Recenzja książki: Maria Mendel, Pedagogika miejsca wspólnego: miasto i szkoła

Pedagogika miejsca wspólnego stanowi rodzaj aktualizacji wieloletnich studiów i badań autorki nad relacją podmiot–miejsce. Proponowane przez Marię Mendel podejście wyrasta z koncepcji miejsca, rozumianego w sensie zarówno fizycznym, jak i symbolicznym oraz emocjonalnym. Pedagogiczne znaczenie miejsca wynika z zawartej w jego istocie wzajemności; z dwustronnej relacji, w której ludzki podmiot kształtuje miejsce, ale i ono formuje jego, na przykład umożliwiając lub uniemożliwiając sprawczość, czy ją ograniczając. Przestrzeń jest polem nieustannej wymiany doświadczeń i informacji, pomiędzy jednostkami, grupami i instytucjami. Mendel postrzega współtwórców miejsc wspólnych jako przeciwników ścierających się w konflikcie, a nie wrogów walczących do wzajemnego unicestwienia.