Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "W. J. T. Mitchell" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Zniewalająca siła ekfrazy (rzecz o zmaganiach słowa i obrazu w poglądach W.J.T. Mitchella)
The captivating power of ekphrasis (on the struggle of word and picture in W.J.T. Mitchell’s views)
Autorzy:
Swoboda, Bartosz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1392353.pdf
Data publikacji:
2011-01-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
W. J. T. Mitchell
ekfraza
obraz
teoria
Opis:
The article – in its first part titled The space of theory – brings a discussion and interpretation of the theoretical views concerning ekphrasis formulated by W.J.T. Mitchell in the essay Ekphrasis and the Other. The second part of the article – The space of practice and the space of picture – aims to make an attempt at a practical application of Mitchell's theoretical postulates. To the reading in the spirit of his theoretical considerations is submitted the description of Jean-Baptiste Greuze’s picture A Girl with a Dead Canary, which we find in Denis Diderot's Salon 1765.
Źródło:
Przestrzenie Teorii; 2011, 16; 41-50
2450-5765
Pojawia się w:
Przestrzenie Teorii
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czego chce film na scenie? Analiza trzech przypadków
What Does the Film Want on the Stage? Three Case Studies
Autorzy:
Fazan, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28629517.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Krystian Lupa
Krzysztof Warlikowski
Krzysztof Garbaczewski
W. J. T. Mitchell
Opis:
Ekspansja obrazów filmowych w teatrze prowokuje do zadawania pytań o sens ich obecności, o różne relacje między żywym a zarejestrowanym planem inscenizacji. Artykuł jest okazją do poszukiwania adekwatnych teorii, które pozwolą analizować złożone techniki scenicznego obrazowania, idącego od powtórzenia, iluzji, gry z percepcją do utrwalenia i rozproszenia scenicznej cielesności. Interpretacja wybranych przykładów zmierza do odpowiedzi na pytanie, czego chcą (wedle formuły W. J. T. Mitchella) obrazy filmowe na scenie. Odwołując się do trzech autorskich teatrów Krystiana Lupy, Krzysztofa Warlikowskiego i Krzysztofa Garbaczewskiego, autorka próbuje w trybie analizy prześledzić wybrane strategie reżyserów, którzy posługując się nagraniem i kamerą, filmem cytowanym i własną dramaturgią, odmienili i skomplikowali formy żywej obecności na scenie. Nowoczesne praktyki wizualności zmuszają także do poszukiwania nowych narzędzi opisu fenomenów teatralnych o niejednorodnej strukturze przekazu. W przypadku konkretnej praktyki wydaje się ciekawe nie tylko mechaniczne przeniesienie filmu w obszar sceny, lecz także wykorzystanie materii filmowo-kinowej jako inspiracji i zasobu konwencji, które de(kon)struują tradycyjne środki teatralne.
The growing presence of film images on stage makes one question the sense and meaning of their being there, the relations between what is live and recorded. In the article adequate theories are sought that would help to analyse complex scenic imaging techniques, ranging from repetition, illusion, playing with perception, to dispersion and consolidation of corporeality on stage. Analysis of selected examples aims to answer the question (according to W. J. T. Mitchell’s formulae) what is the purpose of film images on the stage. The author refers to the theatres of Krystian Lupa, Krzysztof Warlikowski and Krzysztof Garbaczewski, and analyses the directors’ strategies of their use of recorded film, camera, film citations and their own dramaturgy, and how they changed and made more complex the form of life presence on the stage. The modern visual practices force one to search for new tools to be used in the description of the theatre phenomena which do not have a unitary structure. What appears interesting is not simply the direct placing of film on the stage, but the use of film material as an inspiration and a source of conventions that de(con)struct traditional theatrical agents.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2014, 87-88; 114-126
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Image: From Being a God[dess] to Become a Flatus vocis – Mitchell’s "Family of Images" (part 1)
Obraz: Od bycia bogiem[boginią] do stania się flatus vocis – „Rodzina obrazów” Mitchella (część 1)
Autorzy:
Kurażyńska, Dorota Maria
Cabrera-Contreras, Juan J.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/294261.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Politechnika Wrocławska. Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej
Tematy:
Mitchell W.J.T.
image
sign
artifacts
tools
obraz
znak
artefakt
narzędzie
Opis:
The subject of this work is the images, or more accurately said, the state of our knowledge about the set consisting of artifacts such as the Venus de Milo, the Gioconda, the duck decoys (or “fake birds”) used to hunt ducks, toys such as a doll or a paper airplane and drawings such as the planes drawn up by engineers or architects. Our purpose is to discuss the understanding of images currently considered canonical – i.e., the theory that states that images are a modality of signs. We will do this by analyzing “The Family of images” a proposal developed by W.J.T. Mitchell in a famous essay entitled “What is an image?”. After introducing readers to the subject and outlining a diagnosis about the current status quæstionis of theory of images, we will study Mitchell’s proposal and criticize the thesis (assumed and brilliantly presented by this author) that states that images are nothing more than a more or less sui generis modality of signs. Finally, in the section dedicated to the conclusions, we will outline a proposal of an alternative approach to the study of the images that, instead of seeing them as signs, considers them as toolartifacts.
Tematem artykułu są obrazy, a ściślej mówiąc, stan naszej wiedzy o zbiorze artefaktów, takich jak Wenus z Milo, Gioconda, bałwanki kaczek (alternatywnie „Fake birds” lub „Bird decoys”) używane w myślistwie, zabawki, takie jak lalka lub papierowy samolot oraz rysunki zrobione przez inżyniera czy architekta. Naszym celem jest omówienie rozumienia obrazów, uważanych obecnie za kanoniczne, czyli de facto przedstawienie teorii stanowiącej, że obrazy są modalnością znaków. W tym celu zamierzamy przeanalizować koncepcję „Rodziny obrazów” opracowaną przez W.J.T. Mitchella w jego słynnym eseju zatytułowanym „Czym jest obraz?”. Po zapoznaniu czytelników z tym tematem i przedstawieniu próby diagnozy przyczyn dyskomfortu wywoływanego przez status quaestionis na podstawie teorii obrazów chcemy przyjrzeć się propozycji rozumienia tej kwestii przez Mitchella i krytycznie zanalizować przyjętą przez niego tezę, która głosi, że obrazy nie są niczym więcej niż modalnością znaków sui generis. Na koniec w części poświęconej wnioskom zaprezentujemy swoją propozycję alternatywnego podejścia do badania obrazów, które to stanowisko każe traktować je jako artefakt-narzędzie, nie zaś postrzegać jako znaki.
Źródło:
Architectus; 2019, 3 (59); 23-32
1429-7507
2084-5227
Pojawia się w:
Architectus
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies