Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "rhetoric," wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-8 z 8
    Tytuł:
    Le génie de Néron : l’hypotypose comme subversion de la rhétorique dans Britannicus de Racine
    Nero’s Genius: Hypotyposis as Subversion of Rhetoric in Racine’s Britannicus
    Autorzy:
    Lecompte, Jérôme
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/683277.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    rhétorique
    poétique
    èthos
    épidictique
    convenance
    rhetoric
    poetics
    epideictic
    propriety
    Opis:
    Since the eighteenth-century, painting and harmony have regularly been celebrated by criticism in Racine’s verses. With the decline of rhetoric, the sedimentation of literature has quickly covered what depended on art of speech. The subversion of rhetoric, in Britannicus’ hypotyposis, could have contributed to this phenomena. As a bad orator, Nero looks at Junie with a careless look. Judicium can be outflanked by ingenium: paying no attention to the natural signs of the èthos, Nero adopts sophistry and her charms.
    Depuis le XVIIIe siècle, la critique a souvent célébré la peinture et l’harmonie dans les vers de Racine. Les sédiments de la littérature, avec le déclin de la rhétorique, ont vite recouvert ce qui dépendait de l’art de parler. La subversion de la rhétorique, dans l’hypotypose de Britannicus, a pu contribuer à ce phénomène. En mauvais orateur, Néron porte sur Junie un regard sans attention. Le iudicium se laisse déborder par l’ingenium : négligeant les signes d’un èthos naturel et modeste, Néron adopte la sophistique et ses charmes.
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica; 2016, 11; 175-185
    1505-9065
    2449-8831
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Une rhétorique pour faire revivre un monde oublié : de lʼekphrasis à lʼhypotypose dans La Sagouine dʼAntonine Maillet
    The Rhetoric which Recreates a Forgotten World: From Ekphrasis to Hypotyposis in La Sagouine by Antonine Maillet
    Retoryka, która odtwarza zapomniany świat: od ekfrazy do hypotypozy w La Sagouine Antonine Maillet
    Autorzy:
    Zacharow, Sebastian
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/683258.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    retoryka
    teatr kanadyjski
    Akadianie
    Antonine Maillet
    rhetoric
    canadian theatre
    Acadians
    Opis:
    Sztuka teatralna Antonine Maillet La Sagouine napisana została ponad 200 lat po brutalnym wygnaniu Akadian z Kanady. Bohaterką tego monodramu jest Akadianka nazywana Sagouine, praczka, żona rybaka. Nigdy nie nauczyła się pisać ani czytać. Potrafi natomiast opowiadać, i robi to z dużym wdziękiem. Sztuka pełna jest opisów osób i sytuacji, które silnie działają na wyobraźnię odbiorców przyczyniając się do retorycznego placere. Zabiegi stylistyczne używane przez bohaterkę w celu ożywienia opisów wynikają z kontekstu kulturowego (bohaterka często podkreśla swój brak jakiegokolwiek wykształcenia) oraz określonego widza, a same opisy są przykładem stosowania dwóch figur, ekfrazy i hypotypozy, za pomocą skromnych środków. Tym samym artykuł podkreśla, że hypotypoza nie jest figurą zarezerwowaną dla „wielkich” dzieł klasycznych, ale znaj- duje zastosowanie we współczesnej literaturze, teatrze, czy, jak w przypadku La Sagouine, w audy- cjach radiowych.
    The play of Antonine Maillet La Sagouine was written over 200 years after the brutal expulsion of the Akadians from Canada. The heroine of the monodrama is an Akadian called Sagouine, a laundress and a wife of a fisherman. She never learnt to read or write. She can however narrate and does so with a lot of charm. The play is full of descriptions of people and situations, which strongly act on the imagination of the receiver contributing to the rhetorical function of placere. Stylistic treatments used by the heroine to revive descriptions arise from the cultural context (the heroine often emphasizes her lack of any education) and the particular viewer, and the descriptions themselves are an example of the creation of hypotyposis by modest means. Thus the article stresses that hypotyposis is not a figure reserved only for “great” classical works, but is also used in contemporary literature, the theater, or, as in the case of La Sagouine, in radio broadcasting.
