Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "rozbójnictwo" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Przygotowanie do piractwa morskiego w polskim prawie karnym - analiza krytyczna
Autorzy:
Frąckowiak, K.
Jankowski, P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29520987.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Akademia Marynarki Wojennej. Wydział Dowodzenia i Operacji Morskich
Tematy:
rozbój morski
rozbójnictwo
przygotowanie
piraci
przejęcie kontroli nad statkiem
Opis:
Autorzy artykułu dokonali prawno-karnej oceny dwóch przestępstw określonych w polskim kodeksie karnym, które miałyby dotyczyć formy stadialnej przygotowania do przestępstw dotyczących piractwa. W pierwszej części artykułu opisano przestępstwo sui generis, jakim jest przygotowanie do rozbójnictwa morskiego. Autorzy wskazali, iż dotychczasowa literatura w przedmiocie czynu zabronionego przepisem art. 170 kk jest w znacznej części nietrafna. Głównie z uwagi na miejsce popełnienia przestępstwa, jak również jego stronę przedmiotową, gdzie rzadkością było uznawanie uzbrojenia załogi jako swoistego przysposobienia statku. W dalszej części przedstawiono aspekty dotyczące przygotowania do przestępstwa przejęcia kontroli nad statkiem wodnym, które penalizowane jest przepisem art. 168 kk. Wskazano, iż zakres pojęciowy obu przepisów jest porównywalny, stąd wywnioskowano, iż oba zachowania powinny być sankcjonowane podobną karą, albowiem do tej pory różnice w tym zakresie się nazbyt znaczne.
The authors made legal evaluation of two criminal offenses in the Polish penal code that would address the stage of preparation for the piracy related crimes. The first part of the article the authors described the offense sui generis, which is a preparation for robbery at sea. The authors pointed out that the previous literature on the provision of Article offense. 170 of the Penal Code is largely inaccurate. Mainly due to the place of crime, as well as the modus operandi where rarely arming the crew is recognized as a specific adoption of the ship. In the following section of the paper they described aspects of the preparation for an offense of taking control of the ship on water, which is penalized by the provision of Article 168 of the Penal Code. It was pointed out that the scope of the conceptual two provisions is similar, therefore it was concluded that the two behaviors should be sanctioned with a similar punishment, because the differences in this aspect are too distinctive.
Źródło:
Rocznik Bezpieczeństwa Morskiego; 2013, VII cz. I; 17-30
1898-3189
Pojawia się w:
Rocznik Bezpieczeństwa Morskiego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Działalność paramilitarnych band rozbójniczych na pograniczu krzyżacko-litewskim w XIV wieku
Autorzy:
Baronas, Darius
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/690146.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
Tematy:
Lithuania
Teutonic Order
Prussia
Livonia
brigandage
bands of brigands
frontier
international treaties
Litwa
zakon niemiecki
Prusy
Inflanty
rozbójnictwo
bandy rozbójnicze
obszar graniczny
ugody międzypaństwowe
Opis:
The aim of this study is to characterise the phenomenon of the bands of brigands (latrunculi, Struter) that were active in the Prussian and Livonian lands of the Teutonic Order and in pagan Lithuania. Although the brigands in this region may be regarded as a phenomenon inherited from tribal society, they continued to live, and even prosper, at the time when state-like structures came into being in the region under consideration. Such a situation was mainly conditioned by a stalemate in the war of the Teutonic Order against pagan Lithuania. The Prussian and Livonian brigands were useful for the Order in their subversive actions against the people living in Lithuania, and so, accordingly, were Lithuanian brigands for the grand dukes of Lithuania. The Teutonic Order and the grand dukes of Lithuania alike had only limited capabilities of interfering with the activities of “their” brigands. This is evident from international treaties in which the activities of brigands of both parties are addressed and some stipulations for their containment are provided (as in Lithuanian-Livonian accords of 1323, 1338, 1367). The grand ducal authority and the brigands coexisted on the mutual respect of each other’s rights. Neither side was willing, nor able to undo the other once and for all. One must also bear in mind that the strict lines of delimitation between brigands and warriors were then non-existent. So it comes as no surprise that certain commanders of the Teutonic Order cultivated the methods of brigandage with ambushes. Although the evidence is rather scantier on the Lithuanian part, it is clear that some Lithuanian dukes and warriors practiced this style of warfare too. Although this kind of martial activities was widespread in other parts of Europe as well, the peculiarity of brigandage between the Teutonic Order and Lithuania is to be seen in their attempts to regulate the behaviour of their brigands by treaties. This implies that both sides tended to regard the brigands as something normal and, in a sense, legal. On either side of the frontier there were quite a lot of people who were engaged in this kind of warfare and lived off the neighbouring land’s resources. Consequently they were not interested in a long-term peace and this partly explains why the war between the Teutonic Order and Lithuania was so prolonged.
Głównym celem niniejszego artykułu jest próba scharakteryzowania zjawiska band rozbójniczych, które w źródłach z XIV w. kryją się pod nazwami latrunculi czy Struter. W artykule zwrócono uwagę na to, że sytuacja patowa, zaistniała w wojnie pomiędzy zakonem niemieckim a Litwą, stwarzała nader korzystne warunki do działań band rozbójniczych – każda ze stron interesowała się wykorzystaniem („skanalizowaniem”) ich aktywności w kierunku strony nieprzyjacielskiej – nie było żadnej mowy o próbach ich wykorzenienia. Głównym terenem band rozbójniczych stał się szeroki obszar pograniczny, którego państwowa przynależność była niejasna. W takich warunkach zakon niemiecki i Litwa miały tylko ograniczone możliwości ingerowania w sprawy tych band. Obydwom stronom chodziło o powstrzymanie działalności band w określonych ramach, jak to wynika z analizy międzypaństwowych ugód zawartych pomiędzy książętami litewskimi a władzami Inflant w latach 1323, 1338 i 1367. Analiza treści tych ugód także ujawnia zjawisko współpracy pomiędzy reprezentantami władzy państwowej a bandami rozbójniczymi. Próby regulowania, a tym samym legalizowania działalności band rozbójniczych stanowią specyficzną cechę analizowanego zjawiska rozbójnictwa. Trzeba mieć na uwadze, że metoda typowo rozbójniczych napadów była także praktykowana przez przynajmniej niektórych komturów zamków przygranicznych, jak i przez niektórych książąt (bojarów?) litewskich. Zjawisko rozbójnictwa cieszyło się uznaniem społecznym, po obu stronach granicy było sporo ludzi, którym dostarczało ono środki do życia. Analiza omawianego zjawiska przynajmniej częściowo wykazała, dlaczego wojna pomiędzy zakonem niemieckim a Litwą była tak długotrwała.
Źródło:
Rocznik Lituanistyczny; 2015, 1
2450-8454
2450-8446
Pojawia się w:
Rocznik Lituanistyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies