Izrael nieoswojony. O różnorodności literackich reprezentacji. Paweł Smoleński: Izrael już nie frunie. Wołowiec, Wydawnictwo Czarne, 2006, ss. 320. Ela Sidi: Izrael oswojony. Warszawa, Muza, 2013, ss. 560

This paper focuses on two narratives of Israel: Paweł Smoleńki’s Izrael już nie frunie and Ela Sidi’s Izrael oswojony. These publications function as a pretext allowing us to analyse the ways in which literary representations of this country are constructed. What seems to be particularly interesting are the similar and diverting elements of both books. Their narrations rely on the social status of a storyteller, his or her motivations, and the position he or she assumes. Reading Smoleński’s and Sidi’s works results in parallel conclusions: Israel is a hardly graspable, exotic, and – in many respects – detached space.

Autorka przygląda się dwóm narracjom o Izraelu: reportażowi Pawła Smoleńskiego Izrael już nie frunie oraz opowieści Eli Sidi Izrael oswojony. Publikacje stanowią pretekst do analizy sposobu kreowania literackich reprezentacji kraju. Tym, co wydaje się szczególnie interesujące, są elementy wspólne obu książek oraz ich elementy odmienne. Czynniki wpływające na kształt narracji to rola, status i cel opowiadającego. Wnioski płynące z lektury obu tekstów są zbieżne – Izrael jest trudno uchwytnym, egzotycznym i pod wieloma względami niedostępnym miejscem.