Proces sądowy jako theatrum w świetle dzieł Bartłomieja Groickiego

„Prawo tedy jest nauka, która wiedzie ku wszelkiej poczciwości, a odwodzi od każdej nieprawości, aby przez taką naukę i skutek jej zuchwalstwo złych ludzi hamowane było, a miedzy dobremi niewinność w bezpieczeństwie trwała” – objaśnia Bartłomiej Groicki na początku jednej ze swoich prac. Kształtowanie określonych postaw, a w szczególności funkcję prewencyjną (w odniesieniu do prawa karnego), postrzegał on jako jedno z podstawowych zadań prawa, zaś proces sądowy – jako okazję do ugruntowania w świadomości społecznej jego norm. Przedmiotem zainteresowania Groickiego był przede wszystkim proces miejski, regulowany w większości polskich miast przez normy prawa niemieckiego magdeburskiego