    -
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica; 2016, 11; 275-286
    1505-9065
    2449-8831
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    L’usage visionnaire de l’hypotypose dans les tragédies de Nicolas Caussin
    The Visionary Use of Hypotyposis in the Tragedies of Nicolas Caussin
    Autorzy:
    Chikawa, Tetsuo
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/683279.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    théâtre des jésuites
    Nicolas Caussin
    rhétorique
    tragédie
    rhetoric
    Jesuit drama
    tragedy
    Opis:
    The article aims at examining the specific use of the hypotyposis in the five latin tragedies of Nicolas Caussin, a French Jesuit priest of the 17th century. As a professor of rhetoric, he wrote a treaty of rhetoric, Eloquentiae sacrae et humanae parallela, in which are emphasized various techniques of description such as hypotyposis, following the principle of the Society of Jesus whose educational activities relied upon persuasive images. In the tragedies of Caussin, the hypotyposis is privileged to such an extent that it is used to describe not only what will happen later on the stage but also what happens in the spiritual world. The hypotyposis therefore plays an educational role which consists in imagining what lies beyond the visible. And it is the christianized vision of the “theater of the world” that provides the base for this visionary use of hypotyposis: the drama represents in a symbolic way the blindness of humans who are not aware that God observes them.
    Il s’agira ici d’examiner la spécificité de l’hypotypose mise en œuvre dans les cinq tragédies latines de Nicolas Caussin, jésuite français du XVIIe siècle. Professeur de rhétorique, il rédigea un traité de rhétorique initulé Eloquentiae sacrae et humanae parallela, dans lequel il accorde une place importante aux techniques visuelles telles que l’hypotypose, selon le principe de la Compagnie de Jésus dont les activités d’enseignement faisaient appel à la puissance persuasive des images. Ainsi dans les tragédies de Caussin, l’hypotypose est privilégiée à tel point qu’elle sert à décrire ce qui se passera plus tard sur la scène, voire ce qui se produit dans le monde spirituel. L’hypotypose joue donc un rôle éducatif qui consiste à faire imaginer aux élèves l’au-delà de ce qui se donne à voir. Et c’est la vision christianisée du « théâtre du monde » qui fonde cet usage visionnaire de l’hypotypose : le théâtre représente de façon symbolique l’aveuglement des hommes qui ignorent être observés par Dieu.
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica; 2016, 11; 133-145
    1505-9065
    2449-8831
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    L’hypotypose dans les Métamorphoses d’Ovide
    Hypotyposis in Ovid’s Metamorphoses
    Hypotypoza w Metamorfozach Owidiusza
    Autorzy:
    Koźluk, Magdalena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/683309.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    przemiana
    ludzkie ciało
    anatomia
    hypotypoza
    krew
    retoryka
    Owidiusz
    transformation
    human body
    anatomy
    hypotyposis
    blood
    rhetoric
    Ovid
    Opis:
    Metamorfozy Owidiusza stanowią doskonały materiał do badań nad figurami retorycznymi, a w szczególności nad hipotypozą (euidentia). Występująca bowiem często w towarzystwie innych figur (enumeratio, accumulare res, comparatio, gradatio) hipotypoza, odgrywa wyjątkową rolę w owidiańskiej narracji, a zwłaszcza w momencie kluczowym dla każdej przemiany, jakim jest płynne przejście jednego bytu w drugi. W niniejszej pracy zostały prześledzone głównie fragmenty, które zarówno w sposób dokładny (perspicuitas), jak i przekonujący (persuasio) ukazują zmieniające się ludzkie ciało z punktu widzenia fizjonomii i anatomii. Historie Dafne, Myrry, Ocyrhoé, Aglauros czy Niobe, to tylko niektóre przykłady, które posłużyły do analiz w celu zbadania, na czym polegała istota hypotypozy w momencie przemiany. Celem artykułu było również ukazanie, w jaki sposób łaciński poeta korzystał z tej silnej pod względem natury figury retorycznej (figura ad delectandum), aby wzbudzić u czytelnika jak najgłębsze przeżycia (mouere).
    Ovid’s Metamorphoses are an excellent text for the study of figures of speech, and in particular over hypotyposis (euidentia). Often hypotyposis, occurring in the company of other figures (enumeratio, accumulare res, comparatio, gradatio), plays a unique role in ovidian narrative form, especially at the key time of change – metamorphosis, which is the passage of one being to another. This article has traced mainly fragments that accurately (perspicuitas) and convincingly (persuasio) show the change of the human body, from the point of view of physiognomy and anatomy. Stories of Daphne, Myrrh, Ocyrhoé, Aglaulus or Niobe, are just some examples that were used for analysis to investigate what is the essence of hypotyposis at the time of change. The main aim of this article was to show the way, which was used by Ovid, the Latin poet, to stir in the reader the strongest of feelings (mouere).
    -
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica; 2016, 11; 9-24
    1505-9065
    2449-8831
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Stylistique de l’hypotypose dans l’oeuvre romanesque de Marin Le Roy de Gomberville
    Stylistics of Hypotyposis in the Novels of Marin le Roy de Gomberville
    Stilistica dell’ipotiposi nella produzione romanzesca di Marin le Roy de Gomberville
    Autorzy:
    Romagnino, Roberto
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/683281.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    ipotiposi
    pathos
    Gomberville
    romanzo barocco
    descrizione
    retorica
    Progymnasmata
    retoriche gesuite
    hypotyposis
    Baroque fiction
    description
    rhetoric
    Jesuit Rhetorics
    Opis:
    Il presente articolo è dedicato al trattamento dell’ipotiposi nel romanzo francese d’età barocca. Dopo aver proposto una definizione di questa figura, intesa come un discorso particolarmente adatto alla rappresentazione di uno « spettacolo » impressionante e patetico, lo studio si concentra sul corpus di Marin Le Roy de Gomberville, autore di romanzi di successo la cui produzione si estende dal 1619 al 1651. Attraverso l’analisi stilistica di alcuni estratti rappresentativi, questo articolo si propone si mettere in luce alcuni elementi di una retorica e di una pragmatica dell’ipotiposi.
    This paper considers the treatement of hypotyposis in baroque French narrative fiction. After providing a definition of this figure, understood as a discourse particularly suited to the representation of a striking and pathetic « spectacle », the study focuses on its usage in the corpus of novels by Marin Le Roy de Gomberville, a successful author whose fictional production covers the 1619-1651 period. Through the stylistic study of some representative excerpts, this article aims to identify some elements of a rhetorics and a pragmatics of hypotyposis.
    -
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica; 2016, 11; 147-158
    1505-9065
    2449-8831
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    L’hypotypose ou l’image onirique de la mer dans Écailles Alexandrines de Mona Latif-Ghattas
    Hypotyposis or the Dream Image of the Sea in Mona Latif-Ghattas’s Alexandrian Seashells
    Autorzy:
    Basta, Gina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/683260.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    hypotypose
    mer
    Alexandrie
    plage
    rêve
    rhétorique
    cosmopolite
    exil
    fluide
    espace
    hypotyposis
    sea
    dream
    beach
    figure
    rhetoric
    cosmopolitan
    exile
    fluid
    space
    Opis:
    Alexandrian Seashells is a poetic collection of Mona Latif-Ghattas, where we try to study the dream image of the sea; poet recounts her memories of youth, stranded as seashells on the beach. Hypotyposis is the best figure of speech that reflects poetic hallucinated impulses, symbolic elusive relationships or inexpressible feelings. Essentially descriptive, this figure is based on the observation of feelings, sensations or elusive impressions. It transmits the fleeting thoughts by its dynamic appearance. The multiple facets of hypotyposis, spread through the space-time items, include figures attached either to land, desert, beaches or fluid figures that derive their value from the sea. The hypotyposis is able to connect the lived memories with the emotional effect produced by the moment.
    Écailles Alexandrines, recueil poétique de Mona Latif-Ghattas, où l’on tente d’étudier l’image onirique de la mer; la poétesse y retrace ses souvenirs de jeunesse, ramassés comme des coquillages échoués sur les plages. L’hypotypose est la meilleure figure qui reflète les élans poétiques hallucinés, les rapports symboliques qui soulignent l’inexprimable. Essentiellement descriptive, elle se fonde sur l’observation des sentiments, des sensations ou des impressions mobiles et changeants. Les multiples facettes de l’hypotypose se répandent à travers les éléments spatiaux, regroupant les figures attachées soit à la terre, au désert, aux plages ou les figures fluides. L’hypotypose tresse les souvenirs vécus avec les états d’âme produits par l’effet du moment.
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica; 2016, 11; 287-302
    1505-9065
    2449-8831
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    L’Adieu du monde, ou Le Mespris de ses vaines grandeurs et plaisirs périssables du Chartreux Dom Polycarpe de la Rivière (1619) : une rhétorique de l’offuscation ?
    Autorzy:
    Pittion, Jean-Paul
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1912414.pdf
    Data publikacji:
    2020-12-30
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    Grande Chartreuse
    Marguerite de Valois
    patristique
    humanisme
    ἔρως
    ἁγάπη
    rhétorique
    spiritualité
    femmes
    courtisans
    Renaissance
    France
    patrology
    humanism
    rhetoric
    spirituality
    women
    courtiers
    Opis:
    L’Adieu du Monde ou Le Mespris de ses vaines grandeurs et plaisirs périssables de Dom Polycarpe de la Rivière est paru à Lyon en 1619. Son auteur qui fut chantre de la chapelle de Marguerite de Valois à Usson, et passa neuf ans à la Grande Chartreuse, met en écriture un vaste savoir joignant textes patristiques, érudition humaniste et poésies grecque, latine et française. Dom Polycarpe pratique la rhétorique de la citation, l’assortit de disquisitiones savantes et la met au service d’une dénonciation des attraits du Monde. Il convoque les autorités qu’il cite en juges et témoins. Le discours d’un mépris implacable envers les princes de l’Église, les courtisans et les femmes, n’arrive toutefois pas à masquer la parole d’un homme toujours hanté par la sensualité. Entre amour charnel et amour spirituel, l’ἔρως qui inspire le texte est plus proche de l’ésotérisme de Philon ou de Grégoire de Nysse que de l’ἁγάπη du maître de la spiritualité cartusienne, Saint Bernard. Le texte de L’Adieu du Monde est le témoin d’une forme de spiritualité partagée par certains cercles humanistes et un exemple d’écriture baroque, au crépuscule de la Renaissance française.
    L’Adieu du Monde ou Le Mespris de ses vaines grandeurs et plaisirs périssables by Dom Polycarpe de la Rivière was published in Lyon in 1619. The author was chorister in the chapel of the exiled Marguerite de Valois at Usson, and spent nine years in the monastery of la Grande Chartreuse. Dom Polycarpe displays a remarquable knowledge of Patristic and Humanist sources, and a taste for Greek, Latin and French contemporary poetry. The rhetoric of L’Adieu du Monde combines quotations from these sources, supported by learned disquisitions, with a relentless denunciation of Church grandees, courtiers and women. Dom Polycarpe summons his authorities as judges and witnesses to his contempt. Nevertheless, his learned rhetoric and his exposé of wordly vanities do not succeed in concealing a sensuality that still haunts him. Between spiritual and sensual love, the ἔρως that inspires the text is closer to Philo and Gregory of Nyssa than to Saint Bernard’s ἁγάπη. L’Adieu du Monde is an example of a form of spirituality shared by some humanist circles and of a baroque style of writing practised in the later period of the French Renaissance.
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica; 2020, 15; 91-106
    1505-9065
    2449-8831
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    L’exhibition des tabous dans la littérature argotique moderne. L’exemple d’Alphonse Boudard
    The exhibition of taboos in the modern slang literature. The example of Alphonse Boudard
    Autorzy:
    Bonhomme, Marc
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/683368.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    argot
    dysphémie
    euphémisme
    tabou linguistique
    productivité narrative
    néologie
    rhétorique ludique
    textualisation dissonante
    transgression
    slang
    dysphemy
    euphemism
    linguistic taboo
    narrative productivity
    neology
    playful rhetoric
    dissonant textualisation
    Opis:
    If slang always broke taboos, such a transgression evolved for some time with its development in the modern novels. Indeed, it does not any more restrict to put forward prohibitions banished by the good use, but it confers to them an aesthetic dimension in the process of the literary creation. We are interested in the transgressive reprocessing of taboos in the Alphonse Boudard’s representative work. On the one hand, we show that this one finds its themes in the exhibition of domains traditionally tabooed. On the other hand, we see how the transgression of taboos in Boudard arouses a strong narrative productivity and an innovative linguistic recycling. The latter concerns the complex relations between dysphemism and euphemism, the creation of neologisms which explore the limits of the language and a rhetoric playing with the linguistic prohibitions. These pratices lead to an appreciation of the tabooed terms and to the genesis of a writing itself without taboos.
    Si l’argot a toujours transgressé les tabous, une telle transgression a évolué depuis quelque temps avec son développement dans les romans modernes. En effet, il ne se borne plus à mettre en avant les interdits bannis par le bon usage, mais il leur confère une dimension esthétique dans le processus de la création littéraire. Nous nous intéressons au retraitement transgressif des tabous dans l’oeuvre représentative d’Alphonse Boudard. D’une part, nous montrons que celle-ci trouve ses thèmes dans l’exhibition de domaines traditionnellement tabouisés. D’autre part, nous voyons comment la transgression des tabous chez Boudard suscite une forte productivité narrative et un recyclage linguistique novateur. Ce dernier concerne les rapports complexes entre dysphémisme et euphémisme, la création de néologismes qui explorent les limites de la langue et une rhétorique ludique jouant avec les interdits langagiers. Ces pratiques conduisent à une revalorisation des termes tabouisés et à la genèse d’une écriture elle-même sans tabous.
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica; 2017, 12; 257-269
    1505-9065
    2449-8831
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-8 z 8

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies