Znaczenie starych lasow w procesie renaturalizacji runa lesnego w lasach wtornych pochodzenia porolnego

Stare lasy są znacznie bogatsze w stenotopowe gatunki leśne, niż młode lasy wtórne pochodzenia porolnego. Stąd też stare lasy uznaje się za ostoje flory leśnej. Gatunki typowo leśne dysponują bardzo słabymi mechanizmami rozprzestrzeniania swych diaspor, nieznaczną część zasobów przeznaczają na rozmnażanie generatywne, a ponadto nie tworzą trwałego banku nasion. Można traktować je zatem za wskaźnikowe dla starych lasów, gdyż ich występowanie w lasach wtórnego pochodzenia jest bardzo ograniczone. Wymienione cechy gatunków leśnych powodują, iż rekolonizacja lasów o charakterze porolnym przez tę grupę jest bardzo wolna, a jej warunkiem jest bezpośrednie sąsiedztwo starych lasów. Poszerzenie wiedzy z zakresu warunków ekologicznych, które przyczyniają się do rozwoju lasów porolnych o dużym bogactwie i różnorodności gatunkowej może być pomocne w planowaniu przyszłych zalesień na gruntach porolnych. Kraje Unii Europejskiej zobowiązane są bowiem do prowadzenia polityki leśnej, zgodnej w wytycznymi zawartymi w rezolucji przyjętej w Lizbonie, w 1998 roku. Jedno z kryteriów dotyczy konieczności utrzymania, ochrony i umożliwiania wzrostu różnorodności biologicznej w ekosystemach leśnych, zaś jednym z siedmiu wskaźników ilościowych bioróżnorodności jest udział gatunków wskaźnikowych starych lasów we florze leśnej. Wiedza ta może mieć znaczenie nie tylko dla praktyki ochrony przyrody, ale również dla praktyki leśnej, albowiem nadrzędnym celem współczesnej gospodarki leśnej jest umiejętne połączenie funkcji gospodarczej z funkcją ekologiczną i ochronną.