“We can and we must”: The scientificity of trade-union history-writing in the Soviet Union in the 1920s

In the 1920s, the young Soviet Republic, rejecting the old social system, turned to the study of the past. Instead of engaging with professional historians, the new regime initiated a whole range of large-scale participatory projects incorporated into political and public institutions to produce new, revolutionary history. In this article, instead of approaching this topic in terms of ideology and memory I put it in the context of history of science. Focusing on the case of trade unions, I suggest considering the early Soviet non-academic history-writing as a form of radical citizen science. Even though trade unionists had no special education, they dared to use scientific methods in their research that ended with positive results. This story allows us to question the opposition between amateurs and professionals in the field of citizen science.

W latach 20. XX wieku młoda Republika Radziecka odrzuciwszy stary układ społeczny zwróciła się ku badaniom przeszłości. Zamiast współpracować z profesjonalnymi historykami, nowy reżim zapoczątkował całą gamę dużych projektów partycypacyjnych pod kontrolą instytucji politycznych i publicznych, których celem było stworzenia nowej, rewolucyjnej historii. W tym artykule zamiast podchodzić do tego tematu w kategoriach ideologii i pamięci, umieściłem go w kontekście historii nauki. Skupiając się na przypadku związków zawodowych, sugeruję rozważenie wczesnego sowieckiego, nieakademickiego pisarstwa historycznego jako formie radykalnej nauki obywatelskiej. Mimo że związkowcy nie mieli kierunkowego wykształcenia, odważyli się wykorzystać metodę naukową w swoich badaniach zwieńczonych pozytywnymi rezultatami. Przykład ten pozwala nam kwestionować opozycję między amatorami i profesjonalistami w dziedzinie nauki obywatelskiej.