Wybrane problemy rolnictwa światowego

Przed rolnictwem światowym stoi poważne wyzwanie, jak zapewnić rosnącej liczbie ludności, prawdopodobnie też przeciętnie bogacącej się, odpowiedni standard ilościowy i zdrowotny wyżywienia, obniżając – a przynajmniej nie zwiększając – presję na środowisko przyrodnicze i zmianę klimatu. Będzie rosła zatem konkurencja o zasoby ziemi, wody, surowców energetycznych i mineralnych niezbędnych do wytwarzania nawozów potasowych i fosforowych. Istniej jednak kilka strategii sprostania powyższym wyzwaniom. Potrzebne są natomiast skoordynowane i konsekwentne działania zarówno po stronie popytu (zmiany diety i wzorców konsumpcyjnych oraz redukcje strat jak i podaży na rynkach rolno-żywnościowych. W szczególności trzeba starać się zamknąć istniejące obecnie luki produktywności, poprawić efektywność zastosowania wszystkich zasobów, inwestować w badania i wdrożenia rolnicze, zmniejszyć straty w całych łańcuchach żywnościowych. Pojedyncze działania powinno się podejmować przy tym równocześnie i to na skalę globalną, co samo w sobie stwarza ogromny problem. Od razu nasuwa się tu refleksja związana z negocjacjami klimatycznymi. Niemal wszyscy zgadzają się, że przyjmując wielostronne porozumienie, łączny dobrobyt uległby maksymalizacji. Jednak pokusa jazdy na gapę przeważa wśród wielu krajów, bo wciąż priorytety mają cele i efekty krótkookresowe oraz interesy narodowe.

World agriculture faces a serious challenge: how to guarantee a relevant quantitative and health standard of food provision to a growing, and probably increasingly more affluent population, at the same time, reducing – or at least not increasing – the pressure on the environment and climate change. As a result, competition for land, freshwater, energy and mineral resources, necessary to produce potassium and phosphorus fertilisers, will be tougher. However, there are some strategies to meet these challenges. Coordinated and consistent actions are necessary, both on the side of demand (changes in diet and consumption patterns, and reduction in food losses) and supply in agri-food markets. In particular, it is necessary to close the existing yield gaps, improve the efficiency in the use of all resources, invest in research and agricultural implementations, and reduce losses across the entire food chains. Individual actions should be taken simultaneously and on a global scale, which, in itself, poses a serious problem. This instantly brings to mind the climate negotiations: almost everyone agrees that multilateral agreements would maximise the overall well-being, but the temptation to “get a free ride” prevails among many countries, as priorities continue to have short-term objectives and effects.