Rozpowszechnianie utworów a autorskie prawa majątkowe jako przedmiot harmonizacji w prawie Unii Europejskiej

The aim of the article is to present and analyse the key questions concerning the scope of the right to communicate the works to the public under Polish law. The provisions of the Polish Act on Copyright and Related Rights concerning the public communication right has changed in the last two decades due to the implementation of the European Union law. Furthermore, it follows from the recent ruling of the Court of Justice of the European Union (CJEU) that the public communication right is fully harmonised in Article 3.1 of the Information Society Directive. Therefore, the interpretation of the scope of the public communication right in the CJEU’s judgments is crucialfor the correct application of the provisions of Polish law. The article  commences with presentation of the development of the provisions of Polish Act on Copyright and Related Rights, then the most important rulings of the CJEU are discussed with the emphasis on the meaning of ‘the public’ and the level of harmonisation. Against this background the specific Polish provisions on the communication of broadcasts to the public are presented and the compliance with the EU law is questioned. In the last part the approach to the placing hyperlinks as an act constituting the public communications of works is compared in the CJEU’s ruling and the approach by Polish court.

Celem artykułu jest przedstawienie i analiza głównych problemów związanych z zakresem autorskich praw majątkowych do rozpowszechniania utworu. Punkt wyjścia stanowią zmiany, jakie zachodziły w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Zmiany te podyktowane były z jednej strony postępem technologicznym i powstaniem nowych sposobów eksploatacji utworów szczególnie w środowisku cyfrowym, a z drugiej – koniecznością dostosowania prawa polskiego do prawa Unii Europejskiej. W związku z tezą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, że harmonizacja w zakresie prawa do publicznego udostępniania utworu ma charakter maksymalny, w prawie polskim nie mogą istnieć żadne odstępstwa od standardu wyznaczonego w prawie Unii. W przypadku prawa do rozpowszechniania utworów oznacza to konieczność zapewnienia, że prawo to obejmuje te sposoby eksploatacji, które objęte są art. 3 dyrektywy 2001/29/WE o prawie autorskim i prawach pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym, zgodnie z wykładnią TSUE. Przedmiotem artykułu jest zatem omówienie najistotniejszych tez z bogatego orzecznictwa TSUE, a następnie przedstawienie kluczowych problemów, jakie na tle prawa Unii powstają w prawie polskim, w szczególności w odniesieniu do odtwarzania nadań w miejscach publicznych i kwalifikacji udostępniania linków.