Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Wolińska, A." wg kryterium: Wszystkie pola


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Bessas - kariera Ostrogota w Bizancjum
Bessas — A Career of an Ostrogoth in Byzantium
Autorzy:
Wolińska, Teresa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/18040313.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Opis:
Among the commanders of Justinian I of barbarian origin, Bessas was the one who certainly deserves special attention. He was born in Thrace, ca. 480 AD. His ethnicity is controversial because of contradictions in sources (Procopius, Jordanes). He was most likely of Gothic origin, which a Russian scholar E. C. Skshinskaya tried to prove in a convincing way. Bessas descended from the Ostrogoths who did not leave for Italy along with Theodoric Amal in 488. The family of Bessas was assimilated, still they did not forget their mother tongue. Bessas’ military career started early. During the reign of Anastasius (503 AD) he had fought in the Roman army against Persians. Then, under Justinian he continued his service in the East in Arzacene and Martyropolis. It was then that he showed his military talent, but it was also then that he was accused for the first time of private grabbing. In 535-540 he accompanied Belisarius in Sicily where he fought with his kinsmen. He took part in the siege of Naples (he was to negotiate the conditions of surrender in his native language), Nami campaign and commanded the defense of Rome. On that last post he showed both much personal courage and little farsightedness. It was then that the beginning of the conflict between him and Belisarius could be observed, and this was not even soothed by the fact of saving the life of the latter by Bessas. Later we shall find Bessas on the side of Belisarius’ rival, Narzes. When Belisarius was called away from Italy, Bessas remained there but without any significant military success. With Belisarius’ return to Italy (spring 545), Bessas took over the command of the garrison of Rome. Procopius accuses him of taking this opportunity to multiply his fortune, which he eventually lost when the Goths captured the city. According to the writer, Bessas was to be so engaged in collecting goods that he did not care for defense of city walls nor did he give support to the defenders. He would not pay enough attention to the rebelious spirits of his men and therefore did not prevent the downfall of Rome. After that he managed to escape and thus avoided captivity. It is not known what he was doing then, until 549 or early 550, when he was appointed magister militum of Armenia. He waged a war against the Abasgi, who were seeking agreement with the Persians and he defended Lasica from the latter. He was famous for the capture of Petra in 551. Alas, again according to Procopius he soon himself wasted the fruits of his victory, as he cared for contributions from the occupied territories rather than for blocking of the passages from Georgia, which enabled a raid of Persian commander, Mermeroes. Following further adversities, Bessas was deprived of command and property and sent to Abkhasia. Although we often read of the wealth he collected, nothing particular can be said about it. Bessas’ career was typical of his times. He chose a military career, which is not strange, because a civilian one would require good education he most probably lacked. Just like many other barbarian chiefs he saw his chance in the service for the Empire and decided to cut off his tribal ties. Although he did not forget his native language, he never hesitated to fight against his kinsmen and never tried to go on their side. Bessas’ estimation is unequivocal. He was certainly a brave soldier and successful commander. On the other hand many sources inform of him as a person who cared mainly for his personal profit even at the cost of his duties. This opinion, however exaggerated, must contain some truth. Although written by a historian who did not have the reasons to like a soldier opposing his favorite Belisarius, yet his opinion is confirmed to some extent by Agatias and Zacharias the Retor.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica; 2005, 80; 81-93
0208-6050
2450-6990
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Gregory in Constantinople as a Responsaus of Pope Pelagius II
Grzegorz - apokryzjariusz papieża Pelagiusza w Konstantynopolu
Autorzy:
Wolińska, Teresa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/18045363.pdf
Data publikacji:
1996
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Opis:
Niniejszy artykuł prezentuje działalność Grzegorza, późniejszego papieża, jako nuncjusza papieskiego w Konstantynopolu. Czas jego misji przypada na lata ok. 579-584/5. Grzegorz reprezentował na dworze cesarskim interesy papieża Pelagiusza II (579-590). Wybrany na tak wysokie stanowisko z racji swego doświadczenia w służbie publicznej i walorów duchowych Grzegorz dobrze spełniał powierzone sobie obowiązki. Utrzymywał szerokie kontakty nie tylko z cesarzami i członkami ich rodzin, ale także z urzędnikami, dostojnikami dworu cesarskiego i ludźmi Kościoła, szczególnie patriarchami Konstantynopola. Próbował bezskutecznie uzyskać od cesarza Tyberiusza, a potem jego następcy Maurycjusza pomoc wojskową dla Rzymu zagrożonego przez Longobardów. Przedmiotem zainteresowania nuncjusza papieskiego, zwanego z grecka apokryzjariuszem, były także sprawy dogmatyczne, czego dowodem jest m. in. dysputa, jaką przeprowadził przed obliczem cesarza z patriarchą Eutychesem na temat zmartwychwstawania ciał. Demonstrując niechęć do życia na dworze cesarskim i do „spraw światowych” otaczał się mnichami, których zabrał ze sobą z Italii i dla których wygłaszał komentarze do Pisma iw. Nie przeszkadzało mu to być bardzo wnikliwym obserwatorem stosunków panujących w stolicy cesarstwa analizującym zakres wpływów poszczególnych postaci sceny politycznej i zależności istniejące pomiędzy nimi. Szerokość kontaktów Grzegorza w Konstantynopolu oraz dokładna analiza jego dzieł pozwalają podać w wątpliwość deklarowaną przez niego nieznajomość greki. Być może nie znał tego języka tak dobrze, by się nim swobodnie posługiwać, ale rozumiał go z całą pewnością. Po powrocie do Rzymu i wyborze na biskupa tego miasta Grzegorz bardzo często wykorzystywał swą znajomość miasta i dworu cesarskiego. Wielokrotnie zwracał się o pomoc w różnych sprawach do poznanych w Konstantynopolu osób, dając przy tym dowód bardzo dobrej orientacji w mechanizmach sprawowania władzy i wzajemnych zależnościach między wpływowymi dostojnikami i urzędnikami dworskimi. Większość swych znajomych traktował dość instrumentalnie i utrzymywał z nimi kontakty jedynie wówczas, gdy byli mu potrzebni. O ile dla Zachodu i dla samego Grzegorza pobyt w Konstantynopolu miał bardzo duże znaczenie, to na Wschodzie nie zwrócono wcale uwagi na papieskiego nuncjusza. Nie wspomina o nim żadne współczesne źródło bizantyńskie.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica; 1996, 56; 113-136
0208-6050
2450-6990
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Spór o tytuł patriarchy ekumenicznego pomiędzy papieżem Grzegorzem Wielkim a biskupami Konstantynopola w świetle walki o prymat w Kościele powszechnym
The Quarrel about the Title „Ecumenical Patriarch” between the Pope Gregory the Great and the Patriarchs of Constantinople
Autorzy:
Wolińska, Teresa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/16729093.pdf
Data publikacji:
1993
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Opis:
A quarrel about the title „ecumenical patriarch” was inseparably connected with struggle for primacy in Universal Church. This struggle was first started between Rome and Alexandria but in the middle of Vth century the most important rival of Rome became Constantinopie. The groving position of Constantinople’s bishop was caused by the fact that his city became in the begining of IVth century the capital of the empire. So, it was in the emperors’ interest to give to the bishop of their capital the same rights as those of the bishops of Old Rome. The groving importance and authority of Constantinople’s bishops resulted from new needs and natural evolution so, it was easily accepted in the Eastern part of the empire. It was confirmed both by the decissions of the two ecumenical councils (Constantinople - 381 and Chalcedon - 451) and by emperors’ legislation. Hence, the bishops of Constantinople became the most important in the East. Popes opposed the groving authority of their rivals in Constantinople. They started to question the rule which connected closely the rank of the bishopric with the political importence of the city in which it was situated. They created and explicated the theory of apostolic origin of only 3 bishoprics - Rome, Alexandria and Antioch which were in their opinion the only autentic Patriarchats. Popes started to act as St. Peter’s succesores and tried to get independence from secular authorities. In spite of the efforts undertaken by them the importance of bishops of Constantinople was still groving. Rome’s rights to interfere with Eastern patriarchates were repudiated by them. They rejected the aspirations of popes to control the Church. That was the source of the quarrel concerning the title „ecumenical patriarch” .
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica; 1993, 48; 95-126
0208-6050
2450-6990
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies