During the years 1988-2001 on three-cut permanent meadow in the Tuczna river valley the study on yield and meadow plant cover in different fertilization conditions were carried out. The five fertilization combinations: 0, PK, NPK, manure (every year), manure - NPK (one year manure, next year NPK and so on) were applied. Annual doses of mineral fertilizers were as follows: N - 240, P - 33, K - 100 kg·ha⁻¹ and cattle manure 30 t·ha⁻¹, which contained: N - 152, P - 31, K - 174 kg·ha⁻¹ on average.
It was stated that on mineral soil there was no proportional dependence between the size of obtained yields and extent of meadow cover. Among applied fertilization, the yields of dry matter were (mean from years 1988-2001 in kg·ha⁻¹): without fertilization (0) - 3,16; PK - 5,09; NPK - 10,00; manure - 6,98; alternate fertilization (manure - NPK) - 11,16; LSD₀,₀₅ - 0,97. However, meadow cover in the framework of applied fertilization shaped as follows (mean for years 1988-2001 in % of surface cover): without fertilization (0) - 82; PK - 79: NPK - 64; manure - 58; alternate fertilization (manure - NPK) - 70. It results from the analyses of botanical composition of sward that the influence on the highest yields had a higher share of tall grasses (mainly Dactylis glomerata, Festuca pratensis, Phleum pratense), however higher density of sward was shaped in conditions of higher share of low grasses (mainly Poa pratensis, Festuca rubra, Lolium Perenne). Alternate fertilization (manure - NPK) every year most stimulated the growth of tall grasses (front 28,3% in 2001) as well as low ones (from 43,7% in 2001), which increased the yields favourable by simultaneously cover - higher on average 6% in relation to NPK fertilization and 12% in relation to manure fertilization every year.
W latach 1988-2001 na trójkośnej łące trwałej w dolinie rzeki Tucznej, prowadzono badania nad plonowaniem i zadarnieniem łąki, w różnych warunkach nawożenia. Stosowano pięć kombinacji nawozowych: 0, PK, NPK, obornik (corocznie), obornik + NPK (w jednym roku obornik, w następnym NPK itd.). Roczne dawki nawozów mineralnych wynosiły: N - 240, P - 33, K - 100 kg·ha⁻¹ oraz obornik bydlęcy „świeży” - 30 t·ha⁻¹, z którym wnoszono: N - 152, P - 31, K - 174 kg·ha⁻¹.
Ustalono, że na glebie mineralnej nie występuje proporcjonalna zależność pomiędzy wielkością uzyskiwanych plonów, a stopniem zadarnienia łąki. W obrębie stosowanego nawożenia, plony suchej masy wynosiły (średnie z lat 1988-2001 w t·ha⁻¹): bez nawożenia (0) - 3,16; PK - 5,09; NPK - 10,00; obornik - 6,98; przemiennie (obornik + NPK) - 11,16; NIR₀,₀₅ - 0,97. Natomiast zadarnienie łąki w ramach stosowanego nawożenia kształtowało się następująco (średnie z lat 1988-2001 w % pokrycia powierzchni): bez nawożenia (0) - 82; PK - 79; NPK - 64; obornik - 58; przemiennie (obornik + NPK) - 70. Z analiz składu botanicznego runi wynika, że na większe plony miał wpływ większy udział traw wysokich (głównie Dactylis glomerata, Festuca pratensis, Phleum pratense), natomiast większa zwartość darni kształtowała się w warunkach większego udziału traw niskich (głównie Poa pratensis, Festuca rubra, Lolium perenne). Nawożenie przemienne (obornik + NPK) każdego roku najbardziej stymulowało rozwój traw zarówno wysokich (do 28,3% w 2001 r.), jak i niskich (do 43,7% w 2001 r.), co w efekcie zwiększało plony, przy równoczesnym korzystnym zadarnieniu - przeciętnie większym o 6%, w porównaniu z nawożeniem NPK i o 12% w stosunku do nawożenia corocznie obornikiem.
