Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "samorefutacja" wg kryterium: Wszystkie pola


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Samorefutacja i starożytny sceptycyzm
Self-Refutation and Ancient Skepticism
Autorzy:
Ziemińska, Renata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/965262.pdf
Data publikacji:
2011-09-01
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydział Filozofii
Opis:
L. Castagnoli in his book Ancient Self-Refutation rightly observes that self-refutation is not falsification; it overturns the act of assertion but does not prove that the content of the act is false. He argues against the widely spread belief that Sextus Empiricus accepted the self-refutation of his own expressions. Castagnoli also claims that Sextus was effective in answering to the self-refutation charge. The achievement of the book is discovery that in passages where Sextus seems to embrace the self-refutation of his expressions (PH 1.14-15), he does not use the term peritropé, technical for self-refutation, but term perigrafé, which means self-bracketing. Self-bracketing is weakening one’s own thesis but not overturning it. Castagnoli claims that Sextus embraces the self-bracketing of his expressions but never accepts their self-refutation. However, Castagnoli is not right that self-refutation is shameful mistake for everybody. The mature skeptic cannot even think that self-refutation is wrong, because it would be a dogmatic view. Sextus seems accept the self-refutation at the end of Against Logicians where he presents the argument against proof and the metaphor of the ladder (M 8.480-1). Regardless of Sextus declarations, we have reasons to think that he does not avoid self-refutation in pragmatic sense. Self-bracketing of his position is not a consistent dialectical strategy, as Castagnoli writes, but the end of rational discussion. Sextus avoids absolute self-refutation (we cannot falsify what he suggests) but he is unable to avoid pragmatic self-refutation (there is no way to assert his position without contradiction). It is the case, even if Sextus refuses asserting his position.
Źródło:
Filozofia Nauki; 2011, 19, 3; 151-159
1230-6894
2657-5868
Pojawia się w:
Filozofia Nauki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ajdukiewicza eksternalistyczna odpowiedź na sceptycyzm
Autorzy:
Ziemińska, Renata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/706172.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
K. Ajdukiewicz
sceptycyzm
uzasadnienie
eksternalizm
samorefutacja
fallibilizm
Opis:
Kazimierz Ajdukiewicz definiuje sceptycyzm jako tezę że nie istnieje kryte-rium prawdy, a w konsekwencji nie jest możliwe uzasadnienie jakiejkolwiek tezy. Według Ajdukiewicza, sceptycy mieszają dwa poziomy uzasadnienia: uzasadnienie sądu s (pierwszego rzędu) oraz uzasadnienie sadu, że s jest uza-sadniony (drugiego rzędu). Tymczasem uzasadnienie pierwszego rzędu jest możliwe bez uzasadnienia drugiego rzędu. Ten argument Ajdukiewicza z roku 1923, powtórzony w podręczniku z 1949 roku, zapowiadał eksternalizm episte-miczny zapoczatkowany przez Alvina Goldmana w 1980 roku i zastosowany do kwestii sceptycyzmu przez F. Dretskego i M. Williamsa. Twierdzili oni, że uzasadnienie jest możliwe bez samouzasadnienia, i widzieli tutaj sposób na zablokowanie sceptycznego regresu. Taki argument antysceptyczny jest jednak zależny od eksternalistycznego pojęcia uzasadnienia. Ajdukiewicz miał okazję posłużyć się silniejszym argumentem z samorefutacji, ale nie docenił tej stra-tegii. Drugą strong relacji Ajdukiewicza do sceptycyzmu jest jego radykalny konwencjonalizm, który zakłada umiarkowaną formę sceptycyzmu w szerokim rozumieniu. Artykuł jest próbą ustalenia, w jakim sensie Ajdukiewicz akcep-tuje sceptycyzm, a w jakim go odrzuca. Końcowy wniosek jest taki, że Ajdukiewicz jest antysceptycznym fallibilistą.
Źródło:
Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria; 2013, 4; 399-411
1230-1493
Pojawia się w:
Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jeśli wszystko jest względne, to także fakt, że wszystko jest względne, jest względny. Czy relatywizm globalny umarł?
If everything is relative, then that everything is relative, is also relative. Is global relativism dead?
Autorzy:
Pietraszek, Marta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/18653961.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Platon
Protagoras
relatywizm
samorefutacja
Plato
relativism
self-refutation
Opis:
Artykuł porusza zagadnienie najsilniejszego zarzutu względem stanowiska relatywizmu globalnego („wszystko jest względne”) – zarzutu samorefutacji („jeśli wszystko jest względne, to także fakt, że wszystko jest względne jest względny”). Zaprezentowane jest historyczne ujęcie zarzutu wywodzące się z dialogów Platońskich. Przedstawione są dwie interpretacje zarzutu z samorefutacji, z których pierwsza, a zarazem najpowszechniej przyjmowana, jest interpretacją ściśle logiczną, druga zaś pretenduje do bycia wierniejszą sposobowi argumentacji w starożytnej Grecji i jest zarazem słabszą wersją tego argumentu. O ile pierwsza wskazuje na logiczną niemożliwość istnienia stanowiska relatywizmu globalnego, czyli odnosi się do faktów niezależnie od tego, czy ktokolwiek tezy te wygłasza; o tyle druga ukazuje samorefutację jako argument retoryczny wymierzony wpodmiot utrzymujący relatywizm globalny. Na osłabienie zarzutu pozwala wprowadzenie rozróżnienia na samorefutację logiczną oraz pragmatyczną. Artykuł ma na celu ukazanie debaty dotyczącej relatywizmu u jej zarania, tj. w dyskusji Sokratesa z Protagorasem i zinterpretowania jej w sposób bliższy sposobowi argumentacji występującemu w tamtym okresie historycznym, a zarazem bardziej przychylny dla relatywizmu, nie popadając przy tym w logiczny anachronizm.
Global relativism, with its claim that everything is relative, is one of the most harshly criticized concepts in the history of philosophy. The strongest argument against it has been the argument from self-refutation ascribed originally to Plato. The paper presents strong and weak version of the argument in order to show the one that is best suited for the way of reasoning characteristic to the antique period and so that it shows that Plato’s argument against global relativism ought to be treated rather in dialectical than logical way. Consequently, it weakens the power of argument formulated in Plato’s Thaetetus and confutes the widely spread interpretation of it.
Źródło:
Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris; 2019, 47, 4; 22-35
1689-4286
Pojawia się w:
Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies