O możliwości wiedzy emocjonalnej. Zarys stanowiska

Wystąpienie składa się z dwóch części. W pierwszej dokonuję analizy pojęcia „wiedza” i omawiam związaną z wielością ujęć tego terminu groźbę sceptycyzmu (trylemat Agryppy). Następnie referuję odpowiedzi na sceptycyzm w postaci fundacjonizmu (fenomenologia, neotomizm, bergsonizm) oraz tzw. koncepcji klasycznej. Odnoszę się do rozstrzygnięcia koherencyjnego i reliabilistycznego, by krytycznie przedstawić odpowiedzi na sceptycyzm w relatywizmie oraz neopragmatyzmie (R. Rorty). Pierwszą część zamyka podsumowanie. W części drugiej przedstawiam emocjonalną koncepcję wiedzy, wychodząc od radykalizacji fenomenologicznej epoche w jej rozumieniu czysto metodycznym. W wyniku stosowania epoche uzyskuję dostęp do „ja pragnącego” czy „potrzebującego” oraz jego otoczenia jako źródła możliwych zaspokojeń. Pragnienie czy potrzeba ujęte jest przeze mnie jako doznanie z momentem wartościującym, co otwiera możliwość wprowadzenia kategorii emocji. Emocje w ich funkcjach egzystencjalnych oraz uwiarygodniających inne władze poznawcze są rodzajem (o)sądów, którym daje się przypisać wartości poznawcze, a więc można określić je jako wiedzę.