The inclusion of De astrologia in the Lucianic corpus has been disputed for centuries since it appears to defend astrological practices that Lucian elsewhere undercuts. This paper argues for Lucian’s authorship by illustrating its masterful subversion of a captatio benevolentiae and subtle rejection of Stoic astrological practices. The narrator begins the text by blaming phony astrologers and their erroneous predictions for inciting others to “denounce the stars and hate astrology” (ἄστρων τε κατηγοροῦσιν καὶ αὐτὴν στρολογίην μισέουσιν, 2). The narrator assures readers that he, the knowledgeable astrologer, will correct for the “stupidity and laziness” (μαθίῃ καὶ ῥαθυμίῃ, ibid.) that bring about false predictions. The narrator’s credibility quickly decays when he attempts to recast Orpheus, Bellerophon, Icarus, Daedalus, and a host of other mythological figures as Greek astrologers. Lucian’s audience would expect such far-fetched interpretations of myth from the stereotypical Stoic philosopher, a character lampooned elsewhere in the Lucianic corpus.
Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies
Informacja
SZANOWNI CZYTELNICY!
UPRZEJMIE INFORMUJEMY, ŻE BIBLIOTEKA FUNKCJONUJE W NASTĘPUJĄCYCH GODZINACH:
Wypożyczalnia i Czytelnia Główna: poniedziałek – piątek od 9.00 do 19.00