Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Małecki, J." wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    On two new genera of Bryozoa Cheilostomata from the Tortonian of Poland
    O dwóch nowych rodzajach mszywiołów Cheilostomata z tortonu Polski
    O dvukh novykh rodakh mshanok Cheilostomata iz tortona Polshi
    Autorzy:
    Malecki, J.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20862.pdf
    Data publikacji:
    1964
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1964, 09, 4
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Bases of Upper Cretaceous octocorals from Poland
    Bazalne części górnokredowych Octocorallia z Polski
    Autorzy:
    Malecki, J.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21998.pdf
    Data publikacji:
    1982
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Opis:
    Bases of octocorals, mostly epifaunial, from Cretaceous deposits of the environs of Cracow, Poland have been classified according to parataxonomic criteria. A form-genus Octobasis has been proposed writer for eleven forms-species of octocorals.
    Podstawy korali ośmiopromiennych opisywane były bardzo rzadko w literaturze światowej. Poznanie tych skamieniałości, pochodzących z kredy, zawdzięczamy głównie Nielsenowi (1913, 1917, 1919, 1925, 1937) i Voigtowi (1958). Podstawy kredowych Octocorallia znajdujemy na różnych skamieniałościach: małżach, belemnitach, jeżowcach (zwłaszcza na pancerzach Echinocorys i Micraster); zwykle są one zachowane bez corallum. Materiały, którymi dysponował autor, pochodzą z osadów dolnego kampanu okolic Krakowa. W materiałach tych stwierdzono przedstawicieli czterech rodzin: Clavulariidae, Primnoidae, Isididae i Virgulariidae oraz szereg podstaw, których nie można było zaliczyć do żadnej ze znanych rodzin. Dobrze zachowane podstawy korali ośmiopromiennych tego zbioru należą zapewne do różnych gatunków. Ze względu na fakt, iż podstawy Octocorallia nie były dotąd szczegółowo badane, a znajdowane są przeważnie jako jedyne części szkieletu, określenie ich przynależności rodzajowej natrafia na duże trudności. Autor wprowadza terminologię parataksonomiczną dla tych skamieniałości. Tylko w niektórych wypadkach wraz z podstawami zachowują się również dalsze części szkieletu, które umożliwiają zaliczenie ich do znanych taksonów. Ze względu na bardzo zmienną budowę podstaw stosowanie klasyfikacji parataksonomicznej nie jest łatwe. W wyżej wymienionych pracach Nielsena i Voigta autorzy opisując poszczególne gatunki nie przywiązywali większej wagi do bardzo nieraz skomplikowanych struktur korzeniowych. Autor opisując te struktury zachowuje dla opisanych podstaw korali istniejące nazwy, a dla nie opisanych urabia nowe. Z prac Nielsena i Voigta znane są następujące nazwy na określenie korali ośmiopromiennych: 1. Płożące się, wstążkowate podstawy zaliczone do Epiphaxum auloporoides Lonsdale. 2. Rozgałęzione utwory przypominające korzenie podłużnie prążkowane odnoszące się do rodzaju Moltkia. 3. Okrągławe tarczki pokryte radialnymi, cieniutkimi, lekko falistymi prążkami zaliczane do rodzaju Isis. Pozostałe przedstawione na schematach (pl. 26) i fotografiach (pls 23—25) typy podstaw korali ośmiopromiennych nie były dotąd opisywane. Autor proponuje dla takich podstaw korali ośmiopromiennych nazwę rodzajową Octobasis, nazwy zaś gatunkowe będą urabiane od głównych cech morfologicznych i ornamentacji tych skamieniałości. Takich sztucznych gatunków wydziela autor jedenaście. Badając podstawy Octocorallia przyrośnięte do jeżowców stwierdzamy wśród nich 14 następujących typów (pl. 26): 1. okrągławe tarczki o gładkiej powierzchni (fig. 1): Octobasis glabra; 2. okrągławe tarczki podzielone na 6—8 płatów (fig. 2): O. bullata; 3. okrągławe tarczki z rzadkimi radialnymi prążkami (fig. 3): Primnoa costata; 4. okrągławe tarczki z radialnymi, dychotomicznie rozdzielającymi się prążkami (fig. 4): O. circulata; 5. okrągławe tarczki z radialnymi, cieniutkimi, gęstymi, lekko pofałdowanymi prążkami (fig. 5): Isis vertebralis Hen.; 6. okrągławe tarczki z prążkami tworzącymi labiryntowe sploty (fig. 6): O. ornata; 7. podstawy amebokształtne o gładkiej powierzchni (fig. 7): O. lobata; 8. podstawy w formie wieloramiennej gwiazdy o gładkiej powierzchni, których ramiona mają zaokrąglone zakończenia (fig. 8): O. dichotoma (= Moltkia); 9. podstawy w formie wieloramiennej gwiazdy z ostrymi zakończeniami ramion (figs 10, 11): O. spinosa; 10. podstawy różnorodnie wykształcone, zbudowane z grubych powyginanych wałków, tworzących sploty (fig. 9): O. nodosa; 11. Podstawy złożone z różnokształtnych płatów pokrytych labiryntowymi prążkami (fig. 14): O. flabellata; 12. podstawy przypominające korzenie z podłużnymi prążkami (fig. 12): O. sulcata (= Moltkia?); 13. podstawy przypominające korzenie, bardzo powykręcane, o gładkiej powierzchni (fig. 15): O. flexuosa; 14. podstawy zbudowane w formie wałków, jednakowej szerokości, z licznymi odgałęzieniami, pokryte równoległymi prążkami (fig. 13): Epiphaxum auloporoides Lonsdale.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1982, 27, 1-4
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Bathysiphons from the Eocene of the Carpathian flysch, Poland
    Batysyfony z eocenu fliszu karpackiego (Polska)
    Batisifony iz ehocenovykh porod karpatskogo flisha (Polsha)
    Autorzy:
    Malecki, J.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21697.pdf
    Data publikacji:
    1973
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1973, 18, 2
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    A new reef-building bryozoan species from the Miocene of Roztocze
    Nowy gatunek mszywioła rafotwórczego z miocenu Roztocza
    Autorzy:
    Malecki, J.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/23020.pdf
    Data publikacji:
    1980
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Opis:
    A new reef-building cyclostome bryozoan species Fasciculipora janinae sp. n. (Fasciculiporidae Walter) with highly variable zoaria has been recorded in the Miocene bioherms of Roztocze. Poland.
    Mszywioły, na których oparto niniejszą pracę, pochodzą z utworów rafowych miocenu odsłaniających się w kamieniołomach w Łysakowie oraz na górze Chełm koło Modliborzyc (fig. 1). Miocen wykształcony jest w tych okolicach jako twarde zlewne wapienie nie-warstwowane, szare lub brunatne, ze szczelinami wypełnionymi kalcytem lub drobnoziarnistą zwietrzeliną. Osady te zostały określone jako rafy kryptoalgowo-serpulowe (Pisera 1978). Według Liszkowskiego i Muchowskiego (1968) składają się one z brył niewarstwowanego wapienia o miąższości około 3—4 m, które są oddzielone od siebie warstwowanymi wapieniami laminowanymi detrytycznymi lub marglami. Wapień niewarstwowany złożony jest z rurek serpul otoczonych wapieniem krypto-algowym. W skałach tych występują liczne, lecz monotonne mięczaki: Cerastoderma, Modiolus, Mohrensternia, Cibbula, które miejscami mogą tworzyć zlepy muszlowe. Miejscami pojawiają się biohermy mszywiołowe kilku metrów długości i do metra miąższości. Biohermy mszywiołowe zbudowane są ze szkieletów mszywiołów z rzędu Cyclostomata i Cheilostomata, a miejscami wyłącznie z kolonii jednego gatunku, Fasciculipora janinae sp. n. W budowie krzaczkowatych kolonii nowego gatunku zachodzą daleko idące różnice i zmienności (figs 2—4; pls 11—14). Znajdowane osobno fragmenty możnaby uważać nie tylko za różne gatunki, ale nawet za odrębne rodzaje. W wypadku gdy mamy do czynienia z jednogatunkowym nagromadzeniem zoariów Fasciculipora janinae sp. n. obserwujemy normalnie wykształcone wachlarzykowate czy pióropuszowate kolonie, najczęściej są one połamane, tworzące warstewki. W miejscach, w których dochodziło do zamulania bioherm następowało skokowe odradzanie się kolonii; dzięki temu procesowi powstawały charakterystyczne strefy w biohermach (pl. 13) zbudowane z różnorodnie wykształconych zoariów opisanych w niniejszej pracy. Zamulane żywe kolonie gatunku Fasciculipora janinae sp. n. nie ulegały zniszczeniu. Z poczynionych obserwacji wynika, iż w obrębie jednego gatunku może dochodzić do tworzenia się bardzo zmiennych w swym kształcie zooeciów łączących się w różnorodnego kształtu zoaria. Zoaria normalne są do siebie bardzo podobne, natomiast te, które budują nawarstwiające się strefy mają bardzo zmienne kształty. Również bardzo zmienne bywają apertury zooeciów — w wiązkach luźnych są one okrągłe, w zwartych zaś wieloboczne. W wielu pęczkach obserwujemy, iż w partiach środkowych apertury zooeciów są wieloboczne, w brzeżnych zaś okrągłe. W czasie zamierania osobników w koronach obserwujemy głównie okrągłe apertury.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1980, 25, 1
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies