Dom przemyślany na nowo. przestrzeń domowa z perspektywy opinii i praktyk osób bezdomnych

Mieszkanie rozumiane jako przestrzeń posiadająca swoje materialne i niematerialne znaczniki definiowane jest m.in. przez społeczne i kulturowo uznawane standardy użytkowania i aranżacji przestrzeni, które zwykle są powielane, mediowane i redefiniowane w codziennych praktykach mieszkaniowych osób bezdomnych. Zatem, mimo że mieszkanie postrzegane jest jako dobro rzadkie, przywilej, z dostępu do którego osoby bezdomne są wyłączone, to stanowiąc istotny element ludzkiego życia, także w sytuacji bezdomności, jest ono pozyskiwane przez przestrzenne umiejscowienie, urządzenie zaadaptowanej – pierwotnie nie mieszkaniowej – przestrzeni czy sposoby praktykowania sąsiedztwa. W artykule omówiono czynniki czy też okoliczności, które w warunkach bezdomności konstytuują „dom – pomieszczenie”, „dom – przestrzeń aktywności mieszkaniowych”, „dom – przestrzeń relacji i sąsiadowania”, a które zostały ustalone przez odwołanie się do opinii i praktyk osób bezdomnych.