Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Tytuł pozycji:

Ocena resztek pozbiorowych odmian samokonczacych i tradycyjnych lubinu zoltego przy uprawie na roznych kompleksach glebowych

Tytuł:
Ocena resztek pozbiorowych odmian samokonczacych i tradycyjnych lubinu zoltego przy uprawie na roznych kompleksach glebowych
Autorzy:
Harasimowicz-Hermann, G
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/804851.pdf
Data publikacji:
1994
Wydawca:
Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Wydawnictwo Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie
Tematy:
resztki pozniwne
gleby
azot
uprawa roslin
rody samokonczace
zawartosc azotu
odmiany roslin
lubin zolty
Źródło:
Zeszyty Problemowe Postępów Nauk Rolniczych; 1994, 414; 169-178
0084-5477
Język:
polski
Prawa:
Wszystkie prawa zastrzeżone. Swoboda użytkownika ograniczona do ustawowego zakresu dozwolonego użytku
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
  Przejdź do źródła  Link otwiera się w nowym oknie
Spośród porównywanych odmian łubinu żółtego, samokończąca odmiana Manni przewyższała Radames pod względem wytworzonej masy resztek pozbiorowych na kompleksie żytnim słabym. Radames na kompleksie żytnim bardzo dobrym nagromadziła w roku suchym najwięcej azotu. Odmiana tradycyjna Juno i samokończąca Manru wykazały podobną reakcje na suszę i kompleks glebowy. Węższa rozstawa rzędów (15 cm) była korzystniejsza w roku o dobrych warunkach wilgotnościowych. Masa resztek pozbiorowych i nagromadzonego przez łubiny azotu była w obu latach badań większa na kompleksie żytnim słabym niż na żytnim bardzo dobrym. Na kompleksie żytnim słabym, większą masę resztek pozbiorowych i azotu stwierdzono przy uprawie łubinu żółtego odmiany tradycyjnej Juno i samokończącej Manru niż samokończącej Radames. Na kompleksie żytnim bardzo dobrym, średnio z dwóch lat badań, tradycyjna odmiana łubinu żółtego Juno pozostawiła więcej resztek pozbiorowych i azotu niż odmiany samokończące Manru i Radames.

Out of three compared yellow lupine varieties, the self-ending one Manni, surpassed the second one - Radamcs on poor rye complex, when weight of post-harvest residues was considered. The Radames variety cultivated on a very good rye complex during a dry year revealed high cumulation of nitrogen. The traditional variety Juno and the self-ending one Manni demonstrated similar response to drought and soil complex. Smaller distance between rows (15 cm) was the best in the year with good moisture conditions. The weight of post-harvest residues and nitrogen content in lupines were higher botli in the year 1991 and 1992, of good and bad moisture conditions, respectively, on a poor rye complex. On a poor rye complex bigger and equivalent residual effect had the cultivation of the traditional variety Juno and the self-ending Manni than that of Radamcs. On a very good rye complex the pre-harvest value of the studied varieties was similar, however, the traditional variety Juno was found to react negatively to drought.

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies