PROBLEMY BIOPSYCHOSPOŁECZNE DZIECKA HOSPITALIZOWANEGO W OKRESIE ZAOSTRZENIA ZESPOŁU NERCZYCOWEGO I SPOSOBY ICH ROZWIĄZYWANIA PRZEZ PIELĘGNIARKĘ

StreszczenieWstępZespół nerczycowy to stan kliniczny charakteryzujący się białkomoczem, obrzękami, hipoalbuminemią i hiperlipidemią. Dotyczy główniedzieci między 6 a 12 rokiem życia, szczególnie chłopców. Jest to choroba przewlekła, wymagająca przyjmowania dużej ilości leków.W czasie zaostrzenia zespołu nerczycowego dziecko powinno być hospitalizowane, leczenie jest długotrwałe i uciążliwe dla małegopacjenta. Stosowanie diety, rygorystyczne ograniczenia płynów oraz przyjmowanie leków, nie zawsze wpływają pozytywnie na dziecko.CelCelem pracy było przybliżenie problemów biopsychospołecznych chorych z zespołem nerczycowym i sposobów ich rozwiązywaniaprzez pielęgniarkę.Materiał i metody badawczeGrupę badaną stanowiło 50 dzieci (40% dziewczynek i 60% chłopców) w wieku od 0 do 18 lat i ich rodziców. W pracy stosowanometodę sondażu diagnostycznego, z wykorzystaniem techniki ankietowej oraz dokumentacji medycznej.WynikiNa podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że:– ponad połowa badanych (52%) stwierdziła że częste pobyty w szpitalu nie mają wpływu na obniżanie się stanu emocjonalnegochorego;– okres remisji ma wpływ na poprawę stanu biopsychospołecznego chorego. Tylko 8,1% odpowiedzi wskazywało na przygnębienie;– większość badanych oceniła opiekę pielęgniarską podczas pobytu dziecka w szpitalu w czasie zaostrzeń choroby na ocenę bardzodobrą (74%).WnioskiW badanej grupie dzieci pobyt w szpitalu i długotrwałe leczenie nie powoduje obniżenia stanu emocjonalnego, a okres remisji mapozytywny wpływ na poprawę ich stanu psychospołecznego.Słowa kluczowe: dzieci, zespół nerczycowy