Dopuszczalność egzekwowania klauzuli homogeniczności Unii Europejskiej w świetle zasady suwerenności państwa członkowskiego

Cel pracy Celem artykułu jest zbadanie dopuszczalności wymuszania wartości wyrażonych w unijnej klauzuli homogeniczności. Postawiono tezę, że zagadnienie praktycznego stosowania art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej jest odmiennie rozpatrywane przez instytucje UE, a inaczej przez państwa członkowskie. Materiał i metody Z perspektywy dogmatycznej, komparatystycznej, jak również analizy dokumentów politycznych: KE i PE rozważone zostanie zagadnienie, czy UE posiada indywidualny, w pełni ukształtowany mechanizm pamięci zbiorowej, umożliwiający formowanie i egzekwowanie jednego modelu demokracji i praworządności wspólnych dla całej Europy. Wyniki W aktualnym stanie orzeczniczym, w sytuacji braku jednoznacznego stanowiska TSUE, automatyczne zastosowanie art. 7 TUE iuncto z art. 2 TUE zd. 1 bez precyzyjnego określenia, w jaki sposób państwo członkowskie dokonuje naruszenia wspólnych wartości, wciąż może być uznawane przez państwa członkowskie za bezskuteczne. Wnioski Możliwość wymuszania wartości wyrażona w art. 7, jak też „Nowych Ramach” istnieje, ale pozostaje iluzoryczna, jeśli nie dotyczy wartości rzeczywiście uznanych przez wszystkie państwa członkowskie za wspólne. W aktualnym stanie orzeczniczym, w sytuacji braku jednoznacznego stanowiska TSUE, automatyczne zastosowanie art. 7 TUE iuncto z art. 2 TUE zd. 1 bez precyzyjnego określenia, w jaki sposób państwo członkowskie dokonuje naruszenia wspólnych wartości, wciąż może być uznawane przez państwa członkowskie za bezskuteczne.