Psalm 22 w ewangelicznej interpretacji pasyjnej

Ps 22 is a piece of artistically high poetry, clear images and metaphors, historical and prophetic references. The conviction of biblical scholars that the New Testament writers has recognized in Ps 22 prophetic witness of passion, accompanies the Church from its beginnings. The words of Jesus on the cross, taken from Ps 22: 2, have a character of lamentable re-symbolization of the prayer of Israel. These words establish a theological answer in the form of suitable credo as well. Dramatic question “why?” is connected with a proclamation and identification “My God”. The personal experience of oppression and death is included by Jesus in the history of his nation and in the experience of God. Ps 22 in the Gospels’ passion context becomes a proclamation form of prayer and a very personal, expressed in such dramatic circumstances confession of the faith.

Ps 22 z uwagi na kunszt poezji, wyrazistość obrazów i metafor oraz historyczne i prorockie referencje jest dziełem niezwykłym. Przekonananie egzegetów o tym, że nowotestamentalni hagiografowie uznali w Ps 22 profetyczne świadectwo pasyjne, towarzyszy Kościołowi od samego początku. Słowa Jezusa na krzyżu, zapożyczone z Ps 22, 2, mają zarówno charakter lamentacyjnej resymbolizacji modlitwy Izraela, jak też stanowią teologiczną wypowiedź w formie swoistego credo. Dramatyczne pytanie „dlaczego?” łączy się z identyfikującym „Boże mój”. Indywidualne doświadczenie opresji Jezus wkomponowuje w dzieje swojego narodu i w doświadczenie Boga. Ps 22 w kontekście pasyjnym Jezusa to forma retoryczna modlitwy, bardzo osobistego, objawiającego wyznania wiary.