- Tytuł:
-
Kopalne ssaki jadowite z nadrzędu Eulipotyphla
The venomous extinct Eulipotyphlans - Autorzy:
-
Kowalski, Krzysztof
Duk, Katarzyna - Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/1034749.pdf
- Data publikacji:
- 2016
- Wydawca:
- Polskie Towarzystwo Przyrodników im. Kopernika
- Tematy:
-
aparat jadowy
Eulipotyphla
jad
kopalne ssaki owadożerne
paleobiogeografia - Opis:
-
Jadowitość jest niezwykle rzadkim zjawiskiem wśród ssaków, zarówno tych kopalnych, jak i współczesnych. Niemniej jednak, przypuszcza się, że już niektóre mezozoiczne ssaki mogły być pierwotnie jadowite. Z drugiej jednak strony, zwolennicy przeciwstawnej teorii przekonują, że jadowitość jest nowo nabytą cechą, która u współczesnych Eulipotyphla wyewoluowała niezależnie co najmniej trzykrotnie. W niniejszej pracy dokonujemy przeglądu kopalnych Eulipotyphla, które posądzane są o wytwarzanie jadu. Jadowite były najprawdopodobniej zamieszkujące Eurazję duże ryjówki należące do rodzaju Beremendia (B. fissidens, B. minor i B. pohaiensis) oraz Dolinasorex glyphodon, endemiczny gatunek z Półwyspu Iberyjskiego. Wysoce prawdopodobne jest, że jadowite były także tajlandzka Siamosorex debonisi, dwa gatunki rzęsorków z terenów Europy i Azji: Neomys newtoni i N. browni, endemiczne dla Wysp Karaibskich dwa gatunki almików: Solenodon arredondoi i S. marcanoi oraz blisko z nimi spokrewnione ssaki z rodzaju Nesophontes. Mniej prawdopodobna jest jadowitość zamieszkującego tereny Azji Lunanosorex lii. Domniemaną jadowitość u powyższych gatunków postuluje się w oparciu o (i) charakterystyczne cechy uzębienia, tj. siekacze (lub kły u Nesophontes), zaopatrzone w głęboką bruzdę umożliwiającą przewodzenie jadu z gruczołów ślinowych, oraz (ii) pokrewieństwo z innymi, szczególnie współczesnymi, jadowitymi Eulipotyphla. Jako że niejednoznaczną jest funkcja wspomnianych modyfikacji uzębienia, albowiem bruzdy występują także w kłach niejadowitych ssaków (np. lemury, ostronosy, pawiany), zaś szkliwo, pokrywające zęby oraz bruzdy na całej ich długości, może odgrywać jedynie rolę wzmacniającą strukturę zęba - drugie kryterium, pokrewieństwa, jest koniecznym do spekulowania o jadowitości kopalnych taksonów. Naukowcy prawdopodobnie nigdy nie będą w stanie jednoznacznie potwierdzić lub zaprzeczyć jadowitości wyżej wymienionych wymarłych ssaków, zwłaszcza w oparciu o cechy ich uzębienia, jednak prawdopodobnym jest, że niektóre kopalne Eulipotyphla mogły być jadowite.
The occurrence of venoms in mammals, both fossil and extant ones, is not widespread. Nevertheless, there is a strong belief that some of the Mesozoic mammals could be originally venomous. On the other hand, the opposite theory assumes that the ability of venom production is a newly acquired feature that evolved among extant Eulipotyphla at least three times independently. In present paper, we review the fossil Eulipotyphla which are suspected to produce a venom. Venomous could be three species of the giant shrews of the genus Beremendia (B. fissidens, B. minor and B. pohaiensis) living in Eurasia, Dolinasorex glyphodon - endemic species from Iberian peninsula, Thai Siamosorex debonisi, two species of the genus Neomys living in Eurasia: N. newtoni and N. browni, as well as two species of solenodons: Solenodon arredondoi and S. marcanoi, and, closely related to them, endemic species of the genus Nesophontes from the Caribbean. Less probably, venomous could be Lunanosorex lii from Asia. Presumed ability of producing venom in above-mentioned species is based on (i) special dental features, such as incisors (or canines of Nesophontes) provided with a deep groove enabling delivery of venom from salivary glands, and (ii) relatedness to the extant venomous Eulipotyphla. As the function of mentioned modifications is not clear, because grooves are also present in canine teeth of non-venomous mammals, such as lemurs and coati, and enamel covering the teeth and the grooves can only play the reinforcing role of the tooth, the second criterion, relatedness, is required for speculating about the abilities of producing venom among fossil Eulipotyphla. Probably, scientists will never be able to confirm or deny the ability of producing venom among those mammals unambiguously, especially basing on their dental features. However, it is possible that some of the fossil Eulipotyphla could be venomous. - Źródło:
-
Kosmos; 2016, 65, 1; 93-102
0023-4249 - Pojawia się w:
- Kosmos
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł