POCZĄTKI PRAWA I FILOZOFII BEZPIECZEŃSTWA CESARSTWA JAPONII

Autorzy niniejszego artykułu ma nadzieję przyczynić się do ukazania podstawowego sensu japońskiego spojrzenia na prawo, moralność i bezpieczeństwo. Przykładem ilustrującym popularyzację japońskiej kultury bezpieczeństwa jest to, iż w USA i w krajach Europy jesteśmy już od lat 50. XX wieku świadkami mającej wymiar globalny, ekspansji oraz popularności dalekowschodnich sztuk walki – Budō. Budō to nic innego jak system samodoskonalenia członków armii pochodzących z japońskich klanów bojowych. Trendy będące pochodnymi Budo oddziałują w pozytywny sposób na całym świecie na poziom kultury bezpieczeństwa. Autor chce pokazać, że warto studiować osiągnięcia kultury Japonii, nie tylko z powodu ich odmiennej specyfiki, ale przede wszystkim dlatego, że zawierają one składową kultury honoru oraz tradycji, które są z kolei specyfiką każdej służby publicznej Celem „Prawa Siedemnastu Artykułów” było wdrożenie zasad etycznych, których respektowanie miało zapewnić bezpieczeństwo państwu i jego mieszkańcom. Dokument ten opierał się nie tylko na buddyzmie, mocno już zakorzenionym w tym kraju, ale także na naukach konfucjanizmu, który funkcjonował w Chinach już od tysiąca lat. W pracy tej można przeczytać, że „Prawo” zawierało między innymi zasady mówiące o tym, że każdy człowiek jest częścią określonej grupy i powinien żyć w harmonii z innymi jej członkami. Poza tym, powinien oddawać cześć Buddzie usposabiającym prawo naturalne. Tym samym ma wykazywać się szacunkiem wobec wszystkich ludzi oraz wyzbyć się negatywnych myśli, emocji i czynów. W „Prawie Siedemnastu Artykułów” zawarte są również podstawy scentralizowanego zarządzania. Jest ono także uważane za proformę konstytucji Japonii, która nigdy nie została żadnym aktem prawnym uchylona.