DESENSYTYZACJA DO ŚMIERCI. (NIE)OKIEŁZNANE TRAUMY RODU BEKSIŃSKICH

Jak zauważa znakomity znawca sztuki Zdzisława Beksińskiego Tadeusz Nyczek, prac sanockiego artysty można nie lubić, nawet nie cenić, ale jako człowiek był jednostką tak ekscytującą, że tylko ktoś małego ducha mógłby przejść obok niej obojętnie (Nyczek 1989). Publikację Magdaleny Grzebałkowskiej Beksińscy. Portret podwójny otwiera list Zdzi- sława do Ewy, jego krewnej, w którym bez emocji informuje o samobójczej śmierci swojego syna. Jednakże, jak pokazuje lektura biogra i Beksińskich, Beksiński junior do swojej samo- bójczej śmierci przez długi czas desensytyzował1 rodziców, sprawiając, że po wielu latach szantażów i tyranii staje się ona w pewnym sensie wybawieniem, jedynie materializacją tego, co było nieuniknione. Po drugiej próbie odebrania sobie życia przez Tomasza Beksińskiego, jego ojciec do znajomego lekarza mówi, iż traktuje samobójstwo nie jako akt tchórzostwa czy ucieczkę, a akt odwagi i męstwa (Trudzik 2012).