Muzyka liturgiczna a nowoczesność

In every music age there occurred a certain kind of modernity which brought about the development of musical language. However, modernity as understood these days occurred more or less at the beginning of the 20th century, particularly in painting. It was initiated by the painting movement known as Dadaism. The artists who created this movement often followed nihilism. Dadaism turned into a new movement called surrealism. Its representatives were, among others, Salvador Dali, Giorgio de Chirico, Max Ernst, Marcel Duchamp. This movement was also characterised by artists’ rebellion against the traditional conception of beauty and art. A similar rebellion in music did not follow until the end of the 1950s in the form of avant‑garde tendencies, which brought about the breakdown of the traditional approach to music creation. At that time liturgical music maintained its traditional musical language, which showed results in the form of a bigger disintegration of the church and culture. In his book A song for the Lord Cardinal Joseph Ratzinger raises and analyses these phenomena, which makes the book a splendid title to solve those problems.An excellent lodestar for the authors of not only liturgical music is A letter to artists by saint John Paul II, in which the author raises the sense of artistic work. The letter is also a kind of a bridge between the creator of contemporary art and the church. One may also try applying certain modern composer techniques in liturgy, with particular consideration of the ones that concern concertina and musical scales (e.g. Messiaen scales). However, it should be done very carefully so as not to disturb experiencing liturgy by the faithful.

W każdej muzycznej epoce pojawiał się pewien rodzaj nowoczesności, który powodował rozwój muzycznego języka. Jednak nowoczesność pojmowana współcześnie rozpoczęła się mniej więcej na początku wieku XX w., szczególnie w malarstwie. Zapoczątkował ją kierunek malarski zwany dadaizmem. Artyści, którzy go tworzyli, nierzadko kierowali się nihilizmem. Dadaizm przerodził się w nowy kierunek, zwany surrealizmem. Jego przedstawicielami byli m.in. Salvador Dali, Giorgio de Chirico, Max Ernst, Marcel Duchamp. Kierunek ten cechował się też buntem artystów przeciwko tradycyjnemu pojęciu piękna i sztuki.Podobny bunt w muzyce nastąpił dopiero na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX w., w postaci tendencji awangardowych, co spowodowało rozpad tradycyjnego podejścia do tworzenia muzyki. Muzyka liturgiczna w tym czasie zachowała swój tradycyjny język muzyczny, a to zaowocowało większym rozdźwiękiem między Kościołem a kulturą. Kardynał Joseph Ratzinger w swojej książce Nowa pieśń dla Pana porusza i analizuje te zjawiska, przez co książka ta jest znakomitą pozycją pomocną w rozwiązywaniu tych problemów.Znakomitym drogowskazem dla twórców nie tylko muzyki liturgicznej jest List do artystów św. Jana Pawła II, w którym autor porusza sens twórczości. List ten jest też pewnym pomostem między twórcą sztuki współczesnej a Kościołem.Można również próbować stosować pewne współczesne techniki kompozytorskie w liturgii, ze szczególnym uwzględnieniem tych, które dotyczą harmonii i skal muzycznych (np. skale Messiaenowskie). Jednakże należy czynić to z rozwagą, aby nie zakłócić przeżywania liturgii przez wiernych.