Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "drapieżne" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    External brain morphology of the late Oligocene musteloid carnivoran Bavarictis gaimersheimensis
    Morfologia mozgu poznooligocenskiego ssaka drapieznego Bavarictis gaimersheimensis
    Autorzy:
    Modden, C
    Wolsan, M
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20765.pdf
    Data publikacji:
    2000
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    oligocen
    mozgoczaszka
    mozg
    morfologia
    bruzda krzyzowa
    paleontologia
    Bavarictis gaimersheimensis
    ssaki drapiezne
    Niemcy
    Bavarictis
    musteloidy
    Opis:
    The carnivoran mammal Bavarictis gaimersheimensis is the type and only species of the genus, known from a single locality (Gaimersheim 1-2, MP 27-28, 24.5-26 Myr) in southern Germany. An endocranial cast of the holotype of this species indicates a low degree of posterior and ventral neopallial expansion (little overlap of the cerebellum and the piriform lobes by the neopallium, the middle portion of the rhinal fissure only slightly and smoothly elevated), and a distinctive pattern of neopallial convulations, characterized by the presence of a Y-shaped fissure mediodorsally (consisting of the ansate sulcus anteromedially, the coronal sulcus anterolaterally, and the lateral sulcus posteriorly) and an arched suprasylvian sulcus lateroventrally. The status of the cruciate sulcus is uncertain because the corresponding part of the braincase is not preserved. The species is presently best placed incertae sedis among basal musteloids.
    Wczesny musteloid Bavarictis gaimersheimensis Mödden, 1991 jest typowym i jedynym znanym gatunkiem rodzaju Bavarictis Mödden, 1991. Całość materiału reprezentującego ten gatunek pochodzi z pojedynczego stanowiska (Gaimersheim 1-2) w południowych Niemczech, datowanego na późny oligocen (MP 27-28, 24, 5-26 mln lat temu). Odlew wnętrza mózgoczaszki holotypu Bavarictis gaimersheirnensis (Fig. 1) wskazuje na niewielki zasięg kory nowej (neocortex) w okolicy ciemieniowo-potylicznej i skroniowej mózgu (znaczne odsłonięcie móżdżku - cerebellum i płatów gruszkowatych - lobi piriformes, nieznaczne i łagodnie przebiegające wzniesienie środkowej części szczeliny węchowej -fissura rhinalis), a także na obecność czterech bruzd w obrębie kory nowej: bruzdy pętlowatej (sulcus ansatus), koronowej (sulcus coronalis) i bocznej (sulcus lateralis), połączonych w kształcie litery Y, oraz łukowatej bruzdy suprasylwialnej (sulcus suprasylvius). Stan zachowania mózgoczaszki nie umożliwia stwierdzenia obecności czy braku bruzdy krzyżowej (sulcus cruciatus). Założenie obecności tej bruzdy w rekonstrukcji mózgu Bavarictis gaimersheimensis (Fig. 1) oparte jest na jej występowaniu u większości wczesnych przedstawicieli Musteloidea (Fig. 2). Z porównania z rekonstrukcjami mózgów innych wszesnych musteloidów (Fig. 2) wynika, że Bavarictis gaimersheimensis, Potamotherium valletoni i Promartes sp. łączy apomorficzna obecność bruzdy pętlowatej, oraz że Bavarictis gaimersheimensis i Plesictis branssatensis są najprymitywniejszymi znanymi musteloidami pod względem zasięgu kory nowej w części skroniowej (najbardziej odsłonięte płaty gruszkowate, najsłabiej zaznaczone wzniesienie w środkowej części szczeliny węchowej). Podczas gdy różnice w zasięgach kory nowej sugerują, że Mustelictis piveteaui, Paragale huerzeleri, Plesiogale angustifrons, Potamotherium valletoni i Promartes sp. miały wspólnego przodka, którego nie dzieliły z Bavarictis gaimersheimensis i Plesictis branssatensis, to występowanie bruzdy pętlowatej przemawia za bliskim pokrewieństwem między Bavarictis gaimersheimensis, Potamotherium valletoni i Promartes sp. Pierwsza z hipotez zakłada niezależny rozwój bruzdy pętlowatej u Bavarictis gaimersheimensis oraz w obrębie hipotetycznego kladu zawierającego Potamotherium valletoni i Promartes sp., natomiast druga hipoteza wymaga niezależnego powiększenia kory nowej w tym kladzie oraz w innym hipotetycznym kladzie, zawierającym Mustelictis piveteaui, Paragale huerzeleri i Plesiogale angustifrons. Wobec tej sprzeczności i braku lub słabości poparcia dla wcześniejszych hipotez o powiązaniach filogenetycznych Bavarictis gaimersheimensis (dyskutowanych w pracy), a także przy plezjomorficzności większości cech czaszki, uzębienia i mózgu tego gatunku, brak uzasadnienia dla jego innej pozycji niż incertae sedis w obrębie bazalnych Musteloidea.
    Bavarictis gaimersheimensis Mödden, 1991 ist eine monotypische Gattung innerhalb der musteloiden Carnivora. Das bekannte Material dieser Art stammt ausschliesslich aus der süd-deutschen Spaltenfüllung Gaimersheim 1-2 (MP 27-28, 24.5-26 Myr). Ein Ausguss des Endocraniums des Holotyps der Art (Fig. 1) zeigt für das Neopallium, neben einem geringen Grad an Ausdehnung nach posterior und ventral, auch ein Furchungsmuer, das durch den bogenförmigen Sulcus suprasylvius und den Y-förmigen Verlauf von Sulcus lateralis, ansatus und coronalis charakterisiert wird. Konkrete Aussagen zum Sulcus cruciatus sind nicht möglich, weil der entsprechende Teil des Schädels nicht überliefert ist. Sein Vorhandensein wird jedoch in der Rekonstruktion des Gehirns von Bavarictis gaimersheimensis angenommen (Fig. 1), weil er bei den meisten frühen Vertretern der Musteloidea auftritt (Fig. 2). Ein Vergleich mit den Rekonstruktionen der Gehirne anderer frühen Vertreter der Musteloidea (Fig. 2) zeigt, dass Bavarictis gaimersheimensis, Potamotherium valletoni und Promartes sp. durch den Besitz des Sulcus ansatus als evoluiert anzusehen sind, wohingegen Bavarictis gaimersheimensis und Plesictis branssatensis bezüglich der Ausdehnung des Neopalliums als am primitivsten anzusehen sind. Die Differenzen in der Ausdehnung des ventralen Neopalliums legen den Verdacht nahe, dass Mustelictis piveteaui, Paragale huerzeleri, Plesiogale angustifrons, Potamotherium valletoni und Promartes sp. einen gemeinsamen Vorfahren gehabt haben, den sie nicht mit Bavarictis gaimersheimensis und Plesictis branssatensis geteilt haben. Auf der anderen Seite wird durch die Verteilung des Auftretens eines Sulcus ansatus unter den frühen Musteloiden die Hypothese gestützt, dass Bavarictis gaimersheimensis, Potamotherium valletoni und Promartes sp. innerhalb dieser Gruppe als nächstverwandt anzusehen sind. Die erste Alternative impliziert eine voneinander unabhängige Entstehung des Sulcus ansatus bei Bavarictis gaimersheimensis und innerhalb einer hypothetischen Entwicklungslinie, die Potamotherium valletoni und Promartes sp. umfasst. Die zweite Alternative setzt eine voneinander unabhängige Entstehung der Ausdehnung des ventralen Neopalliums bei der letztgenannten Entwicklungslinie und bei einer hypothetischen Entwicklungslinie voraus, die Mustelictis piveteaui, Paragale huerzeleri und Plesiogale angustifrons umfasst. Angesichts des Konfliktes bei der Bewertung dieser Merkmale für die phylogenetischen Beziehungen von Bavarictis gaimersheimensis und angesichts des plesiomorphen Charakters der meisten Merkmale an Schädel, Bezahnung und Gehirn bei dieser Art, sollte Bavarictis gaimersheimensis weiterhin als incertae sedis innerhalb der basalen Musteloidea betrachtet werden.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2000, 45, 3; 301-310
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Oldest mephitine cranium and its implications for the origin of skunks
    Najstarsza mozgoczaszka przedstawiciela skunksow i jej znaczenie dla wyjasnienia pochodzenia tej grupy
    Autorzy:
    Wolsan, M
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22582.pdf
    Data publikacji:
    1999
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    fauna kopalna
    mozgoczaszka
    Mephitinae
    Palaeomephitis steinheimensis
    osady Steinheim am Albuch
    ssaki drapiezne
    Trochotherium cyamoides
    Procyonidae
    taksony
    badania morfologiczne
    skunksy
    miocen
    szopowate
    paleontologia
    lasicowate
    puszka bebenkowa
    Niemcy
    morfologia zwierzat
    Opis:
    Recent molecular studies have recognized the skunks (Mephitinae) to be the sister taxon - of a clade comprising the Procyonidae and Mustelidae. These findings are inconsistent with the traditional placement of the skunks among mustelids, which is based on morphological evidence from extant taxa. This paper reports on a well-preserved cranium of a young individual, recovered from the middle Miocene deposits (MN 7+8, about 11-12 Ma) of Steinheim am Albuch, Germany. The fossil is the holotype of Palaeomephitis steinheimensis Jäger, 1839, which is here recognized as a senior subjective synonym of Trochotherium cyamoides Fraas, 1870 (consequently, Palaeomephitis Jäger, 1839 is a senior subjective synonym of Trochotherium Fraas, 1870). The specimen is identified as the oldest and most primitive mephitine cranium known to date, approaching the primitive morphology for the Mephitinae. It exhibits a combination of mephitine (accessory middle-ear chamber, lateral swelling of the squamosal) and mustelid (mustelid suprameatal fossa) synapomorphies, corroborating the view that skunks are derived from a mustelid ancestor. Its auditory bulla shows a slightly inflated and relatively large caudal entotympanic, which indicates that the uninflated and relatively small caudal entotympanics of adult mephitines, as well as their hypertrophied ectotympanics, are not primitive (as hitherto assumed) but derived, providing a synapomorphy that supports a sister-group relationship between the Mephitinae and Lutrinae.
    Pochodzenie skunksów (Mephitinae) jest obecnie przedmiotem kontrowersji. Podczas gdy badania morfologiczne współczesnych taksonów potwierdzają tradycyjne umiejscowienie skunksów w obrębie ssaków drapieżnych z rodziny łasicowatych (Mustelidae), w bliskim pokrewieństwie do wydr (Lutrinae) i borsuków (Melinae), to wyniki badań molekularnych sugerują, że skunksy są grupą siostrzaną kladu obejmującego łasicowate i szopowate (Procyonidae). W tej sytuacji sprzeczności pomiędzy wynikami uzyskanymi na podstawie obu baz danych opartych na żyjących taksonach, dane paleontologiczne z wczesnych etapów ewolucji skunksów mogą mieć znaczenie decydujące dla ustalenia pozycji filogenetycznej tej podrodziny. Najstarszą i najbardziej prymitywną znaną mózgoczaszką skunksa jest holotyp gatunku Palaeomephitis steinheimensis Jäger, 1839 (Fig. 1A-C). Mózgoczaszkę tę wydobyto ze środkowomioceńskich (MN 7+8, ok. 11-12 mln lat temu) osadów Steinheim am Albuch w południowych Niemczech. Reprezentuje ona młodego osobnika, o czym świadczą liczne niezrośnięte szwy między kośćmi oraz ukształtowanie powierzchni kości (Fig. 1A-E). Za młodszy subiektywny synonim Palaeomephitis steinheimensis uznano tutaj Trochotherium cyamoides Fraas, 1870, opisane z tych samych osadów i znane również z kilku innych środkowomioceńskich stanowisk w Europie. Ponieważ obie nazwy dotyczą gatunków typowych swoich rodzajów, Trochotherium Fraas, 1870 jest młodszym subiektywnym synonimem nazwy Palaeomephitis Jäger, 1839. Mózgoczaszka Palaeomephitis steinheimensis posiada dodatkową komorę w uchu środkowym (Fig. 1F: ac) i boczn a wypukłość kości łuskowej ponad wyrostkiem sutkowym (Fig. 1B: 1s). Cechy te są unikalnymi synapomorfiami skunksów i świadczą o przynależności Palaeomephitis steinheimensis do tej podrodziny. Chociaż u współczesnych skunksów brak jest w uchu środkowym dołu nadprzewodowego (fossa suprameatale), w mózgoczaszce Palaeomephitis steinheimensis zagłębienie to występuje (Fig. 1E: sf) i jest wykształcone w sposób charakterystyczny dla najstarszych znanych łasicowatych i synapomorficzny dla tej rodziny. Wskazuje to na plezjomorficzną obecność tej cechy w obrębie podrodziny skunksów i przemawia za ich przynależnością do łasicowatych. Spośród współczesnych łasicowatych, jedynie u skunksów i wydr kość wewnątrzbębenkowa tylna (entotympanicum caudale) nie jest wydęta i jest mała w stosunku do kości zewnątrzbębenkowej (ectotympanicum), która jest silnie rozwinięta, i kości wewnątrzbębenkowej przedniej (entotympanicum rostrale). Tak ukształtowane puszki bębenkowe skunksów i wydr traktowano dotąd jako cechę plezjomorficzną. W mózgoczaszce Palaeomephitis steinheimensis kość wewnątrzbębenkowa tylna jest jednak nieco wydęta i dość duża (Fig. 1D: ce), a kość zewnątrzbębenkowa jest stosunkowo mała (Fig. 1D: ec), zbliżając się względnymi rozmiarami do stosunków panujących u najstarszych znanych łasicowatych, szopowatych i małych pand (Ailuridae), a także w wymarłych rodzajach z pnia tych rodzin. Przemawia to za apomorficznością ukształtowania puszki bębenkowej skunksów, dostarczając w ten sposób synapomorfii na poparcie siostrzanego pokrewieństwa pomiędzy podrodzinami skunksów i wydr.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1999, 44, 2; 223-230
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Predatory scars in the shells of a recent lingulid brachiopod: Paleontological and ecological implications
    Blizny drapieznicze w muszlach wspolczesnego ramienionoga lingulidowego Glottidia palmeri i ich znaczenie paleontologiczne i ekologiczne
    Autorzy:
    Kowalewski, M
    Flessa, K W
    Marcot, J D
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20666.pdf
    Data publikacji:
    1997
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    lingulidy
    analiza ilosciowa
    Polwysep Kalifornijski
    Glottidia palmeri
    kraby
    paleontologia
    muszle
    ramienionog lingulidowy
    ramienionogi
    blizny drapieznicze
    ptaki drapiezne
    Opis:
    The paper presents the detailed quantitative study of predatory scars in the shells of an inarticulate brachiopod: the lingulid Glottidia palmeri Dall, 1870. The scars include four morphological types: u-shaped, pocket, crack, and miscellaneous scars. They concentrate and open up toward the anterior shell edge. They commonly consist of a pair of scars on the opposite valves. The analysis of 820 specimens live-collected from two intertidal localities in the northern Gulf of California indicates that (1) 23.4% specimens bear repair scars; (2) the scars vary in size from 1.5 to 24 mm² (mean = 2.5 mm²) and all scar types have similar size-frequency distributions; (3) the spatial distribution of scars on the shell is non-random; (4) the anterior-posterior distribution of scars is strongly multimodal and suggests seasonal predation in the late fall and winter months; and (5) the frequency of scarred specimens increases with brachiopod size and differs between the two sampled localities, but does not vary among brachiopod patches from the same locality. The repair scars record unsuccessful attacks by epifaunal intertidal predators with a scissors-type weapon (birds or crabs). The high frequency of attacks, seasonal winter predation, and previous ecological research suggest that scars were made by wintering shorebirds (willets or/and curlews). However, crabs cannot be entirely excluded as a possible predator. Because repair scars represent unsuccessful predation, many of the quantitative interpretations are ambiguous. Nevertheless, the study suggests the existence of strong seasonal interactions between inarticulate brachiopods and their predators. Because shorebirds, crabs, and lingulids may have co-existed in intertidal ecosystems since the late Mesozoic, predatory scars in lingulid shells may have potentially a 100 million year long fossil record.
    Szczegółowa analiza ilościowa blizn drapieżniczych w muszli ramienionoga bezzawiasowego z grupy lingulidów oparta jest na 820 okazach Glottidia palmeri Dall, 1870. Okazy zebrano z dwóch stanowisk z równi międzypływowych północnowschodniej Zatoki Kalifornijskiej w Meksyku. Blizny drapieżnicze występują w 23.4% osobników. Można je podzielić na cztery kategorie: blizny u-kształtne, kieszeniowe, spękaniowe oraz pozostałe. Niezależnie od ich morfologii, blizny koncentrują się przy przedniej krawędzi muszli. Większość blizn zorientowana jest rozwartą stroną w kierunku przedniej krawędzi muszli i wiele z nich składa się z dwóch blizn zlokalizowanych naprzeciwlegle na brzusznej i grzbietowej skorupce ramienionoga. Analiza ilościowa wskazuje, że (1) blizny wahają się w wielkości do 1,5 do 24 mm² (średnia = 2,5 mm²) i wszystkie cztery kategorie blizn mają podobne rozkłady wielkości; (2) rozmieszczenie blizn na powierzchni muszli nie jest losowe, podczas gdy ich rozkład grzbieto-brzuszny wydaje się być losowy; (3) proporcja zagojonych blizn wzrasta w kierunku tylnej części muszli; (4) rozkład blizn jest uderzająco multimodalny i sugeruje sezonalne drapieżnictwo skoncentrowane późną jesienią i zimą; (5) częstość blizn wzrasta wraz z wielkością ramienionoga; i (6) częstość okazów z bliznami waha się znacząco pomiędzy dwoma badanymi stanowiskami, jak również w obrębie stanowiska 1 w czasie, ale nie waha się znacząco pomiędzy różnymi miejscami opróbowania w obrębie stanowiska 1. Blizny reprezentują nieudane ataki jakiegoś epifaunalnego drapieżnika, wyposażonego w nożycowy narząd chwytny (np. szczypce kraba, dziób ptaka). Wysoka częstość ataków, ich sezonalność i poprzednie badania ekologiczne zgodnie sugerują, że blizny są wynikiem ataków drapieżnych ptaków (Catoptrophorus semipalmatus lub Numenius americanus). Wybrzeża Półwyspu Kalifornijskiego są miejscem zimowania drapieżnych ptaków i goszczą ich liczne populacje. Nie można jednak całkowicie wykluczyć, że drapieżnikami były kraby. Ponieważ blizny reprezentują nieudane ataki, ilościowe analizy dotyczące selektywności miejsca ataku, selektywności wielkości ofiary i wpływu drapieżnictwa na dynamikę populacji ramienionoga są trudne do jednoznacznego zinterpretowania. Niemniej jednak, wyniki sugerują istnienie silnej sezonalnej zależności ekoliogicznej pomiędzy ptakami (krabami?) i ramienionogami. Analiza ilustruje metody ilościowe użyteczne w badanich współczesnych i kopalnych blizn drapieżniczych i ma istotne implikacje paleontologiczne. Drapieżne ptaki, kraby i ramienionogi mogły współzamieszkiwać strefy międzypływowe począwszy od późnego mezozoiku. Tak więc, blizny drapieżnicze w muszlach ramienionogów mogą mieć długi zapis kopalny, interesujący dla paleontologii, szczególnie z punktu widzenia paleoekologii ewolucyjnej. Ponieważ blizny w muszlach lingulidów pozwalają rozpoznać sezonalne drapieżnictwo, kopalne blizny mogą potencjalnie dostarczyć danych ekologicznych i etologicznych, które są zazwyczaj rzadko dostępne w paleontologii.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1997, 42, 4; 497-532
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    An arctomorph carnivoran skull from the Phosphorites du Quercy and the origin of procyonids
    Czaszka arktomorfa z fosforytow Quercy a pochodzenie szopowatych
    Autorzy:
    Wolsan, M
    Lange-Badre, B
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21618.pdf
    Data publikacji:
    1996
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Mustelidae
    fauna kopalna
    oligocen
    zeby trzonowe
    skamienialosci
    Pseudobassaris
    czaszki
    ssaki drapiezne
    zloza fosforytow
    Procyonidae
    arktomorfy
    miocen
    szopowate
    niedzwiedzie
    Francja
    pandy
    Arctomorpha
    paleontologia
    lasicowate
    fosforyty Quercy
    Ailuridae
    morfologia zwierzat
    Opis:
    The size and morphological characteristics of a skull of an arctomorph carnivoran mammal from Mouillac (old collection of the Phosphorites du Quercy, of unknown age) in France closely match those of the holotype of the earliest known procyonid Pseudobassaris riggsi and another skull referred to this species, both from old collections of the Phosphorites du Quercy (Caylus and Mouillac), probably earliest Late Oligocene in age. The skull is more primitive in morphology than those of Pseudobassaris riggsi and every other known procyonid, approaching a hypothetical primitive procyonid morphotype. The only, but methodologically fundamental, departure from this morphotype is the lack of the procyonid suprameatal fossa, which is the crucial synapomorphy of the family Procyonidae. To explain the phylogenetic and taxonomic status of the arctomorph represented by the skull, three competing hypotheses are put forward. Hypothesis A, which considers the arctomorph as an individual of Pseudobassaris riggsi, assumes that the procyonid suprameatal fossa first appeared in a common ancestor of Pseudobassaris and other procyonids but was still of variable occurence within Pseudobassaris riggsi. Hypothesis B, which proposes the arctomorph as a member of a new Pseudobassaris species ancestral to Pseudobassaris riggsi, concludes that the procyonid suprameatal fossa arose in Pseudobassaris riggsi and in the Procyonidae independently, excluding Pseudobassaris from the procyonids. Hypothesis C, which recognizes the arctomorph as a representative of a new species of a new genus of the paraphyletic procyonid stem group, presumes that the procyonid suprameatal fossa originated in a common ancestor of Pseudobassaris and other procyonids after the new genus had become detached from the ancestral stock of the Procyonidae.
    Arctomorpha stanowią monofiletyczną grupę ssaków drapieżnych odznaczających się dwiema synapomorfiami: obecnością fossa suprameatale w uchu środkowym oraz brakiem trzeciego górnego zęba trzonowego. Grupa ta obejmuje nadrodzinę niedźwiedzi i dużych pand (Ursoidea), płetwonogie (Pinnipedia) oraz Musteloidea. Te ostatnie odróżniają się od pozostałych Arctomorpha synapomorficznym brakiem trzeciego dolnego zęba trzonowego i reprezentowane są współczesnie przez trzy rodziny: małe pandy (Ailuridae), łasicowate (Mustelidae) i szopowate (Procyonidae). Synapomorfią szopowatych, która odróżnia je od wszystkich innych Arctomorpha, jest w szczególny sposób powiększona fossa suprameatale. Zwiększenie jej objętości u szopowatych było wynikiem znacznego wpuklenia się kości łuskowej, najpierw ku górze, a potem także odśrodkowo, toteż ściana wewnętrzna i zewnętrzna fossa suprameatale są mniej więcej tak samo wysokie, a także ściana zewnętrzna jest prostopadła do powierzchni brzusznej stropu przewodu słuchowego zewnętrznego lub w ten strop zagłębiona ponad jego powierzchnią brzuszną. Chociaż naturalny zasięg szopowatych ogranicza się obecnie do Ameryki Północnej i Południowej, to jednak najwcześniejsi i najprymitywniejsi przedstawiciele tej rodziny znani są z dolnej części górnego oligocenu (rodzaj Pseudobassaris) oraz z dolnego miocenu (rodzaje Angustictis i Broiliana) Europy, co sugeruje, że Procyonidae wyodrębniły się z prymitywnych Musteloidea w oligocenie na kontynencie eurazjatyckim. Opisana w tej pracy czaszka przedstawiciela Arctomorpha (Fig. 1-4, Tab. 1) pochodzi ze starej kolekcji z górnopaleogeńskich złóż fosforytów w południowej Francji (Phosphorites du Quercy). Jej porównanie z czaszkami arktomorfów znanych z fosforytów Quercy wykazało duże podobieństwo do Pseudobassaris riggsi (Tab. 2-3), będącego najwcześniejszym znanym szopowatym. Pod względem cech morfologicznych, czaszka ta jest prymitywniejsza zarówno od dostępnych okazów Pseudobassaris riggsi, jak i wszystkich innych znanych szopowatych, nieomal odpowiadając hipotetycznemu prymitywnemu morfotypowi rodziny Procyonidae. Jedyną - lecz pod względem metodologicznym zasadniczą - różnicą w stosunku do tego morfotypu jest brak w opisanej czaszce synapomorfii rodziny szopowatych. W jej miejscu występuje plezjomorficznie płytka fossa suprameatale pryrnitywnych Arctomorpha. Aby ustalić pozycję filogenetyczną i status taksonomiczny arktomorfa reprezentowanego przez opisaną czaszkę, wysunięto trzy współzawodniczące hipotezy (Fig. 5). Zgodnie z hipotezą A (Fig. 5A), która traktuje tego arktomorfa jako osobnika gatunku Pseudobassaris riggsi, głęboka fossa suprameatale szopowatych pojawiła się wprawdzie po raz pierwszy u wspólnego przodka rodzaju Pseudobassaris i innych Procyonidae, lecz była jeszcze cechą zmienną w obrębie Pseudobassaris riggsi. Hipoteza B (Fig. 5B), według której dyskutowany arktomorf reprezentuje nowy gatunek rodzaju Pseudobassaris, bedący gatunkiem macierzystym dla Pseudobassaris riggsi, sugeruje, że powiększona fossa suprameatale powstała niezależnie u Pseudobassaris riggsi i szopowatych, wyłączając w ten sposób rodzaj Pseudobassaris z rodziny Procyonidae. Hipoteza C (Fig. 5C), która uznaje omawianego arktomorfa za przedstawiciela nowego gatunku nowego rodzaju parafiletycznej grupy wyjściowej dla Procyonidae, zakłada, że głęboka fossa suprameatale szopowatych jest odziedziczona przez rodzaj Pseudobassaris i pozostałe Procyonidae po ich wspólnym przodku, który zaistniał w linii prowadzącej do szopowatych po oddzieleniu się od niej tego rodzaju, chyba że rodzaj ten jest parafiletyczny.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1996, 41, 3; 277-298
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies