Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "diagnoza ADHD" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-8 z 8
Tytuł:
Diagnozowanie zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z wykorzystaniem testu MOXO
Diagnosing the Psychophysical Hyperactivity Syndrome with the Use of MOXO Test
Autorzy:
HETMAŃCZYK, HEWILIA
KAWIAK, EWELINA
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/458066.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski
Tematy:
zespół nadpobudliwości psychoruchowej
diagnoza ADHD
test MOXO
psychophysical hyperactivity syndrome
ADHD diagnosis
MOXO test
Opis:
Niniejszy tekst stanowi próbę zebrania informacji na temat zespołu hiperkinetycznego, zna-nego szerzej jako zespół nadpobudliwości psychoruchowej ADHD. Ujęto w nim podstawowe informacje dotyczące zaburzenia w kontekście wyjaśnień terminologicznych, objawów, a także etiologii występowania. Zaprezentowano możliwość wykorzystania w procesie diagnozy nowoczesnego narzędzia – testu MOXO, który w precyzyjny sposób określa funkcjonowanie badanej osoby z uwzględnieniem wskaźników takich, jak: uwaga, czas reakcji, impulsywność oraz nadruchliwość.
The text below attempts to gather information on hyperkinetic syndrome, widely known as psychophysical hyperactivity disorder (ADHD). It contains the basic information concerning this disorder in the context of terminology clarifications, symptoms as well as etiology of occurrence. The possibility of using a modern tool in the diagnostic process – MOXO test, has been presented. The test accurately defines functioning of the examined person, taking into account such indicators as: attention, reaction time, impulsiveness and hyperactivity.
Źródło:
Edukacja-Technika-Informatyka; 2018, 9, 1; 237-242
2080-9069
Pojawia się w:
Edukacja-Technika-Informatyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Trudna diagnoza – dylematy rzetelnej oceny ADHD u dorosłych pacjentów. Część II. Proces diagnozy i diagnoza różnicowa
Difficult diagnosis – the dilemma of reliable evaluation of ADHD in adult patients. Part II. Process of diagnosis and differential diagnosis
Autorzy:
Szaniawska, Monika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945257.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
ADHD diagnosis in adults
ADHD in adults
ADHD u dorosłych
comorbidity
diagnostic procedure
diagnoza ADHD u dorosłych
diagnoza różnicowa
differential diagnosis
procedura diagnostyczna
współwystępowanie zaburzeń
Opis:
There is no doubt that the diagnosis of ADHD in adult patients is a difficult process and should be made by a versatile and reliable clinician. In evaluation the clinician should consider various aspects from the patient’s history, assess her/his present functioning, extent of the functioning deficiency in adult life, and exclude all other alternatives which could account for attention deficits, hyperactivity and impulsivity. In an adult person, ADHD may be diagnosed in a patient who has suffered from this disorder from childhood. It is hardly probable that the person who presently meets the diagnostic criteria of ADHD but had not experienced a deterioration in functioning by graduation from high school will be diagnosed with this disorder. When diagnosing ADHD in adults we have to find evidence of poor or inadequate adaptation which may result in: loss of a job, long-lasting difficulties with finishing the higher studies, academic achievements far below intellectual capabilities, difficulties in marriage or in maintaining close relations with other people. A very important activity, unfortunately often passed over, in ADHD diagnosis in adults, is systematic checking whether or not the occurring difficulties are actually induced by other mental disorders or somatic diseases. It should be checked whether or not the patient’s symptoms occur in the course of bipolar affective disorder, substance use disorder or personality disorders, especially the borderline personality. The last important step in the diagnostic process is finding out if there are no other disorders, apart from ADHD. Noteworthily, many disorders which should be considered in the differential diagnosis may occur not instead of ADHD, but concurrently.
Nie ma wątpliwości, że diagnoza ADHD u pacjentów dorosłych jest procesem trudnym i powinna być stawiana przez wszechstronnego i rzetelnego klinicystę. W ocenie powinien on wziąć pod uwagę różne aspekty z historii pacjenta, ocenić jego obecne funkcjonowanie, stopień upośledzenia funkcjonowania w dorosłym życiu oraz wykluczyć wszelkie inne alternatywy, które mogłyby tłumaczyć zaburzenia koncentracji uwagi, nadruchliwość i impulsywność. Aby można było zdiagnozować ADHD u osoby dorosłej, pacjent musi cierpieć na to zaburzenie od dzieciństwa. Jest mało prawdopodobne, że osoba, która obecnie spełnia kryteria diagnostyczne ADHD, ale która do czasu ukończenia szkoły średniej nie doświadczyła pogorszenia funkcjonowania, będzie miała to rozpoznanie. Diagnozując ADHD u dorosłych, musimy znaleźć dowody na słabe lub nieadekwatne przystosowanie, którego skutkami mogą być: utrata pracy, wieloletnie trudności z ukończeniem studiów, osiągnięcia akademickie znacznie poniżej możliwości intelektualnych, trudności w małżeństwie lub w utrzymaniu bliższych relacji z ludźmi. Bardzo ważną czynnością w procesie diagnostycznym ADHD u dorosłych, niestety często pomijaną, jest systematyczne sprawdzanie, czy występujące trudności nie są w istocie wywoływane przez inne zaburzenia psychiczne lub choroby somatyczne. Należy zbadać, czy objawy pacjenta nie występują w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej, SUD czy zaburzeń osobowości, zwłaszcza osobowości borderline. Ostatnim ważnym krokiem w procesie diagnostycznym jest zbadanie, czy oprócz ADHD występują także inne zaburzenia. Warto zauważyć, że wiele zaburzeń, które należy uwzględnić w diagnozie różnicowej, może występować nie zamiast ADHD, ale równolegle z nim.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2010, 10, 3; 211-217
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Trudna diagnoza. Kontrowersje wokół PTSD i ADHD
Autorzy:
Ewa, Odachowska,
Małgorzata, Woźniak-Prus,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/896572.pdf
Data publikacji:
2018-09-14
Wydawca:
Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej. Wydawnictwo APS
Tematy:
PTSD
ADHD
diagnoza dziecka
trauma
Opis:
Artykuł poświęcony jest problemom diagnostycznym, z jakimi borykają się zarówno psycholodzy, pedagodzy, jak i psychiatrzy próbujący określić patomechanizm trudności występujących w zachowaniu u dzieci. W prezentowanej pracy skupiono się na analizie obrazu klinicznego i etiologii zaburzeń po stresie traumatycznym (PTSD) oraz zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD), gdyż są to zaburzenia, których rozpoznanie u dzieci budzi wiele wątpliwości diagnostycznych. Rozważania dotyczące objawów poszczególnych zaburzeń oparto na kryteriach diagnostycznych DSM-5, a analizę ich genezy przeprowadzono, odwołując się do danych na temat cech funkcjonalnych ośrodkowego układu nerwowego w poszczególnych przypadkach. Całość pracy podsumowuje próba wskazania elementów niezbędnych dla diagnozy różnicowej obydwu zaburzeń.
Źródło:
Psychologia Wychowawcza; 2018, 55(13); 7-24
0033-2860
Pojawia się w:
Psychologia Wychowawcza
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Obiektywna ocena aktywności dzieci z diagnozą ADHD
Objective assessment of motor activity of children with ADHD
Autorzy:
Dąbkowska, Małgorzata
Pracki, Tadeusz
Pracka, Daria
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945556.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
ADHD
ADHD subtypes
actigraph
aktograf
children
diagnosis
diagnoza
dzieci
motor activity
podtyp ADHD
ruchliwość
Opis:
In the assessment of ADHD, clinicians rely mainly on subjective evaluation based on behavioral questionnaire. Altered motor activity is a frequent symptom of ADHD. The diagnostic modality enabling a precise and objective assessment of motor activity is actigraphy. Method: Actigraph, a new mini-motion logger, in fact a wrist-worn minicomputer, enables an objective assessment of motor activity and is particularly useful in children due to its small size. Material: Thirty-two boys and 5 girls with a diagnosis of ADHD were included in the study. Children with ADHD underwent actigraphic examination and results obtained were compared with age- and gender-matched controls. Level of activity was objectively measured in children with ADHD subtypes: mixed (n=23) and predominantly inattentive (n=14). Actigraph was worn by 37 children (32 boys and 5 girls) during 3 days and 3 nights non-stop. Level of activity was measured as mean value in 30-minutes’ periods. Results: No differences in level of activity were noticed between both subtypes of ADHD. Results of actigraphic examination did not correlate with clinical assessment. Conclusions: Results obtained did not support distinction of ADHD subtypes (according to DSM-IV classification); children with mixed ADHD subtype were not more active than those with predominantly inattentive ADHD subtype.
Stawiając diagnozę ADHD, lekarze opierają się przede wszystkim na subiektywnej ocenie według kwestionariusza diagnostycznego. Zmiany aktywności ruchowej są często obserwowanym objawem ADHD. Metodą, która pozwala na precyzyjny i obiektywny pomiar aktywności ruchowej, jest aktografia. Metoda: Nowy, mały aktograf, będący minikomputerem noszonym na przegubie, umożliwia obiektywną ocenę i jest szczególnie przydatny do badania dzieci ze względu na swoje rozmiary. W badaniach wzięło udział 32 chłopców i 5 dziewcząt zdiagnozowanych w kierunku ADHD. Dzieci z ADHD były oceniane aktograficznie, a rezultaty porównywano pod kątem wieku i płci. Dokonano obiektywnego pomiaru poziomu aktywności (aktograficznego) w grupie dzieci z podtypem ADHD: mieszanym i z przewagą zaburzeń uwagi. Aktograf był noszony przez 37 dzieci (32 chłopców i 5 dziewcząt) przez trzy doby. Czternastu pacjentów miało rozpoznany podtyp z przewagą zaburzeń uwagi, 23 dzieci - podtyp mieszany ADHD. Aktywność była oceniana jako średnia wartość w przedziałach 30-minutowych. Wyniki: Nie zanotowano różnic w aktywności między podlypami ADHD. Wyniki pomiaru aktywności nie korespondowały z oceną kliniczną. Wnioski: Uzyskane wyniki nie potwierdzają podziału na podtypy ADHD wg klasyfikacji DSM-IV i większej aktywności dzieci z podtypem mieszanym w porównaniu z dziećmi z podtypem z przewagą zaburzeń uwagi.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2007, 7, 3; 144-153
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Trudna diagnoza – dylematy rzetelnej oceny ADHD u dorosłych pacjentów. Część I. Obraz kliniczny, trudności diagnostyczne, leczenie
Difficult diagnosis – the dilemma of reliable evaluation of ADHD in adult patients. Part I. Clinical picture, diagnostic difficulties, treatment
Autorzy:
Szaniawska, Monika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945255.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
ADHD in adults
ADHD u dorosłych
assessment
attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD)
diagnosis
diagnoza u dorosłych
leczenie
nadpobudliwość psychoruchowa z deficytem uwagi (ADHD)
psychoterapia
psychotherapy
treatment
Opis:
Hyperactivity is the most prevalent diagnosis at the early school age. In diagnostic classifications of diseases and mental disorders it is defined as the attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD) – DSM-IV-TR, or hyperkinetic disorder (F90) – according to European classification ICD-10. It is characterized by the presence of permanent behavioural patterns maintained for at least 6 months and arranged in a characteristic triad of symptoms: problems with keeping oneself attentive, impulsivity and hyperactivity, the severity of which causes the patient’s malfunctioning. The occurrence of ADHD in children was first described at the beginning of the 20th century but awareness that this disorder may last also in adulthood appeared no sooner than in the 70s. In Poland the prevalence of ADHD among children and adolescents is on a similar level to that in other EU countries and the United States. Therefore, we can assume that the ADHD prevalence among adults will be also similar. Unfortunately, as far as the authoress knows there are no centres in Poland which would diagnose and treat ADHD in adults. The article is aimed at approximation of the ADHD diagnosis subject in adults and discussing the difficulties which may be revealed during a clinical evaluation. The factors which hamper a proper diagnosis of ADHD in adults comprise diagnostic criteria which have been established specifically for schoolchildren, and lack of mandatory diagnostic procedures and standardized diagnostic tools. While diagnosing this disorder, it is worth remembering that ADHD is not a style of life and general “going mad”, but a very severe clinical diagnosis. Speaking about the clinical unit, we have to see the malfunctioning of a given person. If the functioning is not evidently deficient socially, occupationally or in relations with other people, it means there is no ADHD.
