Framed for Lying: Statistics as In/Artistic Proof

A statistic can be a powerful rhetorical tool in political discourse, but it can also be quickly dismissed by a resistant audience. This article argues that the statistic’s association with Aristotelian inartistic proof (in Greek: pisteis atechnoi, Lat. probationes inartificiales) can, counterintuitively, encourage resistant audiences to be dismissive, to think that statistics “lie.” By drawing from the concept of framing in media studies, I explore how the language used around a calculation can better serve readers when it is more explicit about the statistic’s creation from a social process-that it is invented rather than used in argument. If statistics rely on interpretation, rhetors should invite their audience to interpret rather than insist on an interpretation. I use examples from news articles covering immigration in the United States to explore a frame that does such insisting and a frame that invites.

Z jednej strony statystyki mogą być użyte jako skuteczne narzędzie retoryczne w dyskursie politycznym. Z drugiej – tzw. oporni odbiorcy mogą z łatwością je odrzucić jako nieprzekonywające. W artykule wskazuję na związek między traktowaniem statystyk jako arystotelesowskich dowodów „nieartystycznych” (gr. pisteis atechnoi, łac. probationes inartificiales) a postrzeganiem ich przez wspomniany typ odbiorców jako źródła kłamstwa. Korzystając z medioznawczej koncepcji ramowania, badam, kiedy język używany do opisu statystyk może efektywniej służyć odbiorcom. Twierdzę, że dzieje się tak wtedy, gdy odbiorca rozumie sposób tworzenia statystyk jako elementu społecznego procesu. Statystyki nie są dowodami same w sobie, ale raczej są wykorzystane przez retora, by swą argumentację wzmacniać. Jeśli istotą zrozumienia statystyk jest ich interpretacja, autorzy przekazów powinni zachęcać odbiorców do tego procesu myślowego, a nie narzucać własne interpretacje. W swoim wywodzie przywołuję przykłady artykułów prasowych wykorzystujących statystyki na temat imigracji w Stanach Zjednoczonych, by omówić dwa rodzaje ramowania: takiego, które ma utwierdzać w gotowych interpretacjach i takiego, które zaprasza czytelnika do własnej interpretacji.