Dom jako próg. Linie, granice i krawędzie

Domu nie można zredukować do zasad gwarantujących wysoką fizyczną jakość życia. Każde marzenie o zamieszkiwaniu skupia się na pragnieniu własnego domu a nie na wizji miasta. Konsekwencje są na dłuższą metę równoznaczne ze stratą. W tym sensie, konieczny jest powrót do doświadczeń, w których natura, lecz nie w sposób banalny, zostaje użyta jako kluczowy składnik kompozycji urbanistycznej. Szczególnie, zagadnienia progu oraz wspólnej płaszczyzny pomiędzy zewnętrzem a wnętrzem mogą stać się przestrzenią uwagi w mieście. Ścieżki i narracje, to co może być ruchome a to co powinno być trwałe, to co może być „ślepe” a to co musi pozostawać w relacji z zewnętrzem, miasto i jego krajobraz, na którym można oprzeć „ekologiczny odcisk” życia, formy wewnętrznych konfiguracji, które nadają sens i wagę projektowi domu w strukturze miasta.

A house is not reducible to the rules that guarantee physical well-being. Every dream about living converges in the desire for the individual house and not in an urban vision. The consequences are tantamount, in the long run, to a loss. In this sense, it is necessary to restart from those experiences where nature, not trivially, is used as a key component of urban composition. In particular, the themes of the threshold and the interface between the outside and inside are the space of attention compared to the city. Paths and narratives, what can be mobile and what should be fixed, what can be “blind” and what needs to be related with the outside, the city and its landscape, on which to base an “ecological blueprint” of living, the volumes to internal spatial configurations, which give a sense and attention to the project of the house into the city construction.