Tradycja kolędy w języku i kulturze polskiej. Między uniwersalnością a swojskością

Artykuł jest próbą syntetycznego spojrzenia na zjawisko kolędy jako jeden z polskich fenomenówreligijno-kulturowych, mający wielowiekową tradycję oraz niezwykle bogate świadectwatekstowe oraz formy obrzędowe. W pierwszej części autor skupił uwagę na genetycznychuwarunkowaniach tej tradycji, poczynając od etymologii nazwy kolęda, jej rodzimychlosów i nazw pokrewnych oraz zróżnicowania gatunkowego szerzej postrzeganej polskiejpieśni bożonarodzeniowej. Osobną część opracowania zajmuje zarysowe ujęcie głównychetapów rozwoju i przemian polskiej tradycji kolędowej, kształtowania się jej osobnych nurtów,a także dokonań związanych z edycją kolęd i pastorałek. W artykule znalazły się takżeodrębne uwagi przybliżające główne tematy i toposy polskiego gatunku kolędowego orazcharakterystyczne cechy jego języka i stylu. Jednym z przewodnich motywów opracowaniabyła próba ukazania kolędy jako zjawiska usytuowanego pomiędzy jego wymiarem uniwersalnym,a tymi cechami, które są typowe dla tradycji polskiej (kolęda ludowa, aktualizacjai polonizacja biblijnych scen i motywów bożonarodzeniowych).