Топас маскi ў драматургiчнай спадчыне Кандрата Крапiвы

Motyw maski – ważny wskaźnik zmian i przedmiot rozważań – należy do kultury XX wieku. Obraz maski i temat maskarady wykorzystują twórcy – przedstawiciele różnych tradycji narodowych – w wybranych formach gatunkowych. Maskarada wiąże się z kłamstwem, reinkarnacją, z problemami realnymi i nierealnymi, utratą własnej tożsamości. Popularność motywu maski w literaturze dwudziestowiecznej jest wyjątkowa: maska występuje na poziomie tematu, motywu, struktury obrazu, sposobu tworzenia utworu. Na przykład, w sztukach Kondrata Krapiwy pojawia się motyw maski i maskarada jako zespół zjawisk kulturowych w literaturze narodowej.

The mask motif which became a significant element of the 20th century culture is not only an important indicator of paradigmatic change, but also a subject of reflection. Artists of different national and cultural backgrounds often use the image of the mask in various genre forms. Masquerade theme is associated with deception, reincarnation, the problems of the real and unreal, the loss of identity. The range of application of the mask motif in the 20th century literature is very wide: the mask may be present on the thematic or motif level, or on the level of image structure. For example, Kondrat Krapiva’s plays “Who Laughs Last,” “My Dear Fellow,” “The Gate of Immortality” use the mask motif, the masquerade theme as a complex of cultural phenomena of national literature.