Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "memory politics" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    Dychotomia pamięci w postkomunistycznej Bułgarii
    Autorzy:
    Gołek-Sepetliewa, Dorota
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/676463.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
    Tematy:
    conflicts of memory
    politics of memory
    transformation
    Bulgaria
    collective memory
    private memory
    Opis:
    The dichotomy of memory in post-communist BulgariaThe democratic breakthrough of 1989 in Bulgaria has resulted in a clearly problem-oriented approach of society towards memory and the past. The process of developing an efficient model of reckoning with the traumatic heritage of communism divides the national community into dichotomous memory groups with their own understanding, assessment and modes of using the past. Developing a memory policy without a clear institutional support (Georgi Lozanov) oscillates between the attitudes of retribution and reconciliation (Ana Luleva, Svetla Kazalarska). Bulgarian society is characterised by a lack of remembrance of the past and its excess at the same time (Ivaĭlo Znepolski). The recent national past remains unprocessed, which results in the emancipation of private memory, characterised by the ability to overcome the impasse thanks to reliance on shared, non-conflicting, fragmentary memories of ordinary reality (Az zhiviakh sotsializma, I lived socialism, Georgi Gospodinov, et al.). As it is today, Bulgarian culture of memory is characterised by diverse collective memories, the multiplication of conflicts over the interpretation of the past and the fragmentation of memory, which leads to growing antagonisms and social crises. Dychotomia pamięci w postkomunistycznej BułgariiPrzełom demokratyczny z 1989 roku w Bułgarii spowodował wyraźne sproblematyzowanie stosunku społeczeństwa do pamięci i przeszłości. Wypracowanie modelu rozliczenia z traumatycznym dziedzictwem komunizmu dzieli wspólnotę narodową na dychotomiczne grupy pamięci, posiadające własne rozumienie, ocenę i sposób wykorzystywania przeszłości. Tworzone polityki pamięci, nieposiadające wyraźnego umocowania instytucjonalnego (Georgi Łozanow), oscylują między postawami retrybucji oraz rekoncyliacji (Ana Łulewa, Swetła Kazałarska). Społeczeństwo bułgarskie charakteryzuje się jednoczesnym niedostatkiem i nadmiarem pamięci o przeszłości (Iwajło Znepołski). Nieprzepracowana niedawna przeszłość narodowa powoduje emancypację pamięci prywatnej, którą cechuje zdolność przełamania impasu, dzięki oparciu na wspólnych niekonfliktogennych fragmentarycznych wspomnieniach potocznej rzeczywistości (Аз живях социализма, Georgi Gospodinow i inni). W bułgarskiej kulturze pamięci dochodzi do różnicowania się pamięci zbiorowej, mnożenia konfliktów o interpretację minionego okresu oraz fragmentacji pamięci, co doprowadza do pogłębiających się antagonizmów i kryzysów społecznych.
    Źródło:
    Acta Baltico-Slavica; 2018, 42
    2392-2389
    0065-1044
    Pojawia się w:
    Acta Baltico-Slavica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Od internacjonalnej do własnej historii – mniejszość białoruska w Polsce
    Autorzy:
    Śleszyński, Wojciech
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/676422.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
    Tematy:
    Belarusian minority in Poland
    historical politics
    politics of memory
    communism
    Opis:
    From international history to one’s own history – Belorusian minority in PolandAfter World War II the Belarusians who did not leave Poland could gain upward mobility only if they avoided displaying their national and cultural distinctiveness. Belarusians made a political choice which coincided with a vision of history and thus accepted a historical narrative spread by communist circles. The narrative constructed by the Belarusian minority was consistent with the officially proclaimed state ideological narrative. It contained mostly the history of the Communist Party of Western Belarus and described a difficult situation of Belarus in the Second Polish Republic and during World War II (especially the Great Patriotic War).The Belarusian community made first attempts to rebuild the current vision of the world in 1980–1981. Students tried to create an alternative historical narrative that contradicted the communist one. However, it was a gradual collapse of the communist system that became an impetus for more active development of the Belarusian minority in Poland, and consequently, the creation of its own national vision of history. The Belarusian heritage has been based on the Belarusian People's Republic and the Grand Duchy of Lithuania, and not, as it was in the Soviet Socialist Republic of Belarus or after 1994, on the Republic of Belarus and the victory in the Great Patriotic War.  Od internacjonalnej do własnej historii – mniejszość białoruska w PolscePozostała w Polsce po II wojnie światowej społeczność białoruska uzyskała możliwość awansu społecznego pod warunkiem nieeksponowania swojej narodowej i kulturowej odrębności. Białorusini, dokonując wyboru politycznego, pokrywającego się z wyborem wizji historii, akceptowali obraz dziejów prezentowany przez środowiska komunistyczne. Konstruowany przez mniejszość białoruską przekaz historyczny zgodny był z oficjalnie głoszonym państwowym przekazem ideologicznym. Dominowały treści o historii Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi, o trudnej sytuacji białoruskiej w II RP i w latach II wojny światowej, ale z naciskiem położonym jedynie na okres Wielkiej Wojny Ojczyźnianej.Pierwsze próby przebudowy dotychczasowej wizji świata przez społeczność białoruską zostały podjęte w latach 1980–1981. Zwłaszcza środowiska studenckie próbowały stworzyć alternatywę dla dotychczasowego skomunizowanego, białoruskiego przekazu historycznego. Jednak dopiero stopniowy upadek systemu komunistycznego stał się impulsem do coraz bardziej aktywnego rozwoju mniejszości białoruskiej w Polsce, a co za tym idzie także kreowania własnej, narodowej wizji dziejów. Fundamentem, na którym budowana była pamięć o dziedzictwie, stało się odwoływanie się do Białoruskiej Republiki Ludowej i Wielkiego Księstwa Litewskiego, a nie, jak to miało miejsce w Białoruskiej Socjalistycznej Republice Sowieckiej czy po 1994 r. w Republice Białoruś, zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej.
    Źródło:
    Acta Baltico-Slavica; 2017, 41
    2392-2389
    0065-1044
    Pojawia się w:
    Acta Baltico-Slavica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kultura pamięci i polityka historyczna w dzisiejszej Rosji
    Autorzy:
    Nikžentaitis, Alvydas
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/676484.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
    Tematy:
    memory culture
    culture of remembrance
    politics of memory (historical politics)
    Russia
    Stalin’s cult
    myth of the Great Patriotic War
    the Gulag (the Main Administration of Corrective Labour Camps and Settlements)
    Opis:
    Memory culture and historical politics in today’s RussiaConsidering that other countries are still conducting their studies, it is too early to make conclusions and summarise the question of Russia’s memory culture and historical politics. However, it is possible to share some insights concerning this topic:(1) This analysis indicates that Russia’s case is in stark contrast to the opinions of those theorists who negate the existence of national memory culture. In Russia, this culture began to materialise in 2005, after the complicated period of post-Soviet transformation. What became central was the narrative of the empire (derzhava), whose status should also be recognised by the rest of the world. The main symbolical resource used in the construction of the motif of powerful Russia is a myth of victory in the Great Patriotic War. More recently, however, this general myth has been strengthened by selected facts from other historical periods.(2) Symbolical figures of Russia’s memory culture – both those developing and those already formed – are continuously reinterpreted. Since 1992 the myth of victory has undergone a few stages of transformation: the first years of Boris Yeltsin’s presidency (until 1995) were dominated by active efforts to deconstruct this myth; in the period between 1995 and 2000 it was restored, with a particular stress put on the status of Russian people as the unconquered victim; in 2000–2005, the State regained its vital place in the structure of the myth. Recently, the myth has been instrumentalised and used as an argument in Russia’s confrontation with the West. The period since 2011 has seen a noticeable increase in attempts to expand the symbolic instrumentarium through active use of selected facts from other historical periods(3) Although what dominates in Russia is the imperial mega narrative (derzhava),there is also an alternative stream that makes a substantial opposition – the myth of a victim. The years 2009–2013 have shown us that the memory of Stalin’s crimes is really strong. In this sense, the structure of memory in Russia, although with some exceptions, is comparable to the Polish one. On the other hand, substantial differences are noticed in comparison with Germany, Lithuania or Belarus. Those countries have only one memory culture, although with different topics included in the content. Ukraine remains beyond the regional context: even though the process of forming a single policy of remembrance is in place, it is only in its initial phase.  Kultura pamięci i polityka historyczna w dzisiejszej RosjiBadania nad zagadnieniem kultury pamięci w Rosji i krajach ościennych ciągle trwają, dlatego nie można jeszcze mówić o ich podsumowaniu. Istnieją jednak przesłanki, by przedstawić pewne wnioski na ten temat.1. Przeprowadzona analiza ukazuje, że przypadek Rosji wyraźnie przeczy poglądom tych teoretyków, którzy negują możliwość istnienia narodowej kultury pamięci. Po skomplikowanym etapie transformacji postsowieckiej w Rosji kultura pamięci w 2005 roku nabrała konkretnych kształtów. W jej centrum znalazła się opowieść o imperium (dieržava), którego status powinna uznać także reszta świata. Podstawowym symbolicznym zasobem dla toposu silnego państwa rosyjskiego jest mit zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej. Jednak w ostatnim czasie do wzmocnienia mitu centralnego aktywnie wykorzystuje się także selektywnie wybrane fakty z innych epok historycznych.2. Symboliczne figury tworzącej się czy też już ukształtowanej kultury pamięci są w Rosji stale reinterpretowane. Także mit zwycięstwa po 1992 roku przeszedł kilka etapów transformacji: w pierwszych latach prezydentury Borysa Jelcyna (do roku 1995) dominowały aktywne próby dekonstrukcji tego mitu, w latach 1995–2000 był on odnowiony, akcentowano przede wszystkim status rosyjskiego narodu jako niepokonanej ofiary. W latach 2000–2005 w centrum mitu znów usytuowano państwo, a w ostatnim czasie został on poddany instrumentalizacji i wykorzystany jako argument w konfrontacji Rosji z Zachodem. Po 2011 roku wyraźnie widać próby ilościowego rozszerzenia zasobu instrumentarium symbolicznego za pomocą aktywnego wykorzystania wybranych faktów z innych epok historycznych.3. Choć w Rosji wyraźnie dominuje meganarracja imperialna (dieržava), to jednak ma ona swoją konkurencję. W Rosji nadal w silnej opozycji do mitu zwycięstwa pozostaje mit ofiary. Lata 2009–2013 wyraźnie pokazały żywotność pamięci o ofiarach stalinowskich. W tym sensie struktura pamięci Rosji, choć z pewnymi wyjątkami, może być porównywana do polskiej, jednocześnie różniąc się istotnie od niemieckiej, litewskiej czy białoruskiej. W tych krajach dobitnie wyrażona jest jedna kultura pamięci, choć jej treść zawiera różne wątki tematyczne. W kontekście regionalnym nie mieści się Ukraina, w której jednolita polityka pamięci jest wprawdzie formowana, ale to dopiero początek procesu.
    Źródło:
    Acta Baltico-Slavica; 2018, 42
    2392-2389
    0065-1044
    Pojawia się w:
    Acta Baltico-Slavica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Who fought for national freedom? On the significance of the Great War in interwar Lithuania
    Autorzy:
    Safronovas, Vasilijus
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/676498.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
    Tematy:
    First World War
    Wars of Independence
    historical storyline
    commemoration
    politics of memory
    idea of freedom
    Opis:
    Who fought for national freedom? On the significance of the Great War in interwar LithuaniaEven though the First World War was caused by tension in the east of Europe, not so long ago, quite a number of historians, as if repeating the words of Winston Churchill, tended to portray the Eastern Front in Europe as an “unknown war”. Not only was the war in the east little known, but the remembrance of the war in Eastern Europe remains little investigated. Lithuania is one of the countries in the region where for a long time nothing was known about the remembrance of the Great War. Many historians argued that this kind of remembrance simply did not exist. The article invites us to reconsider this statement by paying attention to the question of how the merits of different actors in the struggle for national freedom were interpreted and represented in interwar Lithuania. Instead of painting a monolithic picture of Lithuania, the article proposes to look at its society as a fragmented construct, whose different parts offered a rather ambiguous answer to the question.  Kto walczył o niepodległość? O interpretacji znaczenia I wojny światowej na Litwie w okresie międzywojennymPomimo że I wojna światowa była wynikiem napięć w Europie Wschodniej, to jeszcze niedawno wielu historyków opisywało działania na froncie wschodnim jako „nieznaną wojnę”, nawiązując tym samym do słów Winstona Churchilla. Zaniedbanym obszarem badań była nie tylko sama wojna na Wschodzie, lecz również pamięć o niej w tej części kontynentu. Litwa jest jednym z krajów regionu, gdzie pamięć o Wielkiej Wojnie długo pozostawała zjawiskiem zupełnie nieznanym, a wielu historyków dowodziło, że takiej pamięci po prostu nie ma. Niniejszy artykuł zachęca do zrewidowania tej opinii i zwraca uwagę na kwestię oceny i interpretacji zasług różnych uczestników walk o niepodległość Litwy w okresie międzywojennym. Artykuł proponuje spojrzenie na litewskie społeczeństwo nie jak na monolit, lecz fragmentaryczny konstrukt, w którym różne środowiska udzielały różnych odpowiedzi na postawione w tytule pytanie.
    Źródło:
    Acta Baltico-Slavica; 2018, 42
    2392-2389
    0065-1044
    Pojawia się w:
    Acta Baltico-Slavica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies