 31.05.2016
    przynależność do Kościoła sui iuris
    Opis:
    This article is a comment on the modified canons 111 and 112 CIC (cf. Pope Francis’s motu proprio De concordia inter Codices dated 31 May 2016). It is a comparative legal comment: the Author refers to the provisions of the Eastern Code and extra-codicial norms. He presents the terms involved (I.1), the scope (I.2), and the rule of the internal will in the new discipline (I.3). Then, he analyses belonging to the Latin Church by reception of baptism (II) and by transfer (III). When the Author comments on the different provisions involved, he indicates many imperfections in the new legislation. He, however, considers it to be necessary, especially at a time of extensive migration by the Christian faithful.
    Artykuł jest komentarzem do zmienionych kan. 111 i 112 CIC (por. motu proprio papieża Franciszka De concordia inter Codices z 31.05.2016 r.). Jest to komentarz prawnoporównawczy: autor sięga również do regulacji kodeksu wschodniego oraz do norm pozakodeksowych. Przedstawia pojęcia (I.1.), zakres (I.2) oraz zasadę woli wewnętrznej nowej dyscypliny (I.3.). Następnie zajmuje się przynależnością do Kościoła łacińskiego przez chrzest (II.) i przez przejście (III.). Komentując poszczególne przepisy, autor wskazuje na liczne niedoskonałości nowego ustawodawstwa. Uważa je jednak za potrzebne, zwłaszcza w dobie migracji wiernych.
    Źródło:
    Annales Canonici; 2017, 13
    1895-0620
    Pojawia się w:
    Annales Canonici
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pojęcie zamieszkania w obowiązującym prawie kanonicznym
    Autorzy:
    Skonieczny, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/554755.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    domicile (domicilium)
    can. 100
    102–107 CIC/1983
    physical person
    zamieszkanie (domicilium)
    kan. 100
    102–107 CIC/83
    osoba fizyczna
    Opis:
    This article presents the notion of domicile in the Latin and Eastern canon law from a canonical point of view. The Author claims that in the current canon law there is no legal definition of domicile. A definition has to be deduced from other norms, especially concerning its acquisition and loss, based on the legal-theoretical and historical principles of this institution (1.1.). Describing domicile’s traditional elements (corpus and animus), the Author notes some inflexibility in the notion of domicile (2.1.3.). Then, basing himself on the criterion of the will, he indicates three theories regarding domicile in canonical doctrine (3.1.). The Author favours the mixed theory or the two-part modified theory, and so he distinguishes proper domicile (and there exist a voluntary and a factual domicile) from improper domicile (that is, the necessary or legal domicile) (3.1.3.).
    Artykuł przedstawia pojęcie zamieszkania w prawie kanonicznym łacińskim i wschodnim z punktu widzenia doktryny kanonistycznej. Autor twierdzi, że w obowiązującym prawie kanonicznym brak definicji legalnej zamieszkania. Należy ją zatem wyprowadzić z innych przepisów, głównie o jego nabywaniu i utracie, wychodząc przed wszystkim z założeń teoretyczno- i historyczno-prawnych tej instytucji (1.1.). Opisując tradycyjne elementy zamieszkania (corpus i animus), autor zauważa pewną nieelastyczność pojęcia domicylu (2.1.3.). Posługując się zaś kryterium woli, wskazuje trzy teorie koncepcji domicylu w kanonistyce (3.1.). Opowiada się za teorią mieszaną lub dwudzielną zmienioną i wyróżnia zamieszkanie właściwe (a w nim: zamieszkanie swobodne oraz zamieszkanie faktyczne) i niewłaściwe (czyli ustawowe; 3.1.3.).
    Źródło:
    Annales Canonici; 2019, 15, 1
    1895-0620
    Pojawia się w:
    Annales Canonici
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zamieszkanie w prawie kanonicznym. Założenia i ewolucja koncepcji
    Autorzy:
    Skonieczny, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/554843.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    domicile (domicilium)
    can. 100
    102–107 CIC/1983
    physical person
    zamieszkanie (domicilium)
    kan. 100
    102–107 CIC/83
    osoba fizyczna
    Opis:
    This article presents the principles and the concept of domicile. The Author explains the anthropological meta-principles of this institution in a legal comparative light (1), the principles from the Roman and canonical traditions (2), and finally the guidelines for the legislative work leading to the 1983 Code (3). According to the Author, domicile is a term individualising the physical person and not an element affecting the canonical condition (1.3.). Its role in the canonical order is only disciplinary (3.2.1.). Domicile refers to a fact, so its acquisition cannot be a juridical act (1.1). Thanks to its roots in Roman Law, it is an institution common to all legal systems, and therefore a comparative legal comment is possible.
    Artykuł przedstawia założenia i koncepcję zamieszkania. Autor wyjaśnia przedzałożenia antropologiczne tej instytucji w świetle prawnoporównawczym (1), założenia wywodzące się z prawa rzymskiego oraz tradycji kanonicznej (2), a w końcu założenia rządzące pracami ustawodawczymi nad kodeksem z 1983 roku (3). Zdaniem Autora zamieszkanie jest pojęciem indywidualizującym osobę fizyczną, a nie jest czynnikiem wpływającym na pozycję kanoniczną (1.3.). Jego rola w porządku kanonicznym jest tylko porządkowa (3.2.1.). Zamieszkanie odnosi się do sytuacji faktycznej, a zatem jego nabycie nie może być czynnością prawną (1.1.). Dzięki korzeniom w prawie rzymskim jest wspólna instytucja dla wszystkich systemów prawnych i stąd możliwe są jej studia prawnoporównawcze.
    Źródło:
    Annales Canonici; 2018, 14, 1
    1895-0620
    Pojawia się w:
    Annales Canonici
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Znaczenie dopełnienia małżeństwa naturalnego, czyli (jeszcze) niesakramentalnego
    The significance of cosummation of natural marriage, i.e. not (yet) sacramental
    Autorzy:
    Wójcik, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28762035.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    dopełnienie małżeństwa
    teologia ciała
    kan. 1142 KPK
    consummation of marriage
    theology of the body
    can. 1142 Code of Canon Law
    Opis:
    Kanon 1142 KPK wprowadza pośrednio kategorię dopełnienia małżeństwa naturalnego, które nie jest jeszcze sakramentalne. Niniejszy artykuł próbuje przedstawić antropologiczne znaczenie tego dopełnienia, posługując się analizami Jana Pawła II zawartymi w jego teologii ciała. Dopełnienie małżeństwa jest aktem, który można nazwać biblijnym terminem „jednego ciała”. Charakteryzują ów akt antropologiczne terminy: „poznanie”, „dojście do kresu przedmiotowości ciała” oraz „posiadanie”. Ukazanie treści tych terminów prowadzi do konkluzji, że znaczenie dopełnienia małżeństwa naturalnego jest głęboko personalistyczne i pozwala na głębsze zrozumienie, czym jest przedmiot małżeńskiego konsensu, czyli małżeński węzeł.
    Canon 1142 Code of Canon Law indirectly introduces the category of consummation of natural marriage, which is not yet sacramental. This article attempts to present the anthropological meaning of this consummation using John Paul II’s analyzes contained in his theology of the body. The consummation of marriage is an act that may be called by the biblical term of „one flesh”. This act is characterized by anthropological terms: „knowledge”; „reaching the end of the objectivity of the body” and „possession”. Showing the content of these terms leads to the conclusion that the meaning of consummation of natural marriage is deeply personalistic and allows for a deeper understanding of what is the subject of the marriage consensus, i.e. the marriage bond.
    Źródło:
    Annales Canonici; 2023, 19, 2; 125-138
    1895-0620
    Pojawia się w:
    Annales Canonici
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kanon 1311 § 2 kodeksu prawa kanonicznego jako program odnowionego prawa karnego kanonicznego. Pierwsze uwagi
    Canon 1311 § 2 of the Code of Canon Law as a programme for a renewed canonical penal law. First remarks
    Autorzy:
    Skonieczny, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28761996.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    prawo karne kanoniczne
    nowelizacja z 2021 r.
    kan. 1311 § 2 CIC/21
    Canon penal law
    2021 amendment
    can. 1311 § 2 CIC/21
    Opis:
    Artykuł jest komentarzem systematycznym do nowego kan. 1311 § 2 CIC/21. Autor odczytuje ten przepis jako program odnowionej księgi VI CIC/21. Program ten streszcza w trzech wymiarach (i częściach tego artykułu): I. roli przełożonego kościelnego w wykonywaniu przez Kościół jego prawa karania wiernych; II. metazasad prawa karnego w Kościele: III. funkcji prawa karnego kanonicznego i kary kanonicznej. Zdaniem autora komentowany przepis ma charakter duszpasterski i powinien być stosowany przez każdego przełożonego kościelnego, nie tylko ordynariusza (I.1.). Podążając za teologią św. Tomasza z Akwinu, uznaje, że przedmiotem ochrony prawa karnego w Kościele jest dobro wspólne (bonum communitatis), a stąd zbędny jest dodatek singulorumque christifidelium (I.2.2.2.). Autor wskazuje, że nowe prawo karne kanoniczne rozszerza obowiązek prawny wszczynania procesu karnego na wszystkie sprawy karne (I.2.3.1.) i ubolewa, że reformie nie towarzyszy nowelizacja procedury karnej (I.2.3.2.). Zgodnie z tradycją kanoniczną wyjaśnia potrójną rolę przełożonego kościelnego w sprawach karnych: jako pasterza, ojca i sędziego (I.3.), ale z karą kanoniczną jako ultima ratio (I.3.3.). Wskazuje, że kan. 1311 § 2 CIC/21 wprowadza zasadę miłości duszpasterskiej (caritas pastoralis), podkreśla kanoniczne rozumienie zasady praworządności (cum aequitate canonica) oraz zasady Nulla poena sine processu (II.). Odnośnie do funkcji prawa karnego kanonicznego autor odrzuca naukę prawa świeckiego w tym zakresie i wskazuje na trzy w znowelizowanej księdze VI CIC/21, wymienione in fine kan. 1311 § 2 CIC/21 (III.1.), które następnie analizuje, odwołując się często do nauki św. Tomasza z Akwinu (III.3.). Dla autora nowy kan. 1311 § 2 CIC/21 jest bramą (ianua) nowego prawa karnego Kościoła łacińskiego.
    The article is a systematic commentary on the new can. 1311 § 2 CIC/21. The Author reads this provision as a programme of the renewed Book VI of CIC/21. He summarizes this programme in three dimensions (and parts of this article): I. the role of the ecclesiastical superior in the Church’s exercise of her right to punish the faithful; II. the meta-principles of penal law in the Church: III. the functions of canonical penal law and canonical punishment. According to the Author, the commented provision has a pastoral character and should be applied by every ecclesiastical superior, not only the Ordinary (I.1.). Following the theology of St. Thomas Aquinas, he acknowledges that the object of penal law protection in the Church is the common good (bonum communitatis), and hence the addition singulorumque christifidelium is unnecessary (I.2.2.). The Author points out that the new canon penal law extends the legal obligation to initiate a criminal trial to all criminal cases (I.2.3.1.) and regrets that the reform is not accompanied by an amendment of the criminal procedure (I.2.3.2.). In line with the canonical tradition, he explains the threefold role of the ecclesiastical superior in criminal matters: as shepherd, father and judge (I.3.), but with the canonical penalty as ultima ratio (I.3.3.). The Author points out that can. 1311 § 2 CIC/21 introduces the principle of pastoral charity (caritas pastoralis), emphasises the canonical understanding of the rule of law (cum aequitate canonica) and the principle Nulla poena sine processu (II.). As regards the functions of canonical penal law, the Author rejects the teaching of secular criminal law in this respect and points to three in the revised Book VI CIC/21, mentioned in fine can. 1311 § 2 CIC/21 (III.1.), which he then analyses, often referring to the teaching of St. Thomas Aquinas (III.3.). For the Author the new can. 1311 § 2 CIC/21 is the gateway (ianua) of the new penal law of the Latin Church.
    Źródło:
    Annales Canonici; 2021, 17, 2; 101-142
    1895-0620
    Pojawia się w:
    Annales Canonici
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przestępstwo kanoniczne naruszenia przepisów Kościoła w Polsce o ochronie danych osobowych. Komentarz do art. 42 ust. 2–4 dekretu KEP z 13 marca 2018 roku
    The canonical delict of violating the regulations of the Church in Poland on the protection of personal data. Commentary on Article 42 section 2–4 of the General decree of the Polish Bishops’ Conference of 13 March 2018
    Autorzy:
    Skonieczny, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/11332194.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    Article 42 section 2–4 of the General decree of the Polish Bishops Conference
    canonical delict
    personal data
    can. 1389 §§ 1–2 1983 Code
    can. 1464 §§ 1–2 Oriental Code
    art. 42 ust. 2–4 dekretu ogólnego KEP z 13.03.2018
    przestępstwo kanoniczne
    dane osobowe
    kan. 1389 § 1–2 CIC/83
    kan. 1464 § 1–2 CCEO
    Opis:
    Artykuł przedstawia zagadnienie nowego przestępstwa kanonicznego z art. 42 ust. 2–4 dekretu ogólnego KEP z 13 marca 2018 roku w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych w Kościele katolickim. Autor analizuje problem na tle kan. 1389 § 1–2 CIC/83 oraz kan. 1464 § 1–2 CCEO, a także analogicznego dekretu włoskiego z 2018 roku. Wskazuje na wiele błędów komentowanej regulacji. De lege ferenda postuluje zmianę komentowanych przepisów, proponując zwłaszcza podkreślenie odpowiedzialności dyscyplinarnej, a dopiero potem karnej.
    The article presents the issue of a new canonical delict under Article 42 section 2–4 of the General decree by the Polish Bishops’ Conference of 13 March 2018 on the protection of individuals with regard to the processing of personal data in the Catholic Church. The author analyzes the problem against the background of can. 1389 §§ 1–2 of the 1983 Code and can. 1464 §§ 1–2 of the Oriental Code, as well as the corresponding Italian decree of 2018. He indicates many errors in the commented regulation. De lege ferenda, he postulates a change in the provisions discussed, proposing in particular to emphasize disciplinary and then criminal liability.
    Źródło:
    Annales Canonici; 2020, 16, 1; 59-106
    1895-0620
    Pojawia się w:
    Annales Canonici
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-13 z 13

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies