The aim of this article is to analyse let’s play not only as entertaining act of communication but also as an eclectic one which can make games exceed themselves. Let’s play as a method of game critique has developed some key characteristics. It’s not surprising, then, that one can observe the emergence of various subversive forms such as Robert Florence’s series “File System Aging” which rises as antithesis to the most popular channels. Florence directs his own player experience by merging software studies, ludology, stream of consciousness, and oneiric aesthetics known from David Lynch’s movies in order to defragment scattered memory of a gamer and a son. This article will look into the method of transgressive playformance and haptic interpretation used by the artist to expand the definition of a let’s play and therefore also that of a game.
Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies
Informacja
SZANOWNI CZYTELNICY!
UPRZEJMIE INFORMUJEMY, ŻE BIBLIOTEKA FUNKCJONUJE W NASTĘPUJĄCYCH GODZINACH:
Wypożyczalnia i Czytelnia Główna: poniedziałek – piątek od 9.00 do 19.00