ROLA OSÓB BIORĄCYCH UDZIAŁ W PRZESŁUCHANIU POKRZYWDZONEGO MAŁOLETNIEGO W TRYBIE ART. 185A K.P.K.

Art. 185a of the Polish Code of Criminal Procedure has introduced a special institution into the Polish legal order for the hearing of a child to provide greater protection for juvenile victims against secondary victimisation. One of the most important aspects of this regulation is the issue of persons who may take part in the hearing of a juvenile victim. At first sight it may seem that it does not matter who participates in such a hearing. However, practice shows that there are limits to who may participate, and this applies chiefly to the suspect/accused. In addition, every person whom the law allows to be present during the hearing of a child has specific tasks, duties and rights. In the article I describe a dispute which has cropped up between lawyers, especially judges and psychologists, on who should question the child to obtain as much information from the child as possible without exposing it to secondary victimisation. I refer to statements made by experts on the doctrine and on the jurisprudence regarding this issue.

Przesłuchanie dziecka w trybie art. 185a k.p.k. jest instytucją, która została wprowadzona do polskiego porządku prawnego w celu zagwarantowania większej ochrony małoletniemu pokrzywdzonemu przed wtórną wiktymizacją. Jednym z najważniejszych elementów tej regulacji jest problematyka osób, które mogą wziąć udział w przesłuchaniu małoletniego pokrzywdzonego. Na pozór może sie wydawać, że nie ma znaczenia, kto bierze udział w przesłuchaniu. Jednakże, jak pokazuje praktyka, nie wszyscy mogą w tym przesłuchaniu uczestniczyć; chodzi tu przede wszystkim o podejrzanego/oskarżonego. Ponadto każda osoba, której prawo zezwala na obecność podczas przesłuchania, ma określone zadania, obowiązki, a także prawa. Jak zostało opisane w artykule, w odniesieniu do przesłuchania pojawił się również spór między prawnikami, zwłaszcza sędziami, a psychologami, który podmiot powinien przesłuchiwać dziecko, aby uzyskać od dziecka jak najwięcej informacji, nie narażając go na wtórną wiktymizację. Opisując poszczególne kwestie, autorka powołuje się na wypowiedzi przedstawicieli doktryny oraz orzecznictwa mające ścisły związek z zagadnieniami.