Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "imperium" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Glosa do wyroków Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 kwietnia 2018 r. K 52/16 oraz z dnia 10 lipca 2000 r. SK 12/99
Commentary to Constitutional Court decisions of 18 April 2018 (K 52/16) and 10 July 2000 (SK 12/99)
Autorzy:
Babiarz, Stefan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/617802.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
skarga pauliańska
dominium
imperium
należności publicznoprawne
actio Pauliana
public claims
Opis:
Both discussed judgments of the Constitutional Court shall be considered as erroneous. The second judgment is to some extent a result of the first one. The thesis of the first judgment was shaped in a scope that is too wide, where it should be limited only to the situation, in which the regulations of the administrative law do not directly protect a given claim and do not grant this protection a judicial channel. This situation led to extending of the competences of the Supreme Court and courts of general jurisdiction onto subsequent civil law institutions, including such situation, when the regulations of the tax law provide for such protection, along with the judicial channel in administrative courts. At this stage it’s hard to decide – even though throughout a couple of last years courts of general jurisdiction and the Supreme Court established a certain pattern of judicial decisions – which direction the court rulings would take. Only the Court of Justice of the European Union or intervention of legislators might change the disadvantageous direction, in which the judicial principles go nowadays.
Oba glosowane wyroki Trybunału Konstytucyjnego – w sprawach K 52/16 i SK 12/99 – należy uznać za nietrafne. Ten drugi wyrok jest niejako konsekwencją tego pierwszego. Teza pierwszego wyroku została sformułowana zbyt szeroko, a powinna być ograniczona tylko do sytuacji, w której przepisy prawa administracyjnego wprost nie chronią danej należności i nie przyznają tej ochronie drogi sądowej. Ta sytuacja doprowadziła do rozszerzenia kompetencji Sądu Najwyższego i sądów powszechnych na kolejne instytucje prawa cywilnego w sytuacji, gdy przepisy prawa podatkowego taką drogę ochrony, w tym drogę przed sądami administracyjnymi, przewidują. Trudno na tym etapie – mimo ukształtowanej przez kilkanaście lat jednolitej linii orzeczniczej sądów powszechnych i Sądu Najwyższego – przesądzić ten kierunek orzeczniczy. Tylko droga przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej albo ingerencja ustawodawcy może ten niekorzystny kierunek orzecznictwa zmienić.
Źródło:
Kwartalnik Prawa Podatkowego; 2017, 4; 29-53
1509-877X
Pojawia się w:
Kwartalnik Prawa Podatkowego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Imperium nie trzęsie się w posadach. „Neo-heritage” w kinie i telewizji brytyjskiej XXI wieku
The Empire Is Not Shaking at Its Foundations: Neo-Heritage in British Cinema and Television of the 21st Century
Autorzy:
Włodek, Patrycja
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31341030.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
neo-heritage
James Ivory
Downton Abbey
imperium brytyjskie
British empire
Opis:
Autorka analizuje powrót sentymentów imperialnych w filmach i serialach brytyjskich XXI w., umieszczając je w tradycji kina dziedzictwa (heritage). O ile jednak twórcy filmów z lat 80. i 90. kojarzeni z tym nurtem, np. James Ivory, osadzając akcję w czasach Imperium, ujmowali ją z dystansem, melancholijnie, ale zarazem ironicznie, o tyle strategie współczesne zmieniają się. Wizualnie i tematycznie (życie klas wyższych) filmy, np. Czas mroku, oraz seriale, np. Korona, są kontynuacją kina dziedzictwa. Przeorientowaniu ulega jednak ocena świata przedstawionego. Stąd pojęcie neo-heritage, którego twórcy uwznioślają fikcyjnych (Downton Abbey) i historycznych (królowa Wiktoria, Elżbieta II) przedstawicieli klas panujących, manipulując fabułą i narracją tak, by zyskać dla nich nie tylko sympatię widzów, ale też poczucie wyjątkowej roli i misji społecznej pełnionej przez owe warstwy.
The author analyses the return of imperial sentiments in British films and TV series of the 21st century, placing them in the tradition of heritage cinema. However, while film-makers from the 1980s and 1990s associated with this trend, for example James Ivory, set the action in the time of the Empire, and did so with a distance, with a certain melancholy and irony, contemporary strategies are changing. Visually and thematically (life of the upper classes) films such as The Time of Darkness and TV series, such as The Crown, are a continuation of the heritage cinema. However, the assessment of the presented world is reoriented. Hence the concept of neo-heritage, whose creators elevate the fictitious (Downton Abbey) and historical (Queen Victoria, Elizabeth II) representatives of ruling classes, manipulating the story and narrative so as to gain for them not only the sympathy of viewers, but also a sense of unique role and social mission fulfilled by these social layers.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2018, 101-102; 75-91
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Відносини пол ьсько ї шляхти та волинс ького гу бернатора в систем і управл іння рос ійс ько ї імпер ії кінця ХVІІІ – початку ХІХ ст.
Relations between Polish nobility and governor of volyn in the administration
Autorzy:
Желізняк, Василь
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2165204.pdf
Data publikacji:
2013-12-15
Wydawca:
Ostrołęckie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
Wołyń
gubernator
gubernia wołyńska
zebranie szlacheckie
marszałek gubernialny
Imperium Rosyjskie
Opis:
Stosunki szlachty polskiej z gubernatorem wołyńskim w systemie zarządzania państwowego Imperium Rosyjskiego, koniec XVIII – początek XIX wieku. Po zagarnięciu ziem polskich przez Rosję dążono do ułożenia poprawnych stosunków zaborców przede wszystkim z polską szlachtą. Proces ten pokazano na przykładzie guberni wołyńskiej. Lojalność wobec władz rosyjskich starano się zdobyć poprzez zachowania prawa własności ziemskiej oraz zrównania w prawach i przywilejach szlachty polskiej z dworianstwem rosyjskim. Ważnym przy tym okazało się prawo polskiej szlachty na tworzenie organów samorządowych – zebrań szlacheckich, marszałkowie których reprezentowali wspólnotę przed rosyjską władzą lokalną.
Źródło:
Zeszyty Naukowe Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego; 2013, Zeszyt, XXVII; 618-628
0860-9608
Pojawia się w:
Zeszyty Naukowe Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Z kamerą w carskich mundurach. Polscy operatorzy jako czołówka Wojskowo-Kinematograficznego Oddziału Komitetu Skobielewskiego (1913-1917)
Cameramen in Tsarist Uniforms: Polish Cinematographers as the Best in the Military-Cinematographic Branch of the Skobelev Committee (1913-1917)
Autorzy:
Guzek, Mariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31342003.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Imperium Rosyjskie
Komitet Skobielewskiego
operator
Russian Empire
Skobelev Committee
cameraman
Opis:
Wojskowo-Filmowy Oddział Komitetu Skobielewskiego był jednym z najważniejszych graczy przemysłu filmowego Imperium Rosyjskiego w okresie przedrewolucyjnym. Obok oddziałów gramofonowego i wydawniczego (edytującego m.in. pocztówki frontowe) stanowił fundament aparatu propagandowego podczas Wielkiej Wojny i rewolucji 1917 r. Trzon jego korpusu realizacyjnego tworzyli polscy filmowcy zarówno uformowani w warunkach imperialnego interioru (Mieczysław Domański, Władysław Starewicz i Piotr Nowicki), jak i ci, których warunki wojenne zmusiły do opuszczenia Królestwa Polskiego na początku światowego konfliktu latem 1914 r. (Jan Skarbek Malczewski, Antoni Fertner i Gustaw Kryński). Realizowali oni obrazy fabularne, dokumenty dyplomatyczne, rejestrowali rytuały dworu Mikołaja II, ale przede wszystkim filmowali przestrzeń frontową, jaką były ziemie przyszłego państwa polskiego (Galicja, Królestwo Kongresowe). Działali na styku dwóch kultur, będąc pionierami zarówno polskiej, jak i rosyjskiej kinematografii.
Military-Cinematographic Branch of the Skobelev Committee was one of the most important players in the film industry of the Russian Empire in the pre-revolutionary period. In addition to the publishing and audio branches (responsible for editing postcards from the front-line), it was the cornerstone of the propaganda apparatus during the Great War and the 1917 revolution. The core of the production and filmmaking team consisted of Polish filmmakers who gained their experience and skills in the interior of Imperial Russia (Mieczysław Domański, Władysław Starewicz and Piotr Nowicki) and those who were forced by the war to leave the area of the Polish Kingdom in the beginning of the world conflict in the summer of 1914 (Jan Skarbek Malczewski, Antoni Fertner and Gustaw Kryński). They made feature films, diplomatic documents, they recorded the rituals of the court of Nicholas II, but above all they filmed the area of the front-line, that is the area of the future Polish state (Galicia, the Kingdom of Congress). They worked at the crossroads of two cultures, and were pioneers of both Polish and Russian cinematography.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2016, 95; 61-70
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zderzenie tradycji z nowoczesnością oczami kobiety na podstawie autobiografii Halide Edip Adıvar oraz powieści Sinekli Bakkal
The Clash Between Tradition and Modernity Through the Eyes of a Woman, Based on the Autobiography of Halide Edip Adivar and the Novel Sinekli Bakkal
Autorzy:
Olszowska, Karolina Wanda
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28411580.pdf
Data publikacji:
2023-12-15
Wydawca:
Wydawnictwo HUMANICA
Tematy:
Halide Edip Adıvar
Turcja
Imperium Osmańskie
Sinekli Bakkal
Turkey
Ottoman Empire
Opis:
Halide Edip Adıvar należała do jednej z najbardziej wpływowych kobiet przełomu Imperium Osmańskiego i Republiki Turcji. Była świetnie wykształcona i przełamywała stereotypy. Wiele z nowoczesnych poglądów zawarła w swojej twórczości, szczególnie zestawiając je z tradycją i pokazując jej przestarzałe i krzywdzące elementy. W tekście autorka przeanalizowała pod tym kątem autobiografię pisarki oraz jej najbardziej znaną powieść Sinekli Bakkal.
Halide Edip Adıvar was among the most influential women of the fall of the Ottoman Empire and the emergence of Republic of Turkey. She was highly educated and a stereotype-breaker who incorporated many modern views in her work, juxtaposing them with tradition and showing outdated and damaging elements. In the text, the author analyses the writer’s autobiography and her best-known novel Sinekli Bakkal from this angle.
Źródło:
Czasopismo Naukowe Instytutu Studiów Kobiecych; 2023, 2(15); 185-203
2451-3539
2543-7011
Pojawia się w:
Czasopismo Naukowe Instytutu Studiów Kobiecych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
La Escuela Cuzqueña: the European influence in Peruvian painting from the 17th and 18th centuries
Autorzy:
Rojek, Karolina Maria
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2095875.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk
Tematy:
malarstwo peruwiańskie
sztuka kolonialna
Szkoła Kuzkeńska
Imperium Inków
wpływ sztuki europejskiej
Opis:
Celem niniejszego artykułu jest analiza wpływu sztuki europejskiej na malarstwo peruwiańskie regionu Cuzco, dzisiaj denominowane jako Szkoła Kuzkeńska, której rozkwit miał miejsce w XVII i XVIII wieku. Podbój Imperium Inków przez Hiszpanów w 1532 roku i liczne podróże do Nowego Świata podejmowane przez artystów i zakony apostolskie, np. Jezuitów, sprawiły, że wiele form sztuki prekolumbijskiej bezpowrotnie zniknęło. Hiszpańscy kolonizatorzy narzucili Peru sztukę zachodnią. Jednakże kształtujące się społeczeństwo kolonialne niejednokrotnie wykorzystywało chrześcijańskie wzorce do tworzenia własnej andyjskiej kultury wizualnej. Synkretyzm obu kultur widoczny jest do dzisiaj.
Źródło:
Our Europe. Ethnography – Ethnology – Anthropology of Culture; 2020, 9; 25-37
2299-4645
Pojawia się w:
Our Europe. Ethnography – Ethnology – Anthropology of Culture
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Związki Rosji z Krymem
Russia’s relations with the Crimea
Autorzy:
Maksimiec, S.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/119482.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Akademia Sztuki Wojennej
Tematy:
Krym
Rosja
Ukraina
aneksja
Imperium Rosyjskie
chanat krymski
Tatarzy krymscy
Turcja
Imperium Ottomańskie
Crimea
Russia
Ukraine
annexation
Russian Empire
Crimean Khanate
Crimean Tatars
Turkey
Ottoman Empire
Opis:
Rosyjskie gwarancje integralności terytorialnej Ukrainy (w tym przynależności Krymu do Ukrainy), w zamian za rezygnację przez nią z broni nuklearnej, zagwarantowane w podpisanym w grudniu 1994 r. w Budapeszcie przez Rosję, USA, Wielką Brytanię i Ukrainę tzw. Memorandum Budapeszteńskim okazały się nic nie znaczącym świstkiem papieru. Rosja nigdy nie pogodziła się z utratą Krymu, przyznanego w 1954 r. przez ówczesnego przywódcę ZSRR Nikitę Chruszczowa Ukrainie. W czasach istnienia Związku Radzieckiego nie miało to większego znaczenia. Po jego rozpadzie Rosja postawiła sobie za cel jego odzyskanie. Sposobność nadarzyła się w 2014 r. Prezydent Federacji Rosyjskiej Władimir Putin wykorzystał chaos wewnętrzny na Ukrainie do aneksji Krymu, rękoma jego rosyjskich mieszkańców. Jako usprawiedliwienie aneksji podano konieczność obrony własnych obywateli, nieważne czy uzasadnioną, czy nie. Została bez skrupułów wykorzystana przez Putina. Chociaż demokratyczny świat potępił aneksję, nie zrobiło to na Rosji większego wrażenia. Po rozpadzie ZSRR Rosja mozolnie próbuje odbudować imperium, traktując Wspólnotę Niepodległych Państw jako wyłączny obszar swoich wpływów. Wykorzystuje każdą nadającą się sposobność, aby rozszerzyć swoje wpływy lub powiększyć terytorium. Krym stał się z jednym z etapów realizacji tej polityki. Dla Rosji posiadanie Krymu, słonecznej perły Morza Czarnego, jest bezcenne przede wszystkim ze względów militarnych, oprócz tego istotną rolę odgrywają aspekty polityczne i walory turystyczne. Dzięki strategicznemu położeniu Półwyspu Krymskiego nad Morzem Czarnym, a przede wszystkim bazie Floty Czarnomorskiej w Sewastopolu Rosja może sprawować kontrolę nad jego akwenem, zachować wpływy polityczne w regionie, oddziaływać na państwa leżące w jego basenie i szachować należącą do NATO Turcję. Flota Czarnomorska jest środkiem zapewnienia bezpieczeństwa militarnego Rosji na południu. Krym z Rosją najsilniej wiązały i dalej wiążą dwa elementy: baza Floty Czarnomorskiej w Sewastopolu i Rosjanie zamieszkujący półwysep. Większość mieszkańców Krymu stanowią Rosjanie: ponad 58% ludności. W dalszej kolejności są Ukraińcy (24%) i Tatarzy krymscy (12%). Rosjanie zdecydowanie przeważają w Sewastopo-lu, stanowiąc 71,6% ludności, a Ukraińcy 22,4%. Prezydent Putin, mówiąc o sprawiedliwości historycznej związanej z odzyskiwaniem dawnych terenów rosyjskich, nawiązuje do retoryki zbierania ziem ruskich przez dawnych władców moskiewskich. Jednak Krym nigdy nie był częścią Rusi. Z kolei Ministerstwo Spraw Zagranicznych Federacji Rosyjskiej posunęło się dalej w fałszowaniu historii, nazywając Krym odwieczną częścią Rosji, chociaż został do niej przyłączony w 1783 r. Przed aneksją dokonaną przez carycę Katarzynę 231 lat temu Półwysep Krymski nie miał z Rosją nic wspólnego. Od 1443 r. był częścią samodzielnego chanatu krymskiego, który następnie został uzależniony od Turcji. Przez kilka wieków chanat rywalizował z państwem moskiewskim o przejęcie terytoriów po Wielkiej Ordzie. Ostatecznie uległ w tej walce, ale stanowił duże zagrożenie dla państwa rosyjskiego. Car Rosji Piotr Wielki próbował bezskutecznie zdobyć dostęp do Morza Czarnego. Ostatecznie zrealizowała to caryca Katarzyna II, zdobywając i przyłączając Krym do Rosji. Poddany rosyjskiej kolonizacji i rusyfikacji, z czasem zatracił swój unikatowy tatarski charakter. Dużą rolę na rzecz posiadania Krymu przez Rosję odegrały także jego walory turystyczne. Najpierw okazał się rajem turystycznym dla dworu carskiego, arystokracji, później komunistycznej wierchuszki, a następnie społeczeństwa Związku Radzieckiego. Stał się synonimem luksusowych wakacji – pod palmami, w pełnym słońcu, na kamienistej wprawdzie plaży u stóp wysokich gór, wciskających się w błękitne, ciepłe wody. Podstawową gałęzią gospodarki Krymu jest turystyka. Nie tylko typowa turystyka wypoczynkowo-rekreacyjna, ale także zdrowotna (liczne sanatoria i uzdrowiska). Prezydent Putin ma nadzieję, że wkrótce półwysep będzie przyciągał rzesze turystów z całego świata.
Russia’s guarantees of respect for the territorial integrity of Ukraine (including the fact that Crimea belongs to Ukraine) in exchange for Ukraine getting rid of nuclear weapons, was guaranteed by the agreement called the Budapest Memorandum, signed in December 1994 in Budapest by Russia, the United States, Great Britain and Ukraine. The Memorandum of Budapest turned out to be a meaningless piece of paper. Russia has never given up the loss of Crimea, granted to Ukraine in 1954 by the then Soviet leader, Nikita Khrushchev. In the days of the Soviet Union, it did not really matter. After the collapse of the USSR, Russia’s main objective was to get back the Crimea. The opportunity arose in 2014. The President of the Russian Federation, Vladimir Putin, took advantage of the internal chaos in Ukraine in order to annex the Crimea, by the hands of its Russian residents. He justified the annexation by the need to defend its citizens, whether justified or not. This was unscrupulously exploited by Putin. While the democratic world condemned the annexation, it did not make much of an impression on Russia. Ever since the collapse of the USSR, Russia has been trying to maintain its dominant position in the post-Soviet area by treating it as the exclusive area of its influence. It treats the Commonwealth of Independent States as an exclusive area of its influence and uses every opportunity to expand its influence or enlarge the area. Crimea has become one of the stages for execution of this policy. The possession of Crimea by Russia, sunlit pearl of the Black Sea, is especially invaluable due to military aspects, political aspects and tourist attractions. Due to the strategic location of the Crimean peninsula on the Black Sea, and especially the base of the Black Sea Fleet in Sevastopol, Russia can exercise control over its area, keep political influence in the region, have an effect on countries lying in its reservoir and checkmate Turkey, a member of NATO. The Black Sea Fleet is a means of ensuring Russia’s military security in the south. Crimea and Russia were inextricably bound and are still bound by two elements: the base of the Black Sea Fleet in Sevastopol and the Russians living in the peninsula. The majority of Crimean inhabitants are Russians, who comprise over 58% of the population. Subsequently, there are Ukrainians (24%) and Crimean Tatars (12%). Russians predominate in Sevastopol: they make up 71.6% of the city’s population and only 22.4% of Ukrainians live in the city. President Putin spoke about historical justice related to regaining former Russian territories and referred to the old rhetoric of the Muscovite rulers who gathered Russian lands. However, the Crimea has never been a part of Rus’. In turn, the Ministry of Foreign Affairs of the Russian Federation went further with the falsification of history and called Crimea the eternal part of Russia, even though it was annexed to Russia in 1783. The Crimean peninsula had nothing in common with Russia prior to annexation by Empress Catherine 231 years ago. From 1443, it became part of the independent Crimean Khanate, which was then dependent on Turkey. The Khanate had fought with Muscovy for takeover of Great Horde territories for several centuries. Ultimately, the Khanate was defeated by Russia but it constituted a great threat to the Russian state. Tsar Peter the Great unsuccessfully tried to gain access to the Black Sea. Eventually, this it was achieved by Empress Catherine II, who conquered and annexed Crimea to Russia. It was subjected to Russian colonisation and russification and, over time, it lost its unique Tatar character. The Crimean tourist attractions played an important role for Russia. In the beginning, it became a tourist resort for the Tsar’s court, the aristocracy, the Communist top brass, and then Soviet society. It has become a synonym for luxury holidays under palm trees, in full sun, although on a rocky beach at the foot of high mountains that pressed-up in the blue, warm water. One of the main branches of the Crimean economy is tourism - not only typical leisure and recreational tourism, but also medicinal tourism (with numerous sanatoriums and spas). President Putin hopes that Crimea will attract large numbers of tourists from all over the world soon.
Źródło:
Zeszyty Naukowe AON; 2015, 3(100); 55-87
0867-2245
Pojawia się w:
Zeszyty Naukowe AON
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Obca władza. O Rosjanach w Królestwie Polskim. Omówienie książki: Malte Rolf, Imperiale Herrschaft im Weichselland. Das Königreich Polen im Russischen Imperium (1864–1915), De Gruyter Verlag Oldenbourg, München 2015, 531 ss., 31 il. Seria „Ordnungssysteme. Studien zur Ideengeschichte der Neuzeit”, Hrsg. J. Baberowski, A. Doering-Manteuffel, L. Raphael, Bd. 43
Foreign power. On Russians in the Kingdom of Poland
Autorzy:
Zabłocka-Kos, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/560165.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Wrocławski. Instytut Historii Sztuki
Tematy:
Rosja
Królestwo Polskie
Kraj Przywiślański
XIX wiek
imperium
historia
architektura
kolonializm
Opis:
Malte Rolf’s book entitled Imperiale Herrschaft im Weichselland. Das Königreich Polen im Russischen Imperium [The Impirial Rule in the Vistula Land. The Kingdom of Poland in the Russian Empire] (1864–1915) (De Gruyter Verlag Oldenbourg, München 2015) deals with a difficult topic of the Russian presence in the Kingdom of Poland and their rule from the fall of the January Uprising to the escape and the abandonment of the annexed land during WW1 in 1915. The author explains not so well recognized, and exceptionally important in understanding by the German public opinion the current political situation in Central and Eastern Europe, the issue of Russification, de--Polonisation and the extent of the Russian Partition. The book is based on solid archive research and thoroughly studied German, Russian and English-language current states of research, Polish topic literature is mentioned relatively less. For art historians, especially those focusing on Warsaw and the metropolis development, this title may be an important support in their research, mainly in the context of the hitherto published, modest and piecemeal papers concerning architecture and urban planning studies of this city. Exceptionally valuable is opening of the new viewpoints, first of all the Russian ones, towards the development of “Paris of the East”. Warsaw, perceived by the Poles as an underinvested city, oppressed, suffocated in a tight ring of the fortifications, and also deprived of elementary civilisation devices as well as edifices of public utility, for the Russians was an example of a modern metropolis, or even a Western European city. Rolf’s thesis states that Warsaw and the Kingdom of Poland were for the Russians as an area of experiment and gathering experiences in order to transfer them onto the won and captured by the Empire lands. He does not claim however, that Polish lands of Russian Partition became “an inner colony” of Russia. They were rather a specific sort of “laboratory” where various concepts of integration were tried out or even elaborated. Vistula Land acquired, according to the author, a prominent status, which introduced incorporation and transformation of the peripheries practices, the possibilities, range and results of such actions were examined here by inscribing them in strategies of the entire empire operating system. A look at history of Vistula Land in the second half of the 19th century in this context is new and inspiring from the viewpoint of Polish history.
Źródło:
Quart. Kwartalnik Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego; 2015, 1(35); 75-78
1896-4133
Pojawia się w:
Quart. Kwartalnik Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Małżeństwa polityczne a koalicja ariańska Teoderyka Wielkiego. Próba restauracji Imperium Romanum?
Political marriages and the Arian coalition of Theoderic the Great. An attempt to restore Imperium Romanum?
Autorzy:
Ożóg, Monika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/595316.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
Teoderyk Wielki
Ostrogoci
arianizm
Imperium Romanum
Theoderic the Great
Ostrogoths
Aryanisms
Opis:
Na przełomie V i VI w. powstająca na terenie Italii civilitas rządzona była przez jednego z potężniejszych władców późnego antyku bądź wczesnego średniowiecza – Teoderyka Wielkiego, króla Ostrogotów, a potem Italczyków. W opinii wielu historyków władca ten w pewien sposób wyznacza nową epokę, lecz poddając analizie jego politykę religijną, można postawić hipotezę, iż poprzez zawierane koalicje ariańskie dążył do restauracji Imperium Romanum, czego dowiedzenie jest przedmiotem niniejszego artykułu. W kontaktach ariańsko-katolickich daje się zauważyć ich narodowy charakter. Dla Teoderyka arianie to Goci, a katolicy to Rzymianie. Bywa wręcz, że nazw wyznań używa zamiennie z nazwami narodów. Prowadzi go to do politycznych zabiegów zmierzających do utworzenia ariańskiej koalicji ludów germańskich zamieszkujących ówcześnie wybrzeża zachodniej części Morza Śródziemnego, w której chodzi niekoniecznie o antykatolickość, ale raczej o konsolidację sił dla zrównoważenia potęgi Bizancjum. Upadek tej koalicji doprowadził do podziałów wewnętrznych między Gotami, co sprzyjało odbiciu Italii przez Justyniana.
At the turn of V and VI Century, civilities arising in Italy were ruled by one of the most powerful lords of late Antiquity and the early Middle Ages – Theodoric the Great, the King of Ostrogoths and later ruler of Italy. In the opinion of many historians, this ruler in some way marks a new age, but if we analyze his religious politics, a hypothesis can be stated that through Arian coalitions which were completed, he aimed to set up Imperium Romanum, which will be a main topic of this paper. In the Catholic–Arian relationships one can notice their national character. For Theodoric Arians are the Goths and Catholics are the Romans. It even happens that he uses the names of religions interchangeably with the names of the nations. It leads him into political treatments aiming to form an Arian coalition of German peoples living then on the coast of the southern part of the Mediterranean Sea, in which it is not about being anti-Catholic, but more about consolidating forces to balance the power of Byzantium. The collapse of this coalition led to internal divisions between the Goths, which contributed to the recapture of Italy by Justinian.
Źródło:
Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego; 2017, 37, 2; 141-156
0137-3420
Pojawia się w:
Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Schyłek imperiów i jego skutki na Półwyspie Bałkańskim
Autorzy:
Jezernik, Božidar
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/687239.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Ludoznawcze
Tematy:
the Ottoman Empire
Balkans
nationality
nationalism
Imperium Osmańskie
Bałkany
narodowość
nacjonalizm
Opis:
In the Ottoman Empire there was no visible dividing line between secular and religious law. The Ottoman state divided its subjects according to their religion into millets or ‘communities’. Religion was the basis for these divisions; language and ethnological theories played merely a secondary part. The rationale for this state of affairs was the system of government. Ottoman law was a religious code, which could not be imposed on unbelievers, who could not be recruited into the army.A new spirit of national consciousness awoke among the peoples of the millets with the attempt to create civil laws to replace religious ones. They had to reorganise themselves on national lines if they were hold their own at all in modern international politics because nationality was the contemporary basis of Western states and, owing to the ascendancy of the West in the world, the relations of non-Western peoples to each other and to Western powers had to approximate to the forms which the Western world took for granted. During the nineteenth century, nationality became the leading concept and nationalism celebrated its universal victory. During the nineteenth century, nationalism won hearts and minds of the Balkanites as ‘some kind of a social-emancipatory ideology’ (Moritsch 2002: 83), and ever more voices could be heard, claiming the Balkans for the Balkanites. In the Ottoman Empire, however, the Spring of Nations did not come to the Ottoman nation, but such occurred among the peoples who were under Ottoman rule. Nationalists of all Balkan nations jointly emphasised small differences between them, both in the present as well as in the past. In the process, mythology replaced history; tolerance and multiculturalism were its first victims.
W Imperium Osmańskim nie istniał wyraźny rozdział pomiędzy prawem świeckim a kościelnym. W jego systemie ludzie przypisani byli na podstawie wyznawanej religii do wspólnot (millet). Podstawą tego podziału była religia; język i przynależność etniczna odgrywały rolę drugorzędną. Przyczynę tego stanu rzeczy stanowił system władzy. Prawo osmańskie było oparte na kodeksie religijnym, który nie mógł być narzucony nie podlegającym poborowi do wojska innowiercom.Próba stworzenia kodeksu prawa cywilnego, który zastąpić miał prawo religijne, przebudziła w mieszkańcach milletów nowego ducha narodowej świadomości. Jeśli bowiem pragnęli znaczyć cokolwiek w nowoczesnej polityce międzynarodowej, musieli przeorganizować się na podstawie narodowości, ponieważ to właśnie narodowość stanowiła wówczas podstawę organizacji państw zachodnich. Przewaga Zachodu na arenie światowej sprawiła, że ludy nie-zachodnie musiały układać swoje wzajemnie stosunki, oraz swoje stosunki z zachodnimi mocarstwami, według zasad w miarę przypominających te, które świat zachodni uważał za oczywiste.W XIX w. narodowość stała się pojęciem dominującym, a nacjonalizm święcił powszechny triumf. W ciągu XIX stulecia nacjonalizm jako „swego rodzaju ideologia emancypacji społecznej” (Moritsch 2002: 83) podbił serca i umysły mieszkańców Bałkanów; coraz więcej głosów wołało: „Bałkany dla Bałkańczyków!”. Jednakże Wiosna Ludów w imperium tureckim nie objęła narodu osmańskiego, lecz ludy znajdujące się pod władzą osmańską. Nacjonaliści wszystkich narodówbałkańskich jednym głosem podkreślali drobne różnice, jakie występowały między tymi narodami zarówno w przeszłości, jak i w czasach współczesnych. Podczas procesu europeizacji mitologia zastąpiła historię, a wśród pierwszych ofiar były tolerancja i wielokulturowość.
Źródło:
Łódzkie Studia Etnograficzne; 2017, 56
2450-5544
Pojawia się w:
Łódzkie Studia Etnograficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Turkish cause, reformation and counter-reformation in Polish-English contacts in the 15th and 16th centuries
Autorzy:
Grzebyk, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1195736.pdf
Data publikacji:
2020-09-30
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
Anglia
Polska
Imperium Osmańskie
Reformacja, Kontrreformacja
England
Ottoman Empire
Reformation
Counter-Reformation
Opis:
There are many matters in the history of Polish-English relations that have so far escaped the attention of historians dealing with this subject. Religious issues that are the subject of this article, which is the result of a monthly query in the British Library, Bodleian Library, and The National Archives of England and Wales, seem to be undervalued. The aim of the article is to present selected religious and political issues as important factors in the shaping of Polish-English diplomatic relations at the turn of the Middle Ages and the Renaissance.
Istnieje wiele tematów w historii stosunków polsko-angielskich, które dotychczas umykały uwadze historyków zajmujących się tą tematyką. Kwestie religijne, które są przedmiotem tego artykułu, będącego wynikiem miesięcznej kwerendy w British Library, Bodleian Library oraz The National Archives of England and Wales, wydają się – zdaniem autora – niedowartościowane. Celem artykułu jest przedstawienie wybranych zagadnień religijno-politycznych jako istotnych czynników w kształtowaniu się polsko-angielskich stosunków dyplomatycznych na przełomie średniowiecza i epoki renesansu.
Źródło:
Saeculum Christianum. Pismo Historyczne; 2020, 27, 1; 96-105
1232-1575
Pojawia się w:
Saeculum Christianum. Pismo Historyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Brytyjska dyplomacja nad Bosforem od czasów restauracji Stuartów po epokę napoleońską
Autorzy:
Kołodziejczyk, Dariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/953750.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
Tematy:
Ottoman Empire
British diplomacy
diplomatic ceremonial
Imperium Osmańskie
dyplomacja brytyjska
ceremoniał dyplomatyczny
Opis:
The monograph under review depicts the British policy on the Bosporus in the light of the ‘new diplomatic history’. Its author analyzes the origins and status of British diplomats, studies the language and ceremonial adopted during solemn audiences as well as everyday contacts with Ottoman dignitaries, and traces the changes in mutual perception during the era of the rise of British imperial ambitions and of the growing awareness of the weakening of the Ottoman Porte.
Recenzowana monografia ukazuje brytyjską politykę nad Bosforem z perspektywy „nowej historii dyplomatycznej”. Jej Autor analizuje pochodzenie i status brytyjskich dyplomatów, bada język i ceremoniał przyjęty podczas uroczystych audiencji, jak też przy okazji codziennych kontaktów z osmańskimi dostojnikami oraz śledzi zmiany we wzajemnej percepcji w dobie wzrostu brytyjskich ambicji imperialnych oraz rosnącej świadomości osłabienia Porty Otomańskiej. 
Źródło:
Kwartalnik Historyczny; 2019, 126, 1
0023-5903
Pojawia się w:
Kwartalnik Historyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ekonomiczne przyczyny i mechanizmy rozpadu Związku Radzieckiego
Economic Reasons and Mechanisms of the Disintegration of the Soviet Union
Autorzy:
Świder, Konrad
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1831878.pdf
Data publikacji:
2020-04-29
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Związek Radziecki
imperium
komunizm
rozpad
ekonomia
Soviet Union
empire
communism
disintegration
economics
Opis:
W grudniu 1991 r. ostatecznie rozpadł się Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR), który to fakt można uznać za największe wydarzenie geopolityczne XX w. Dezintegracja imperium radzieckiego oznaczała kres dwubiegunowego systemu międzynarodowego, w którym rywalizowały ze sobą dwa bloki zorganizowane ideologicznie, politycznie, ekonomicznie i militarnie wokół dwóch globalnych supermocarstw – Stanów Zjednoczonych oraz Związku Radzieckiego. Rozpad ZSRR ostatecznie uwolnił demokratyzujący się na fali pieriestrojki i własnych masowych ruchów demokratycznych środkowoeuropejski satelicki blok socjalistyczny od zależności od Moskwy. Można wyróżnić kilka grup czynników, które przyczyniły się do upadku Związku Radzieckiego i ideologii, na której się opierał – komunizmu. Były to czynniki ideologiczne, polityczne, ekonomiczne, narodowościowe i społeczne. Niniejszy tekst traktuje o ekonomicznych przyczynach rozpadu ZSRR, gdyż gospodarka była uznawana przez marksistowskich ideologów radzieckich  za „bazę” całego systemu, a pozostałe jego komponenty – za „nadbudowę”.
In December 1991, finally, the Union of Soviet Socialist Republics (USSR) broke up, a fact that can be considered the largest geopolitical event of the twentieth century. The disintegration of the Soviet empire marked the end of the bipolar international system, in which two rival blocks organized ideologically, politically, economically and militarily around the two global superpowers – the United States and the Soviet Union competed with each other. The collapse of the USSR finally freed the democratizing Central European satellite socialist block from the dependence on Moscow, on the wave of the perestroika and its own mass democratic movements. Several groups of factors can be distinguished, that contributed to the collapse of the Soviet Union and the ideology on which it based – communism. These were ideological, political, economic, national and social factors. This text deals with the economic causes of the collapse of the USSR, because the economy was recognized by Marxist Soviet ideologists as the “base” of the entire system, and the other its components as the “superstructure”.
Źródło:
Roczniki Nauk Społecznych; 2018, 46, 3; 77-90
0137-4176
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Społecznych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Transfer modelów zarządzania przez zagranicznych przemysłowców na teren południa Rosji u schyłku XIX i na początku XX wieku
Autorzy:
Kulikov, Volodymyr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/631691.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
industrialization
managerial revolution
scientific management
Russian Empire
industrializacja
rewolucja zarządzania
imperium rosyjskie
Opis:
The paper presents a research into processes of transfer of managerial models and practices by foreign industrialists to Russia during the period of pre-Soviet industrialization based on an analysis of industrial censuses and further official statistics, as well as unpublished sources housed in local Ukrainian archives.
Niniejsza praca prezentuje badania nad procesem transferu na grunt rosyjski modelu zarządzania i praktyk stosowanych w przemyśle przez cudzoziemców w okresie przedsowieckim na podstawie rozwoju przemysłu, oficjalnych statystyk rządowych i niepublikowanych materiałów z lokalnych archiwów ukraińskich.
Źródło:
Res Historica; 2015, 39
2082-6060
Pojawia się w:
Res Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies