Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Romantic poetry" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Szwajcaria nie zawsze poetyczna: Mickiewicz, Słowacki, Krasiński
Not-so-poetic Switzerland: Mickiewicz, Słowacki, Krasiński
Autorzy:
Ławski, Jarosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/564292.pdf
Data publikacji:
2014-01-15
Wydawca:
Akademia Pomorska w Słupsku
Tematy:
Szwajcaria, podróż, poezja romantyczna
Switzerland, travel, romantic poetry
Opis:
The paper looks closely at the representation of Switzerland in the works of three no-table Polish Romantic poets: Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki and Zygmunt Krasiń-ski. The author analyzes the nineteenth-century myth of Switzerland, which included: Alpine flora and fauna, federalism, the figure of J.J. Rousseau, the state’s proverbial peace and quiet, and its hospitality towards refugees. As it turns out, while writing about Switzerland Polish poets draw heavily on the cultural stereotypes, but, at the same time, treat this country with reserve. Switzerland is perceived as a transit state on the way to desired Italy; as a place inhabited by people of “foreign mentality”, followers of rational Protestantism; and their culture seems not only provincial but underdeveloped.
Źródło:
Świat Tekstów. Rocznik Słupski; 2013, 11; 67-95
2083-4721
Pojawia się w:
Świat Tekstów. Rocznik Słupski
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Wordsworthian and the Byronic romantic canon in the “Supposed confessions” of Alfred Tennyson
Wordswortha i Byrona kanon romantyczny w „Domniemanych zeznaniach” Alfreda Tennysona
Autorzy:
Modrzewska, Mirosława
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1361333.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Akademia Pomorska w Słupsku
Tematy:
Alfred Tennyson
William Wordsworth
George Gordon Byron
kanon romantyzmu
poezja konfesyjna
lfred Tennyson
Romantic canon
confessional poetry
Opis:
For a long time the two poets William Wordsworth (1770–1850) and George Gordon Byron (1788–1824) have been considered mutually exclusive in the reception of English Romanticism, Wordsworth being the founder of English Romanticism, and Byron being the most important representative of the second generation of English Romantics. In the “Supposed Confessions of a Second-rate Sensitive Mind Not in Unity with Itself” (1830) by Alfred Tennyson both the Wordsworthian and the Byronic types of Romanticism are reconciled in Tennyson’s confessional lyrical style and his Christian-Faustian ambivalence, and the reading of Tennyson must inevitably be conceptual with reference to biblical language and signs, the code with which Wordsworth as well as Byron was well acquainted. The figurative meaning of Wordsworthian “dwelling” and Byronic “travelling” is the literary heritage of wanderings through concepts and ideas which lead Tennyson towards a sense of personal and linguistic freedom in a world in which the collective voice of modern society is overwhelmingly present and permeated with anxiety. The poem exhibits Tennyson’s affiliation with earlier English Romantic poetry (Wordsworth), traceable in the use of motifs, but it is also reminiscent of the confessional lyrical style in the poetry of Percy Bysshe Shelley, John Keats and Lord Byron.
W historii odbioru obu poetów – Williama Wordswortha (1770–1850) i George’a Gordona Byrona (1788–1824) – zwykle przeciwstawiano ich twórczość jako dwa odległe bieguny angielskiego romantyzmu. Wordsworth rozpoznany został jako prekursor romantyzmu w poezji angielskiej, a Byron uznany za najważniejszego przedstawiciela drugiej generacji angielskich romantyków. W wierszu “Supposed Confessions of a Second-rate Sensitive Mind Not in Unity with Itself” (1830) Alfreda Tennysona oba kanony brytyjskiego romantyzmu – Wordswortha i Byrona – pogodzone zostają w lirycznym stylu konfesyjnym Tennysona i w wytworzonej przez niego chrześcijańsko-Faustowskiej ambiwalencji w taki sposób, że czytanie Tennysona musi nieuchronnie być konceptualne i pozostawać w odniesieniu do języka i znaków Biblii, czyli kodu dobrze znanego zarówno Wordsworthowi, jak i Byronowi. Metaforyczne znaczenia „miejsca i siedliska” Wordswortha i Byronowskiego „przemieszczania się i podróży” jest literackim dziedzictwem pielgrzymowania poprzez idee i koncepcje, które prowadziły Tennysona do poczucia osobistej i językowej wolności w świecie, w którym zbiorowy głos nowoczesnego społeczeństwa jest przygnębiająco obecny i przeniknięty niepokojem. Wiersz Tennysona przejawia afiliację poety z wcześniejszą angielską poezją romantyczną (Wordsworth), którą rozpoznać można w użyciu charakterystycznych motywów, ale przypomina także liryczny styl poezji konfesyjnej Percy’ego Bysshe Shelley’a, Johna Keatsa i Lorda Byrona.
Źródło:
Świat Tekstów. Rocznik Słupski; 2020, 18; 79-81
2083-4721
Pojawia się w:
Świat Tekstów. Rocznik Słupski
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rozważania nad Srebrnym i czarnym Jana Lechonia. Wizja człowieka i relacje intertekstualne w lirykach – próba poszukiwania różnorodnych granic
Consideration over Jan Lechoń’s Srebrne i czarne. The vision of the man and intertextual relations – attempt of finding different borders
Autorzy:
Łozowska-Patynowska, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1361231.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Akademia Pomorska w Słupsku
Tematy:
poezja międzywojenna
relacje między poetami
liryki skamandrytów
dialogiczna struktura utworów
ożywianie tradycji romantycznej
interwar poetry
rates between poets
lyrics of Skamander group
dialogical structure of works
correspondence with romantic tradition
Opis:
W artykule przedstawione zostały trzy granice występujące w liryce Jana Lechonia. Wewnętrzny dramat jednostki, widoczny w wybranych poezjach w Srebrnym i czarnym (1924, powtórne wydanie w 1928), staje się głównym punktem interpretacji. Liryki skamandrytów są istotnym źródłem korespondencji dla utworów J. Lechonia. Dlatego jego liryka przedstawiona została na tle poetyckim znanych twórców międzywojennych, Juliana Tuwima, Władysława Sebyły, Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej i Kazimierza Wierzyńskiego. Miejsce poezji J. Lechonia w tej formacji poetyckiej zdaje się być szczególnie ważne. Dlatego tak istotne okazuje się wskazanie związków pomiędzy utworami wymienionych poetów, które określić można jako aluzje literackie oraz relacje wewnątrztekstualne, a wierszami J. Lechonia. Wyznaczają one potencjalną metodę lektury tych tekstów. Związki intertekstualne między niektórymi utworami, szczególnie widoczne w Wielkiej niedźwiedzicy (1923) Kazimierza Wierzyńskiego, w Rzeczy czarnoleskiej (1929) Juliana Tuwima, w Pieśniach szczurołapa (1930) Władysława Sebyły oraz w Surowym jedwabiu (1932) Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, są reminiscencją wizji człowieka ze Srebrnego i czarnego i stają się jedną z możliwych interpretacji tych liryków. W literaturze przedmiotu problem ten nie został dotychczas podjęty. Taki sposób lektury może być nową odsłoną liryki międzywojennej. W poezjach J. Lechonia interesująca jest także istota liryki i odgrywana przez nią rola. Można zaobserwować stopniową ewolucję poezji autora Srebrnego i czarnego. Dlatego należałoby oddzielić od siebie jego twórczość międzywojenną od powojennej. W niniejszej odsłonie przedstawione zostały różnice między kreacją człowieka we wczesnych lirykach i w późnych wierszach J. Lechonia. Najważniejszą wypadkową tego odczytania jest aspekt wielowymiarowości liryki poety na tle międzywojennego warszawskiego środowiska poetyckiego.
In the article have been presented three borders in Jan Lechoń’s poetry. Internal drama of person is visible in his selected poems in Srebrne i czarne (1924, second edition in 1928) that becomes the main point of interpretation. Lyrics of Skamander group are important correspondence for Lechoń’s poems. His poetry have been presented on background of lyrics of know interwar poets, Julian Tuwim, Władysław Sebyła, Maria Pawlikowska-Jasnorzewska and Kazimierz Wierzyński. The place of Lechoń’s poems in Skamander group seems to be particulary important. It is possible to recover associations between lyrics of chosen poets, which should be define like literature allusions or intertext relationships, depending on accepted method of interpretation literature. Intertexsts relation between them, particularly visible in Wielka niedźwiedzica (1923) written by Kazimierz Wierzyński, Rzecz czarnoleska (1929) created by Julian Tuwim, Pieśni szczurołapa (1930) Sebyła’s poems and Surowy jedwab (1932) written by Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, are reminiscence of human being presented in Srebrne i czarne, and seems to be one of many possible interpretation. Until now in literature of subject this problem was not taken, therefore it can bring new interpretative solutions. The third visible border in Lechoń’s poetry seem to be the essence of lyric and its function. It is possible to observe distinct evolution of Lechoń’s poetry. Therefore, we should separate his interwar work from post-war wrote on emigration. In this interpretation have been chosen differences between presentation of person and his attitude in early and late lyrical Lechoń’s work. The main conclusion in the article seems to be the aspect of unique multivoice structure of poetry in interwar literature environment in Warsaw.
Źródło:
Świat Tekstów. Rocznik Słupski; 2019, 17; 211-228
2083-4721
Pojawia się w:
Świat Tekstów. Rocznik Słupski
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies