Zasady oceny jakości podłoży ogrodniczych w krajach Unii Europejskiej

Szybki postęp technologiczny w produkcji ogrodniczej, zwłaszcza szklarniowej, narzucił konieczność standaryzacji całego procesu produkcyjnego oraz poszczególnych czynników warunkujących wzrost i rozwój roślin, w tym podłoży. Wieloletnie badania nad tym problemem zaowocowały wprowadzeniem w skali europejskiej przez Europejski Komitet Standaryzacji CEN wielu norm unifikujących metodykę sprawdzania cech jakościowych podłoży. Wprowadzane są systemowe regulacje mające na celu utrzymanie jednolitości cech jakościowych podłoży. Systemy te obejmują nadzór nad jakością surowców, przebiegiem procesu produkcyjnego podłoży, a także szlakami tranzytowymi surowców i gotowych produktów oraz ich magazynowaniem. Różnią się one w poszczególnych krajach zakresem tego nadzoru oraz szczegółowością kontroli. Na ogół nadzorowi poddają się dobrowolnie firmy produkujące podłoża, bowiem dzięki niemu uzyskują certyfikację na swoje produkty, a ta gwarantuje im wiarygodność na rynku. Koordynację systemów w różnych krajach umożliwiają standardowe metody analityczne określania cech fizycznych, chemicznych i biologicznych podłoży. Najstarszym i najbardziej rozbudowanym jest system holenderski RHP. Stopniowo jednak systemy kontroli jakości podłoży wprowadzane są także w innych krajach. Dotychczas spośród krajów europejskich (poza Holandią) wprowadziły je (chronologicznie): Belgia, Niemcy, Finlandia i Francja. Europa zdecydowanie zdominowała postęp w tej dziedzinie. Z krajów pozaeuropejskich największy nacisk na ocenę podłoży kładzie się w Kanadzie. Wszystkie systemy mają pewne cechy wspólne, ale też dużo jest cech indywidualnych w podejściu poszczególnych systemów do problemu oceny i kontroli jakości podłoży.

Rapid technological changes in horticultural production, especially in greenhouses, necessitated standardization of the entire production process as well as all factors affecting growth and development of plants, substrates being just one of them. A long-term research efforts yielded with the introduction by CEN of many standards unifying the method of assessment of substrate quality parameters on the European level. System regulations focused on keeping stable quality parameters of growth media are introduced. These systems comprise supervision of material quality, a course of substrate production process as well as transport of materials and final products and their storage. The range of the supervision and strength of control varies among individual countries. Typically, substrate production companies enter the system voluntarily as the supervision provides certification for their products which increases their reliability on the market. Coordination of systems in different countries is possible thanks to standard analytical procedures of measurements of physical, chemical and biological parameters of substrates. The Dutch RHP is the oldest and the most developed system. Gradually, the systems of substrate quality control are also introduced in other countries. Presently, the following European countries (except for The Netherlands) started their systems (in chronological order) Belgium, Germany, Finland, and France. Europe is leading the progress in this field. Of the other countries substrate assessment is most strongly accentuated in Canada. All the systems share some common elements but there are also many individual features in solving problems of assessment and control of substrate quality.