Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "T. R." wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 39
Tytuł:
New dinosaur egg material from Yunxian, Hubei Province, China resolves the classification of dendroolithid eggs
Autorzy:
Zhang, S.
Yang, T.-R.
Li, Z.
Hu, Y.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21925.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
The oofamily Dendroolithidae is a distinct group of dinosaur eggs reported from China and Mongolia, which is characterized by branched eggshell units and irregular pore canals. The ootaxonomic inferences, however, were rarely discussed until now. A colonial nesting site was recently uncovered from the Qinglongshan region, Yunxian, Hubei Province, China. More than 30 dendroolithid egg clutches outcrop on the Tumiaoling Hill, including an extremely gigantic clutch containing 77 eggs. All clutches were exposed in the Upper Cretaceous fluvial-deposited Gaogou For mation. In this study, we emend the diagnosis of the oogenus Placoolithus and assign all dendroolithid eggs from the Tumiaoling Hill to a newly emended oospecies Placoolithus tumiaolingensis that shows greatly variable eggshell microstructure. Moreover, our study also disentangles the previous vexing classification of dendroolithid eggs. We conclude that Dendroolithus tumiaolingensis, D. hongzhaiziensis, and Paradendroolithus qinglongshanensis, all of which were previously reported from Yunxian, should be assigned to the newly emended oospecies Placoolithus tumiaolingensis.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2018, 63, 4
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Research history, taphonomy, and age structure of a mass accumulation of the ornithopod dinosaur Dysalotosaurus lettowvorbecki from the Upper Jurassic of Tanzania
Autorzy:
Hubner, T.R.
Foth, C.
Heinrich, W.-D.
Schwarz, D.
Bussert, R.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2082333.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
Crocodylomorpha
Thalattosuchia
Metriorhynchidae
Lower Cretaceous
Valanginian
Czech Republic
Opis:
Metriorhynchid crocodylomorphs were an important component in shallow marine ecosystems during the Middle Jurassic to Early Cretaceous in the European archipelago. While metriorhynchids are well known from western European countries, their central and eastern European record is poor and usually limited to isolated or fragmentary specimens which often hinders a precise taxonomic assignment. However, isolated elements such as tooth crowns, have been found to provide informative taxonomic identifications. Here we describe two isolated metriorhynchid tooth crowns from the upper Valanginian (Lower Cretaceous) of the Štramberk area, Czech Republic. Our assessment of the specimens, including multivariate analysis of dental measurements and surface enamel structures, indicates that the crowns belong to two distinct geosaurin taxa (Plesiosuchina? indet. and Torvoneustes? sp.) with different feeding adaptations. The specimens represent the first evidence of Metriorhynchidae from the Czech Republic and some of the youngest metriorhynchid specimens worldwide.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2021, 66, 2; 357-367
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sequence of post-moult exoskeleton hardening preserved in a trilobite mass moult assemblage from the Lower Ordovician Fezouata Konservat-Lagerstätte, Morocco
Autorzy:
Drage, H.B.
Vandenbroucke, T.R.A.
Van Roy, P.
Daley, A.C.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20934.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
Euarthropods have a tough exoskeleton that provides crucial protection from predation and parasitism. However, this is restrictive to growth and must be periodically moulted. The moulting sequence is well-known from extant arthropods, consisting of: (i) the long inter-moult stage, in which no changes occur to the hardened exoskeleton; (ii) the pre-moult stage where the old exoskeleton is detached and the new one secreted; (iii) exuviation, when the old exoskeleton is moulted; and (iv) the post-moult stage during which the new exoskeleton starts as soft, thin, and partially compressed and gradually hardens to the robust exoskeleton of the inter-moult stage. Trilobite fossils typically consist of inter-moult carcasses or moulted exuviae, but specimens preserving the post-moult stage are rare. Here we describe nine specimens assigned to Symphysurus ebbestadi representing the first group of contemporaneous fossils collected that preserve all key stages of the moulting process in one taxon, including the post-moult stage. They were collected from a single lens in the Tremadocian part of the Fezouata Shale Formation, Morocco. Based on cephalic displacement and comparison to other trilobite moults, one specimen appears to represent a moulted exoskeleton. Four specimens are typical inter-moult carcasses. Four others are wrinkled and flattened, with thin exoskeletons compared to inter-moult specimens, and are considered post-moult individuals. These S. ebbestadi specimens illuminate the preservation and morphology of the post-moulting stage, characterised by strong anterior-posterior exoskeleton wrinkling, as well as overall body flattening and reduced visibility of thoracic articulations. Being found in the same lens, these specimens likely represent the first preserved in-the-act mass moulting event. The displayed sequence of moulting suggests the moulting process in trilobites was comparable to modern arthropods, and conserved within euarthropod evolutionary history.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2019, 64, 2
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Reconstruction of oviraptorid clutches illuminates their unique nesting biology
Autorzy:
Yang, T.-R.
Wiemann, J.
Xu, L.
Cheng, Y.-N.
Wu, X.-C.
Sander, P.M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/19933.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
Oviraptorosaurs, a group of non-avian theropod dinosaurs from the Cretaceous of Asia and North America, left behind the most abundant and informative fossil evidence of dinosaur reproductive biology. Previous studies had suggested that oviraptorosaur reproductive biology represents an intermediate stage and exhibited unique modern avian traits. For instance, the adult-associated clutches were predominantly considered as evidence for brooding/thermoregulatory contact incubation (TCI) behaviors, whereas the hypotheses of laying or protection were neglected. Despite numerous oviraptorid egg clutches uncovered from China and Mongolia, their nest architecture and clutch arrangement were rarely investigated in detail. Here we present a comprehensive reconstruction of an oviraptorid clutch based on five new oviraptorid clutches from Jiangxi Province, China. A detailed examination of the new clutches reveals a partially-open oviraptorid nest that contains 3–4 rings of paired eggs (more than 15 pairs total) whose blunt end points toward the center devoid of eggs at an angle of 35–40°. Our detailed three-dimensional reconstruction indicates that the oviraptorid clutch has a unique architecture unknown from extant bird clutches, implying an apomorphic nesting mode. Such a unique nest architecture further contradicts the TCI hypothesis in oviraptorids, hindering sufficient heat transfer to the inner (lower) ring(s) of eggs. Moreover, the size of the new oviraptorid clutches (>30 eggs) is significantly larger than that of the adult-associated clutches (<22 eggs), raising the alternative hypothesis that the adult-associated clutches were uncompleted. This clue thus supports the hypothesis that the clutch-associated oviraptorid adults possibly represent females after an oviposition before a catastrophic sandstorm/flooding burial.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2019, 64, 3
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dental and tarsal morphology of the European Paleocene-Eocene 'condylarth' mammal Microhyus
Autorzy:
Tabuce, R
Antunes, M.T.
Smith, R.
Smith, T.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23184.pdf
Data publikacji:
2006
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
Paleocene
locality
mammal
Eocene
Belgium
Microhyus musculus
postcranial remains
morphology
dental remains
Europe
paleontology
Opis:
New dental and postcranial remains of the alleged louisinine hyopsodontid “condylarth” Microhyus from the European Paleocene/Eocene transition are described, and prompt a reevaluation of the genus. New specimens belonging to Microhyus musculus from Dormaal (MP7, Belgium) provide the first evidence of the lower dentition of the type species. We describe M. musculus? from Pourcy (MP7, France) and cf. Microhyussp. from Berru (MP6a, France). A rich original assemblage of M. reisi from Silveirinha (MP7, Portugal) allows a detailed description of the morphological dental variation within that species. Well−preserved astragali and calcanei from Silveirinha can be confidently attributed to Microhyus reisi. Functional analysis of these elements suggests that Microhyus was a terrestrial mammal capable of rapid running or jumping. The pedal morphology of Microhyus is very similar to that of Paschatherium. These louisinines share some derived characters with the hyopsodontids Apheliscus and Haplomylus (e.g., the occurrence of a cotylar fossa on the astragalus) but they differ from Hyopsodus. Therefore, in view of the pedal morphology alone, the hyopsodontids may be polyphyletic. Given the dental similarities between Microhyus and the early representatives of the order Macroscelidea, we compared the tarsal morphology of louisinines with that of modern macroscelidids (Paleogene tarsal remains are currently unknown for this group). Macroscelidids and louisinines present some similarities in their astragalar morphology; however, the macroscelidid astragalus appears to be too specialized to be compared with that of Microhyus and Paschatherium.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2006, 51, 1
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
A new genus of "miacid" carnivoran from the earliest Eocene of Europe and North America
Autorzy:
Smith, T.
Smith, R.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21490.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
paleontology
new genus
Carnivora
systematics
Gracilocyon
Eocene
Europe
North America
Opis:
“Miacid” carnivorans comprise one of the modern mammal groups appearing around the Palaeocene–Eocene Thermal Maximum (PETM) in the Northern Hemisphere. Here we describe a new very small “miacid” carnivoran from the earliest Eocene of Dormaal, Belgium, that shares a particular dental morphology with the species “Miacis” winkleri and “Miacis” rosei from the early Eocene of North America. The three species present very gracile and sharp teeth, and are hereby placed in the new genus Gracilocyon. Comparative dental analysis of Gracilocyon with other early “miacids” contributes to better resolve the polarity of dental characters and indicates that this genus is one of the most primitive members of the family. Diversity of early modern carnivorans is greater than previously considered and early “miacids” seem to have dispersed into North America from two different geographic origins.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2010, 55, 4
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Anatomy and relationships of the Triassic temnospondyl Sclerothorax
Autorzy:
Schoch, R R
Fastnacht, M.
Fichter, J.
Keller, T.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20469.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
terrestrial vertebrate
Temnospondyli
Stereospondyli
Triassic
Buntsandstein
anatomy
Sclerothorax
Germany
Sclerothorax hypselonotus
paleontology
Opis:
Recently, new material of the peculiar tetrapod Sclerothorax hypselonotusfrom the Middle Buntsandstein (Olenekian) of north−central Germany has emerged that reveals the anatomy of the skull and anterior postcranial skeleton in detail. Despite differences in preservation, all previous plus the new finds of Sclerothorax are identified as belonging to the same taxon. Sclerothorax is characterized by various autapomorphies (subquadrangular skull being widest in snout region, extreme height of thoracal neural spines in mid−trunk region, rhomboidal interclavicle longer than skull). Despite its peculiar skull roof, the palate and mandible are consistent with those of capitosauroid stereospondyls in the presence of large muscular pockets on the basal plate, a flattened edentulous parasphenoid, a long basicranial suture, a large hamate process in the mandible, and a falciform crest in the occipital part of the cheek. In order to elucidate the phylogenetic position of Sclerothorax, we performed a cladistic analysis of 18 taxa and 70 characters from all parts of the skeleton. According to our results, Sclerothorax is nested well within the higher stereospondyls, forming the sister taxon of capitosauroids. Palaeobiologically, Sclerothorax is interesting for its several characters believed to correlate with a terrestrial life, although this is contrasted by the possession of well−established lateral line sulci.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2007, 52, 1
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Lower Triassic footprints from the Świętokrzyskie (Holy Cross) Mountains, Poland
Ślady Tetrapoda z Dolnego Triasu gór Świętokrzyskich
Autorzy:
Fuglewicz, R.
Ptaszynski, T.
Rdzanek, K.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20648.pdf
Data publikacji:
1990
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
A tetrapod footprints assemblage from the Middle Buntsandstein labyrinthodontid beds, NE Świętokrzyskie Mts, appears to be the oldest known from the Triassic of Europe. It comprises 8 taxa: cf. Capitosauroides sp., Chirotherium hauboldi sp.n., Isochirotherium sanctacrucense sp.n., Isochirotherium sp., Brachychirotherium kuhni Demathieu et Haubold, 1982, Synaptichnium chirotherioides sp.n., Rhyncliosauroldes brevidigitatus sp.n. and R. polonicus sp.n. Footprints are preserved chiefly as casts on the sole surfaces, rarely as imprints on the upper surfaces of sandstones. Skin textures of chirotheriids have been noticed. Formation and preservation of prints as well as their relationship to facies are discussed. Mode and direction of motion of trackmakers and general characteristics of the environment in which their activity took place are reconstructed. Age and tectonic framework of the labyrinthodontic beds formation are briefly discussed.
W pracy przedstawiono pierwsze monograficzne opracowanie najstarszego w triasie europejskim zespołu śladów Tetrapoda z pstrego piaskowca środkowego, z okolic miejscowości Wióry koło Ostrowca Świętokrzyskiego (figs. 1, 11). Ślady Tetrapoda o zbliżonym składzie rodzajowym znane były do tej pory głównie z osadów pstrego piaskowca górnego z obszaru Niemiec i Francji (fig. 2). W zespole śladów z Wiór zdecydowanie dominują ślady gadów (pls. 2—14, figs. 5—10). Stwierdzono także trop płaza cf. Capitosauroides sp. (pl. 1, fig. 4), należącego do podgromady Labyrinthodontia. Wśród śladów gadów największymi rozmiarami wyróżniają się odlewy stóp Archosauria, z rodziny Chirotheriidae (5 taksonów). Małych rozmiarów są dość częste ślady Lepidosauria z rodzaju Rhynchosauroides (2 gatunki). W zespole liczącym 8 taksonów opisano 5 nowych gatunków: Chirotherium hauboldi, Isochirotherium sanctacrucense, Synaptichnium chirotherioides, Rhynchosauroides brevidigitatus i R. polonicus. Wyróżniono ponadto Isochirotherium sp. i Brachychirotherium kuhni Demathieu et Haubold, 1982. Dla zachowania pełnej wartości paleontologicznej ślady muszą być kolekcjonowane z całą miąższością ławicy (płyty) i przechowywane w pomieszczeniach. Towarzyszące wydobyciu składowanie płyt na hałdach powoduje liczne uszkodzenia śladów. Stopień rozdrobnienia płyt może mieć wpływ na wyniki badań ilościowych. Do pierwotnych zmian tafonomicznych należą deformacje. Częstą ich przyczyną było następowanie zwierząt na już istniejące ślady. Pokrycie śladów zachodziło dość szybko dzięki rytmicznemu (tabela 7) transportowi osadu, którym był głównie piasek drobnoziarnisty (69%). Erozja, mniej znacząca dla modyfikacji kształtu, odegrała wielką rolę w całkowitym niszczeniu śladów. Na kształt śladów i stopień ich kompletności, różny dla kończyn przednich i tylnych, oprócz zróżnicowania plastyczności podłoża wpływały różnica w obciążeniu przedniej i tylnej kończyny i tempo ruchu. O plastycznym charakterze podłoża informują wałki wypierania osadu wokół śladu. Przy pokryciu mułu cienką warstewką piasku powstawały undertracks (fig. 12). Miejsce tworzenia śladów zostało określone przez ich związek z kierunkami prądów (fig. 13) oraz z subfacjami sedymentacyjnymi (tabele 8, 9). Ślady powstawały na obszarach zalewanych przez okresowe powodzie. Czas tworzenia zachowanych śladów przypadał na okres niskich wód (fig. 14); w skali megacyklu — na okres przejściowy pomiędzy sedymentacją piaszczystą i ilastą (fig. 2). Ichnocenoza z Wiór ma praktycznie tylko jeden wspólny gatunek z zespołami zachodnioeuropejskimi, t.j. Brachychirotherium kuhni. Odrębność tego zespołu wynika prawdopodobnie z różnicy wiekowej między nimi. Najstarszymi skamieniałościami w pstrym piaskowcu obrzeżenia Gór Świętokrzyskich, zarówno w bliskim sąsiedztwie trzonu paleozoicznego, jak i na obszarach nieco oddalonych od trzonu, są mega i miospory pstrego piaskowca środkowego i górnego (Rdzanek 1981, 1984; Dybova-Jachowicz i Laszko 1980). Nie stwierdzono tu zespołu spor charakteryzujących pstry piaskowiec dolny, występujących w kompletnych, udokmentowanych profilach pstrego piaskowca na obszarze monokliny przedsudeckiej i w strefie kujawskiej (Fuglewicz 1977, 1979, 1980; Orłowska-Zwolińska 1984). Fakt ten wskazuje na niepełność profilu pstrego piaskowca w Górach Świętokrzyskich. Analiza diastrofizmu na przełomie permu i triasu oraz korelacja pstrego piaskowca Gór Świętokrzyskich z obszarem Niemiec również prowadzą do wniosku, że pomiędzy osadami niższego cechsztynu a osadami reprezentującymi początek sedymentacji triasowej — warstwami z Czerwonej Góry — występuje luka stratygraficzna obejmująca wyższy cechsztyn i pstry piaskowiec dolny, oraz że początek sedymentacji utworów pstrego piaskowca w obrzeżeniu Gór Świętokrzyskich przypada na pstry piaskowiec środkowy. Zmienia to dotychczasowy pogląd na kompletność profilu pstrego piaskowca w Górach Świętokrzyskich (por. Samsonowicz 1929; Senkowiczowa i Ślączka 1962; Senkowiczowa 1970) oraz pozycję tzw. warstw przejściowych (por. Senkowiczowa i Ślączka 1962; Senkowiczowa 1970). Sedymentacja pstrego piaskowca w obrzeżeniu Gór Świętokrzyskich, podobnie jak w całym basenie środkowo-europejskim była uzależniona od ruchów tektonicznych fazy palatyńskiej i fazy hardegseńskiej (fig. 2, 3; Fuglewicz 1980). Rozwój sedymentacji przebiegał odmiennie na obszarze północnym (łysogórskim) i południowym (kieleckim). Było to uwarunkowane sytuacją paleogeograficzną i tektoniczną Gór Świętokrzyskich, które położone na pograniczu dwóch wielkich platform — starej platformy wschodnioeuropejskiej i platformy paleozoicznej podlegały kontrastowemu reżimowi tektonicznemu platform. Region południowy (kielecki) wykazuje identyczny rytm tektoniczny i sedymentacyjny z leżącym na SW obszarem platformy paleozoicznej, natomiast region północny (łysogórski) ma zupełnie odmienny rozwój sedymentacyjny i tektoniczny, analogiczny do obszaru platformy wschodnioeuropejskiej (szczególnie do regionu radomsko-lubelskiego). Podnoszeniu się i erozji jednej platformy towarzyszyło obniżanie się i akumulacja na obszarze drugiej platformy (fig. 3). Rozłam świętokrzyski stanowił prawdopodobnie granicę tektoniczną między nimi.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1990, 35, 3-4
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
New evidence on graptolite succession across the Ordovician - Silurian Boundary in the Asian Part of the USSR
Autorzy:
Koren, T.N.
Sobolevskaya, R.F.
Mikhajlova, N.F.
Tsai, D.T.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23451.pdf
Data publikacji:
1979
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1979, 24, 1
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Late Paleozoic turrilepadid machaeridians from North America
Autorzy:
Hoare, R D
Mapes, R H
Yancey, T E
Nestell, M K
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22000.pdf
Data publikacji:
1996
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
fauna kopalna
perm
namur
Ameryka Polnocna
paleozoik
skamienialosci
Turrilepadida
Machaeridia
cechy morfologiczne
paleontologia
skleryty
Opis:
Turrilepadids are not uncommon in late Paleozoic shales being often associated with ostracodes, foraminifers, and minute molluscs. In North America they range from the late Missippian (Chesterian) to early Permian (Leonardian). Sclerites of the inner scleritome row are more common than outer sclerites. Some clusters have been found. Sclerite consists of two layers with the thicker, lower layer penetrated by a transverse tubular structures oriented perpendicular to the sclerite surface, which may represent canals related to the papillae on the inner surface of the sclerite. Turrilepas Lepros sp. n., T. trigoniodes sp. n., T. asketos sp. n., Clarkeolepis alloeospinosa sp. n., and Ambonlepidas petalos gen. et sp. n. are proposed.
Machaeridia (pospolite we wczesnym paleozoiku organizmy o nieustalonych pokrewieństwach) z rzędu Turrilepadida są częstsze w młodszym paleozoiku, niż się dotąd spodziewano. W Ameryce Płn. występują od namuru (Chesterian) do wczesnego permu. Skleryty wewnętrznego rzędu pancerza są z jakichś powodów częstsze w materiale kopalnym. Każdy skleryt składa się z dwu warstw. Wewnętrzna, grubsza warstwa przebita jest licznymi rurkowatymi strukturami prostopadłymi do powierzchni sklerytu, które mogły pierwotnie stanowić kanały.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1996, 41, 2; 127-145
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Carapace bone histology in the giant pleurodiran turtle Stupendemys geographicus: phylogeny and function
Autorzy:
Scheyer, T M
Sanchez-Villagra, M.R.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20658.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
bone histology
Pleurodira
phylogenesis
bone analysis
Miocene
Stupendemys geographicus
Pelomedusoides
bone microstructure
giant pleurodiran turtle
Testudines
Bothremydidae
Podocnemidae
paleontology
Opis:
Stupendemys geographicus (Pleurodira: Pelomedusoides: Podocnemidae) is a giant turtle from the Miocene of Venezuela and Brazil. The bone histology of the carapace of two adult specimens from the Urumaco Formation is described herein, one of which is the largest of this species ever found. In order to determine phylogenetic versus scaling factors influencing bone histology, S. geographicus is compared with related podocnemid Podocnemis erythrocephala, and with fossil and Recent pelomedusoides taxa Bothremys barberi, Taphrosphys sulcatus, “Foxemys cf. F. mechinorum”, and Pelomedusa subrufa. Potential scaling effects on bone histology were further investigated by comparison to the Pleistocene giant tortoise Hesperotestudo (Caudochelys) crassiscutata and the Late Cretaceous marine protostegid turtle Archelon ischyros. A diploe structure of the shell with well developed external and internal cortices framing interior cancellous bone is plesiomorphic for all sampled taxa. Similarly, the occurrence of growth marks in the shell elements is interpreted as plesiomorphic, with the sampled neural elements providing the most extensive record of growth marks. The assignment of S. geographicus to the Podocnemidae was neither strengthened nor refuted by the bone histology. A reduced thickness of the internal cortex of the shell elements constitutes a potential synapomorphy of the Bothremydidae. S. geographicus and H. crassiscutata both express extensive weight−reduction through lightweightconstruction while retaining form stability of the shell. The bone histology of A. ischyros presents features likely related to an open marine lifestyle.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2007, 52, 1
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
New dental elements of the oldest proviverrine mammal from the early Eocene of Southern France support possible African origin of the subfamily
Autorzy:
Sole, F.
Smith, T.
Tabuce, R.
Marandat, B.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21315.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
Here we describe and illustrate specimens of hyaenodont mammals from two early Eocene localities of Southern France: Fournes (Minervois) and Fordones (Corbieres). Some of these specimens were previously described as cf. Hyracolestes sp. (Cimolesta, Sarcodontidae), a taxon only known from Asia, but new arguments allow their referring to the small proviverrine hyaenodont Parvagula palulae which was previously only recorded in Palette (Provence). The material notably includes the oldest p4 ever recorded for the European endemic subfamily Proviverrinae. This new material shows that, by the beginning of the early Eocene, proviverrines already displayed their typical combination of dental features characterized by the presence of a large paraconid and entoconid on p4. The comparison between the earliest European proviverrines and sinopines (a mostly North American radiation) supports the divergence of the two subfamilies by this time. Moreover, the early proviverrines are morphologically similar to the African hyaenodont Tinerhodon (late Paleo-cene). Consequently, the history of the European proviverrines is likely rooted in Africa. Finally, the new specimens support a similar age for the localities of Palette and Fordones, and a younger age for Fournes. Due to the ages of these localities Parvagula palulae must be regarded as the oldest proviverrine.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2015, 60, 3
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
A Late Miocene potential neobalaenine mandible from Argentina sheds light on the origins of the living pygmy right whale
Autorzy:
Buono, M.R.
Dozo, M.T.
Marx, F.G.
Fordyce, R.E.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20190.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
The origins and evolutionary relationships of the pygmy right whale (Caperea marginata), the only living member of the Neobalaeninae, have been the subject of a long-standing debate. This phylogenetic uncertainty is compounded by a limited neobalaenine fossil record. Here, we report a Late Miocene mysticete mandible from Patagonia, Argentina, and provisionally refer it to Neobalaeninae, gen. et sp. indet. The new material represents only the third report of a fossil neobalaenine, and the first fossil occurrence of this lineage in the southwestern Atlantic. It is also the oldest specimen so far reported, thus corroborating the idea of an early divergence time for neobalaenines.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2014, 59, 4
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
A new species of the suid genus Kolpochoerus from Ethiopia
Autorzy:
Souron, A.
Boisserie, J.-R.
White, T.-D.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945607.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
new species
Kolpochoerus
Mammalia
Suinae
Hylochoerus
Potamochoerus
Pliocene
Pleistocene
Awash River
paleontology
Ethiopia
Opis:
Although the suid genus Kolpochoerus is well known from the Plio-Pleistocene of Africa, the evolutionary history of one of its constituent species, K. majus, remained obscure until substantial fossil evidence accumulated during the last 20 years, largely from sites in Ethiopia. Here, we describe Kolpochoerus phillipi sp. nov., based on a fairly complete skull and the remains of additional individuals from ~2.5 Ma deposits at Matabaietu, in the Middle Awash study area of Ethiopia. Based on a phylogenetic analysis, we suggest that K. phillipi sp. nov. belongs to a clade of “bunolophodont suines” including K. majus and the extant giant forest hog Hylochoerus meinertzhageni. Within this clade, K. phillipi sp. nov. likely represents a potential ancestor of K. majus, based on its morphology and stratigraphic position.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2015, 60, 1; 80-96
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Crinoid ancestry without blastozoans
Autorzy:
Guensburg, T.E.
Blake, D.B.
Sprinkle, J.
Mooi, R.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21969.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
Blastozoa
Edrioasteroidea
Crinoidea
origin
homoplasy
Ordovician
crinoid ancestry
blastozoan
Opis:
At present, a debate in the paleontologic literature focuses on whether or not the immediate ancestry of the Crinoidea lies in an unidentified member of the Blastozoa, which includes eocrinoids and an assemblage known variously as the “cystoids”. Those proposing to derive crinoids from within the blastozoans have recently argued for homologies in the construction of the oral region of certain derived taxa from both groups. An opposing viewpoint, outlined here, finds evidence that aside from plesiomorphies, proposed similarities are superficial and homoplastic. We suggest these superficialities represent convergent adaptive strategies. Earliest crinoids express ambulacral traits unlike any blastozoan but that are expressed in the only other pentaradial echinoderms with a known record early enough to be considered in the context of crinoid origins, edrioasteroids and edrioasteroid-like stem echinoderms.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2016, 61, 2
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 39

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies