Czy kognitywistyka może coś dać filozofii?

Termin „kognitywistyka” robi dziś w kręgach humanistów sporą karierę, po raz kolejny budząc nadzieję na możliwość unaukowienia własnych spekulacji i dorównania „porządnym” naukom, za które uważa się matematyczno-eksperymentalne nauki przyrodnicze. Sytuacji tej - interesującej zarówno dla filozofa, jak i dla historyka idei - warto się przyjrzeć, dostarcza ona bowiem sporo informacji o aktualnych, nie zawsze jasno eksplikowanych wyobrażeniach na temat natury nauki, filozofii oraz relacji między nimi. Punktem wyjścia dla analiz jest postawione w tytule pytanie, na które odpowiedź (nietrywialna) wcale nie wydaje się oczywista, zwłaszcza gdy dostrzeżemy, iż relacje między kognitywistyką a filozof ą nie przypominają relacji między np. fizyką a biologią, bądź chemią a socjologią. Określenie stosunku filozofii do nauki wymaga pewnych rozstrzygnięć dotyczących natury samej filozofii, i od tego dopiero zależeć będzie taka lub inna odpowiedź na zadane pytanie, a także argumentacja na jej rzecz. Ponieważ filozoficznych koncepcji filozofii jest sporo, omawiam tylko kilka z nich, najbardziej rozpowszechnionych, a następnie pokazuję, że te, na gruncie których na postawione w tytule pytanie odpowiada się twierdząco (głosząc nawet, że kognitywistyka nie tylko filozofii może coś dać, ale że filozofia, a zwłaszcza filozofia umysłu, z kognitywistyki musi koniecznie czerpać), proponują wysoce ograniczony i intelektualnie mało płodny typ filozoficznych dociekań.