Observations on the mycorrhizal status of Polygonum viviparum in the Polish Tatra Mts. (Western Carpathians)

Polygonum viviparumis one of very few herbaceous plants known to form ectomycorrhiza; in the Tatra Mts. it is one of dominants in the alpine zone, but also descends down to the feet of the massif. Specimens of this plant were collected from 5 sites at the altitude range 900– 2150 m, from granite and limestone. It allowed an estimation of the ectomycorrhizal diversity as well as preliminary ecological observations. Roots were also stained in order to check potential presence of arbuscular mycorrhizal colonization. Ectomycorrhizae were present in all specimens (with 2–5 morphotypes observed on single plants). In total, 17 morphotypes were observed and briefly described. The most widespread were the mycorrhiza of Cenococcum geophilum and a brightly coloured morphotype resembling the ectomycorrhizae of Russula sp. No important differences in ectomycorrhizal colonization between low and high localities were found. Observed general differences in abundance and diversity of mycorrhiza in P. viviparum between sites could most probably be connected with plant community composition (presence/absence of ectomycorrhizal shrubs maintaining ectomycorrhizal fungi), although mycorrhizae were present also in sites devoid of other ectomycorrhizal plants. Structures associated to arbuscular colonization (vesicles, hyphal coils) were occassionally observed, but without formation of arbuscules.

Polygonum viviparum jest jednym z nielicznych gatunków roślin zielnych, które tworzą ektomikoryzę. W Tatrach rdest żyworodny należy do gatunków dominujących w piętrze alpejskim, występuje również niżej sięgając do podnóży masywu. Celem badań była wstępna analiza różnorodności ektomikoryz tworzonych przez ten gatunek w Tatrach oraz ogólna analiza jej zależności od warunków ekologicznych takich jak wysokość nad poziom morza oraz skład zbiorowisk roślinnych. Korzenie P. viviparum były również dodatkowo badane pod kątem obecności kolonizacji endomikoryzowej. Próby korzeni zebrano z 5 stanowisk na podłożu granitowym i wapiennym, rozmieszczonych w przedziale wysokości 900–2150 m n.p.m. Ektomikoryzy były obecne na wszystkich badanych okazach Polygonum viviparum; na pojedynczych roślinach obserwowano 2–5 morfotypów. W sumie zaobserwowano i krótko scharakteryzowano 17 morfotypów ektomikoryz. Najbardziej rozpowszechnione we wszystkich próbach były mikoryza Cenococcum geophilum oraz niezidentyfikowany, jasno zabarwiony morfotyp przypominający mikoryzy Russula sp. Nie stwierdzono znaczących różnic w poziomie kolonizacji ektomikoryzowej pomiędzy stanowiskami różniącymi się położeniem nad poziomem morza. Zaobserwowane różnice w liczebności i różnorodności mikoryz P. viviparum na poszczególnych stanowiskach wiązać można najprawdopodobniej ze składem gatunkowym zbiorowisk roślinnych – obecnością krzewinek ektomikoryzowych spełniających zasadniczą rolę w utrzymywaniu populacji grzybów ektomikoryzowych. Należy jednak podkreślić, że ektomikoryzy obserwowano również na stanowiskach, gdzie P. viviparum było jedynym potencjalnym symbiontem ektomikoryzowym. Regularnie obserwowano kolonizację korzeni Polygonum przez grzyby endofityczne. W kilku korzeniach odnotowano obecność struktur charakterystycznych dla mikoryzy arbuskularnej (pęcherzyki, peletony), jednak nie towarzyszyły im wykształcone arbuskule.