Nadpobudliwość psychoruchowa jest najczęstszym rozpoznaniem u dzieci we wczesnym wieku szkolnym. W klasyfikacjach diagnostycznych chorób i zaburzeń psychicznych określona jest jako zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) – DSM-IV-TR, lub zespół hiperkinetyczny (F90) – według klasyfikacji europejskiej ICD-10. Charakteryzuje się obecnością trwałych wzorców zachowania utrzymujących się przynajmniej przez 6 miesięcy i układających się w charakterystyczną triadę objawów: problemy z utrzymaniem uwagi, nadmierna impulsywność oraz nadruchliwość, których nasilenie powoduje upośledzenie funkcjonowania pacjenta. Występowanie ADHD u dzieci opisano po raz pierwszy na początku XX wieku, ale świadomość, że zaburzenie to może utrzymywać się także w wieku dorosłym, pojawiła się dopiero w latach 70. W Polsce rozpowszechnienie ADHD wśród dzieci i młodzieży jest na podobnym poziomie jak w innych krajach UE i Stanach Zjednoczonych. Na tej podstawie można domniemywać, że rozpowszechnienie ADHD wśród dorosłych również będzie podobne. Niestety, według wiedzy autorki niniejszego artykułu w Polsce nie ma ośrodków, które zajmowałyby się diagnozą i leczeniem ADHD u osób dorosłych. Celem artykułu jest przybliżenie tematu diagnozy ADHD u osób dorosłych i omówienie trudności, które mogą ujawnić się podczas oceny klinicznej. Czynniki utrudniające właściwe rozpoznanie ADHD u osób dorosłych to m.in. kryteria diagnostyczne, które są dostosowane do dzieci w wieku szkolnym, oraz brak obowiązujących procedur diagnostycznych i wystandaryzowanych narzędzi diagnostycznych. Diagnozując to zaburzenie, warto pamiętać, że ADHD to nie styl życia i ogólne „zwariowanie”, ale bardzo poważne rozpoznanie kliniczne. Mówiąc o jednostce klinicznej, musimy widzieć upośledzenie funkcjonowania danej osoby. Jeśli nie występuje wyraźne upośledzenie funkcjonowania społecznego, zawodowego lub w sferze relacji z innymi ludźmi, to nie mamy do czynienia z ADHD.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2010, 10, 3; 205-210
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nieprzystosowanie społeczne osób dorosłych z ADHD – aspekty diagnostyczne
Autorzy:
Wojnarska, Anna Danuta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/606849.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
Keywords: ADHD, adult, epidemiology, delinquency, conduct disorder, diagnosis
Słowa kluczowe: ADHD, dorośli, epidemiologia, przestępczość, zaburzenia zachowania, diagnoza
Opis:
Abstract: The aim of the presented review is to highlight particular symptoms of ADHD in adults and the relationship between childhood ADHD and adult delinquency. It presents the modifications of diagnostic criteria and methods based upon them. The use of screening methods only causes overestimated or underestimated prevalence of ADHD in adults, therefore a reliable psychiatric diagnosis is necessary. In adults with ADHD there are often additional disorders such as: conduct disorders, emotional disorders, alcohol and/or drug addictions, personality disorders and strong difficulties in everyday functioning. Results of the research on relationship between appearance of ADHD and delinquency suggest that it exists only in the case of severe ADHD demanding pharmacological treatment. In other cases this problem should be analysed in the context of comorbidity and life experiences. It is necessary to prepare a diagnostic guidebook in the field of adult ADHD.
Streszczenie: Celem dokonanego przeglądu badań jest zwrócenie uwagi na specyficzne symptomy ADHD u osób dorosłych i związków ADHD występującego w dzieciństwie z przestępczością w wieku dojrzałym. Przedstawiono modyfikacje kryteriów diagnostycznych oraz opartych na nich metod badania. Stosowanie tylko metod przesiewowych powoduje przeszacowanie lub niedoszacowanie występowania zjawiska ADHD u dorosłych, z tego powodu wymagana jest rzetelna diagnoza psychiatryczna. Wśród dorosłych z ADHD bardzo często występują dodatkowe zaburzenia takie jak: zaburzeń zachowania, zaburzeń emocjonalnych, uzależnień od alkoholu i/lub narkotyków, zaburzeń osobowości i nasilonych trudności w codziennym funkcjonowaniu. Rezultaty badań na temat zależności między występowaniem ADHD i przestępczości sugerują, że tylko w przypadku bardzo ciężkiej postaci ADHD wymagającej leczenia farmakologicznego można uznać istnienie takiej zależności. W pozostałych przypadkach należy analizować ten problem w kontekście współwystępujących zaburzeń i doświadczeń życiowych. Konieczne jest opracowanie przewodnika diagnostycznego w zakresie ADHD u dorosłych.
Źródło:
Lubelski Rocznik Pedagogiczny; 2019, 38, 2
0137-6136
Pojawia się w:
Lubelski Rocznik Pedagogiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Disagreement between assessment of ASD utilizing the ADOS-2 and DSM-5 – A preliminary study
Zróżnicowanie diagnozy ASD ze względu na wykorzystanie ADOS-2 i DSM-5 – badania wstępne
Autorzy:
Freudenstein, Ornit
Shimoni, Hagit Nagar
Gindi, Shahar
Leitner, Yael
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2051490.pdf
Data publikacji:
2020-12-30
Wydawca:
Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
Tematy:
ASD
ADHD
diagnosis
ADOS-2
DSM-5
school-age children
diagnoza
dzieci z wieku szkolnym
Opis:
This study compares the classification of ASD using ADOS-2 with diagnoses using DSM-5 among children between 8 and 10 years old. Case series data were used on four children who were referred with suspected autism, and as a result a discrepancy was found between the ADOS-2 assessment and the overall diagnosis. Initial findings indicated that age, additional diagnoses, and over-reliance on observa- tion may bias the ADOS-2 classification. In particular, children who were diagnosed with other disorders that share symptoms with ASD exhibit behaviors that may bias the ADOS-2 classification as it relies on observed behavior without considering the underlying cause. This discrepancy points to the importance of utilizing and integrating multiple sources of information in the process of establishing an ASD diagnosis, and suggests a need for specialized clinical training in diagnosing autism and other related co-morbid conditions in children aged 8–10. This preliminary data calls for further research into the area, especially due to the cur- rent over-reliance on the ADOS-2 in clinical practice and research.
Niniejsze badanie dotyczy zróżnicowania diagnozy ASD ze względu na zastosowane narzędzia diagnostyczne. Dane uzyskane przy pomocy dwu narzędzi diagnostycznych – ADOS-2 i DSM-5 od czworga dzieci z podejrzeniem autyzmu w wieku od 8 do 10 lat zostały porównane pod kątem zgodności uzyskanych przy ich pomocy wyników. W wyniku analizy stwierdzono zróżnicowanie wyników ze względu na zastosowane narzędzia. Wstępne ustalenia wskazywały, że wiek oraz dodatkowo zdiagnozowane zaburzenia współwystępujące i nadmierna koncentracja na obserwacji mogą zniekształcić wyniki ADOS -2. W szczególności u dzieci ze zdiagnozowanymi innymi zaburzeniami objawiającymi się poprzez zachowania podobne do autystycznych, diagnoza uzyskana przy pomocy ADOS-2, może być zniekształcona, gdyż nie uwzględnia podstawowej przyczyny zaburzeń. Rozbieżność ta wskazuje na konieczność wykorzystania i połączenia wielu źródeł informacji w procesie diagnozowania ASD, a także sugeruje potrzebę specjalistycznego szkolenia klinicystów w zakresie diagnostyki autyzmu i innych współistniejących schorzeń u dzieci w wieku 8–10 lat. Te wstępne wyniki są obiecujące, lecz wymagają dalszego empirycznego potwierdzenia, szczególnie ze względu na częste obecnie wykorzystywanie ADOS-2 w praktyce klinicznej i badaniach.
Źródło:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Psychologica; 2020, 13; 17-26
2084-5596
Pojawia się w:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Psychologica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dymensjonalne podejście w diagnozie dysleksji
Dimensional approach to dyslexia diagnosis
Autorzy:
Korendo, Marta Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/30098230.pdf
Data publikacji:
2024
Wydawca:
Towarzystwo Kultury Języka
Tematy:
dysleksja
diagnoza dymensjonalna
ADHD
zespół Aspergera
współwystępowanie zaburzeń
dyslexia
dimensional diagnosis
Asperger’s syndrome
co-occurring disorders
Opis:
Obowiązujące w edukacji rozumienie dysleksji i jej diagnozy jest nieprzystające do aktualnej wiedzy neurobiologicznej i potrzeb osób dyslektycznych. Nie istnieją nowe narzędzia diagnostyczne, w używanych testach stosowane są rozwiązania z lat siedemdziesiątych. Neurobiologiczna wiedza o dysleksji pozwala widzieć ją w szerokim kontekście związków z neuronalną siecią językową oraz zauważać współistnienie problemów m.in. z przetwarzaniem czasu i ze sprawnością motoryczną. Tylko szerokie rozumienie dysleksji i widzenie jej powiązań z innymi zjawiskami, czyli diagnoza dymnensjonalna, pozwolą na skuteczne, wczesne wykrywanie problemu i zmianę podejścia terapeutycznego.
The current educational understanding of dyslexia and its diagnosis is incompatible both with current neurobiological knowledge and the needs of people with dyslexia. There are no new diagnostic tools, and the ones still in use date back to the 1970s. Neurobiological knowledge about dyslexia allows us to consider its interplay with the broader context of the neural language network, as well as to note the co-existing problems with time processing and with motor skills. Only a broad understanding of dyslexia and accounting for its interrelations with other phenomena, i.e. a dimensional diagnosis, will bring about an effective, early detection of the problem and a change in the therapeutic approach.
Źródło:
Poradnik Językowy; 2024, 811, 2; 26-34
0551-5343
Pojawia się w:
Poradnik Językowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-8 z 8

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies