Bieżące trendy wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej

In 1999, soon after the European Union member states had decided to establish the European Security and Defence Policy, the processes of appointing adequate tools for its accomplishment also started. Decisions were made to create organs and institutions and to elaborate appropriate procedures which would enable fast and precise decision-making of planning and conduct in the field of security and defence. Since that time the European Union and its Security and Defence Policy have evolved in many aspects and are still evolving. Security researchers currently attempt to provide the answer to an important problem: what are the trends characterising changes in the Common Security and Defence Policy of the European Union. The author, basing on research and own experiences of work in the politico-strategic planning structures of the European External Action Service, analyses current trends in the Common Security and Defence Policy, especially regarding the evolution of the Union’s organs and institutions, crisis management procedures, implementation of comprehensive approach and tendencies in the newly-deployed missions. This material is a result of extensive discussions and consultations conducted within a broad international and interinstitutional crisis management environment. It is based on interviews with high-level subject-related personnel and the listed bibliography. Kiedy państwa członkowskie Unii Europejskiej w 1999 r. jednomyślnie podjęły decyzję o ustanowieniu europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony, przystąpiły jednocześnie do tworzenia odpowiednich narzędzi, służących do jej realizacji. Zdecydowano o powołaniu organów i instytucji oraz wypracowaniu procedur, które umożliwiłyby szybkie i precyzyjne podejmowanie decyzji dotyczących planowania i prowadzenia działań w obszarze bezpieczeństwa i obrony. Od tamtego czasu Unia Europejska, a także jej polityka bezpieczeństwa i obrony przeszły szereg przeobrażeń i nadal ewoluuje. Specjaliści z zakresu nauk o bezpieczeństwie usiłują dziś udzielić odpowiedzi na istotny problem: jakie trendy charakteryzują kierunki zmian we wspólnej polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej? Autor, na podstawie badań i doświadczeń własnych z pracy w strukturach planowania poziomu polityczno-strategicznego Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych, analizuje bieżące trendy we wspólnej polityce bezpieczeństwa i obrony, dotyczące między innymi ewolucji unijnych organów i instytucji, procedur zarządzania kryzysowego, wdrażania podejścia zintegrowanego oraz tendencji w nowo powoływanych misjach reagowania kryzysowego. Niniejsze opracowanie jest wynikiem obszernych dyskusji i konsultacji przeprowadzonych z szerokim międzynarodowym i międzyinstytucjonalnym forum zarządzania kryzysowego. Bazuje na wywiadach i rozmowach z personelem wyższego szczebla, literaturze przedmiotu i wskazanej bibliografii.