Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "tożsamość ideologiczna" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Znaczenie tożsamości wizerunkowej partii i jej kandydatów w trakcie kampanii wyborczej
The significance of image identity of a political party and its candidates in an election campaign
Autorzy:
Pienias, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/616027.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
image identity
political marketing
political party
politician’s image
ideological identity
tożsamość wizerunkowa
marketing polityczny
partia polityczna
wizerunek polityka
tożsamość ideologiczna
Opis:
In modern politics, increasing importance is attached to image identity, while the role of ideological identity is diminishing. Political parties and politicians find the flexibility of both image and ideological identities more significant than a consistent ideological identity. Politicians frequently refrain from making socially unpopular decisions for fear of losing support, while creating their image in line with the expectations of their electorate. Generating an image identity is therefore becoming a goal in its own right, and is no longer related to ideological identity. In the author’s opinion, these two types of identity are not mutually exclusive, but at a time where the media seek sensation, and with a society that is only marginally interested in substantive political debate, those in power choose this type of identity, which better fulfils the needs of the mass media and their audiences. The increasing role of image is more related to general socio-political transformations, in particular to decreasing party loyalty, the changing model of a political party (where an election party is evolving into a market party) and the predominance of electronic media in the public realm.
Współczesna polityka coraz większą uwagę przywiązuje do tożsamości wizerunkowej, jednocześnie zmniejszając rangę tożsamości ideologicznej. Dla partii i polityków ważniejszą od ciągłości tożsamości ideologicznej staje się elastyczność, zarówno w aspekcie wizerunkowym, jak i ideologicznym. Politycy unikają często podejmowania decyzji niepopularnych społecznie w obawie przed utratą poparcia, kreując jednocześnie swój wizerunek zgodnie z oczekiwaniami wyborców. Gloryfikowanie tożsamości wizerunkowej staje się tym samym celem samym w sobie, oderwanym często od tożsamości ideologicznej. Moim zdaniem te dwa rodzaje tożsamości wcale się nie wykluczają, jednak w dobie dominacji mediów szukających sensacji i społeczeństwa, które w znikomym stopniu interesuje się merytoryczną debatą w polityce, rządzący wybierają ten rodzaj tożsamości, który bardziej zaspokaja potrzeby środków masowego przekazu oraz ich odbiorców. Wzrost znaczenia wizerunku związany jest z bardziej ogólnymi zmianami społeczno-politycznymi, zwłaszcza z malejącą lojalnością partyjną, zmianą modelu partii politycznej (partia wyborcza ewoluuj
Źródło:
Przegląd Politologiczny; 2013, 4; 201-218
1426-8876
Pojawia się w:
Przegląd Politologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cultural and Ideological Aspects of Spatial Adaptation after a Shift of Political Boundaries: The Case of Galicia
Autorzy:
Jagoda, Wierzejska,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/897081.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
Tematy:
adaptacja kulturowo-ideologiczna
misja cywilizacyjna
tożsamość galicyjska
monarchia habsburska
Galicja
Opis:
Artykuł omawia procesy adaptacji inicjowane w danej przestrzeni po tym, jak w rezultacie przesunięcia granic politycznych weszła ona w skład innego niż dotychczas organizmu państwowego. Przestrzeń tego typu jest przekształcana przez nowe centrum w celu ujednolicenia jej z resztą podległego centrum terytorium, a także – lub przede wszystkim – legitymizacji władzy w nowej prowincji. Przedmiotem analizy w artykule jest kulturowo- ideologiczny aspekt owych przekształceń, czyli adaptowanie wyobrażeń dotyczących nowej prowincji do potrzeb centrum oraz kształtowanie tożsamości jej mieszkańców tak, aby zbliżyć ją do identyfikacji pozostałych członków danej wspólnoty wyobrażonej. Przykładem, na którym rozważane są owe zagadnienia, jest Galicja; kulturowo-ideologiczna adaptacja Galicji do monarchii Habsburgów miała bowiem charakter na tyle skuteczny, że do dziś daje o sobie znać w sferze symbolicznej.
Źródło:
Przegląd Humanistyczny; 2015, 59(4 (451)); 59-76
0033-2194
Pojawia się w:
Przegląd Humanistyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
How the Information Warfare Turns Into Full-Scale Military Agression: the Experience of Ukraine
Jak wojna informacyjna przechodzi w pełnoskalową agresję militarną: doświadczenie Ukrainy
Autorzy:
Hordiichuk, Olha
Halapsis, Alex
Kozlovets, Mykola
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/30147271.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Russian war in Ukraine
ideological war
information war
hybrid war
full-scale war
Russkiy mir (Russian world)
post-colonialism
propaganda
mentality
identity
Rosyjska wojna w Ukrainie
wojna ideologiczna
wojna informacyjna
wojna hybrydowa
wojna na pełną skalę
Russkij mir (rosyjski świat)
postkolonializm
mentalność
tożsamość
Opis:
The article analyzes the main ideological components and tools of Russia’s information, hybrid and full-scale war against Ukraine. Since the time of Ivan III, Russia has implemented the model of eastern despotism, which claims a special historical mission (“Moscow as the third Rome”). This model involves imperialism, absolutism, anti-democracy, disregard for human rights and the rights of nations. Throughout its history (Moscow Princedom – Russian Empire – Soviet Union – Russian Federation), the external forms of this model changed, but its essence remained unaltered, which is why it was always hostile to European values. From the middle of the 17th century, when Ukrainian lands came under Russian control, it did everything to spread this model to them. To this end, it has taken such actions as rewriting history, banning the Ukrainian language and culture, destroying ethnic self-awareness, as well as repression and genocide against the Ukrainian people. Nevertheless, the oppressor failed to completely destroy the code of freedom, which is fundamental to the Ukrainian mentality. Nevertheless, the oppressor failed to completely destroy the code of freedom, which is fundamental to the Ukrainian mentality. With the collapse of the Soviet Union (1991), Ukraine got the opportunity to build its statehood on the values of freedom and democracy, and realized itself as a full-fledged member of the European family. Russia perceived Ukraine’s independence as a threat to its mission and moved to an ideological war against Ukraine. All methods of propaganda were employed, including distortion of facts, creation and mass distribution of pseudo-historical narratives, fakes, manipulations and outright lies. During the rule of Vladimir Putin, the doctrine of “Russkiy mir” (“Russian world”) was developed as a neo-imperial myth, and the Ukrainian state was viewed as a historical mistake that had to be corrected through new colonization. When during the Revolution of Dignity (2014) Ukrainians removed a corrupt pro-Russian politician Viktor Yanukovych from power, Russia resorted to the hybrid war during which it annexed Crimea, Donetsk and Luhansk regions. Although the civilized world did not recognize the Russian annexation, its reaction was too restrained. This gave Putin hope that the world’s response to further aggression would also be weak, and therefore on February 24, 2022, he ordered the full-scale invasion of Ukraine. The Russian ruler underestimated the will of Ukrainians to fight for their freedom, lives, and European ideals. Putin and his henchmen also underestimated the harsh reaction of the civilized world to Russian barbarism. An unpleasant surprise for them was the unprecedented military and financial aid that the West provides to Ukraine. Russian propaganda cannot hide from the world the terrible war crimes and offences against humanity committed by the Russian military. This war is not just a war between two states – it is a war between medieval barbarism and civilization. Ukraine’s victory determines not only the fate of Ukraine, but also the entire world order.
Artykuł analizuje główne ideologiczne komponenty i narzędzia wojny informacyjnej, hybrydowej i w końcu pełnoskalowej toczonej przez Rosję przeciwko Ukrainie. Poczynając od czasów Iwana III Rosja wdraża model wschodniego despotyzmu, w ramach którego przypisuje sobie wyjątkową misję historyczną („Moskwa – Trzeci Rzym”). Model ten obejmuje imperializm, absolutyzm, antydemokrację, lekceważenie praw człowieka oraz praw narodów. W jego historii (Wielkie Księstwo Moskiewskie – Imperium Rosyjskie – Związek Radziecki – Federacja Rosyjska) zmieniały się zewnętrzne formy, ale jego istota pozostała niezmieniona, zaś w jej skład zawsze wchodziło wrogie nastawienie do wartości europejskich. Od połowy XVII wieku, kiedy ziemie ukraińskie znalazły się pod kontrolą Rosji, robiła ona wszystko, aby rozpowszechnić na nich ten model. W tym celu prowadziła działania takie, jak: przepisywanie historii, zakazywanie języka i kultury ukraińskiej, niszczenie samoświadomości etnicznej, a także represje i ludobójstwo wobec narodu ukraińskiego. Nie udało jej się jednak całkowicie zniszczyć kodu wolności, który jest fundamentalny dla ukraińskiej tożsamości. Wraz z upadkiem Związku Radzieckiego, Ukraina otrzymała możliwość zbudowania swojej państwowości na wartościach wolności oraz demokracji, dążąc do realizacji swojego statusu jako pełnoprawnego członka europejskiej rodziny. Niepodległość Ukrainy była postrzegana przez Rosję jako zagrożenie dla jej „misji”, dlatego rozpoczęła ona wojnę ideologiczną przeciwko Ukrainie. Zastosowano wszystkie metody propagandy, w tym fałszowanie faktów, tworzenie i masowe rozpowszechnianie pseudohistorycznych narracji, kłamstw i manipulacji. W okresie rządów Władimira Putina doktryna „Russkogo mira” („rosyjskiego świata”) została rozwinięta w neoimperialny mit, w ramach którego państwo ukraińskie było postrzegane jako historyczny błąd, który musiał zostać naprawiony za pośrednictwem nowej kolonizacji. Kiedy podczas Rewolucji Godności (2014) Ukraińcy pozbawili władzy skorumpowanego prorosyjskiego prezydenta, Wiktora Janukowycza, Rosja zaczęła wojnę hybrydową, w której zaanektowała Krym oraz obwody Doniecki i Ługański. Cywilizowany świat nie uznał rosyjskiej aneksji, a jego reakcja była zbyt powściągliwa. Dało to Putinowi nadzieję, że reakcja świata na bezpośrednią agresję również będzie słaba, dlatego 24 lutego 2022 rozpoczął pełnoskalową inwazję na Ukrainę. Rosyjski rząd nie docenił woli Ukraińców do walki o wolność, życie i europejskie ideały. Putin i jego poplecznicy nie przewidzieli również ostrej reakcji cywilizowanego świata na rosyjskie barbarzyństwo. Zaskoczeniem była dla nich bezprecedensowa pomoc wojskowa i finansowa, jakiej Zachód udziela Ukrainie. Rosyjska propaganda nie może ukryć przed światem straszliwych zbrodni wojennych i przestępstw przeciwko ludzkości popełnionych przez rosyjskie wojsko. Ta wojna to nie tylko wojna między dwoma państwami, to wojna między średniowiecznym barbarzyństwem a cywilizacją. Zwycięstwo Ukrainy determinuje nie tylko jej los, ale także cały światowy porządek.
Źródło:
Przegląd Strategiczny; 2023, 16; 345-362
2084-6991
Pojawia się w:
Przegląd Strategiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies