Karol Wojtyła’s Philosophy on the Issue of Modernity

Specyfiką antropologii Karola Wojtyły jest synteza obiektywizmu i subiektywności, łączy on wątki aleteiczne i agapiczne. Akceptując nowożytny zwrot antropologiczny, z jednej strony, podejmuje w swych pracach próbę syntezy klasycznej filozofii bytu z filozofią świadomości, a z drugiej strony, dąży do korekty skrajnego antropocentryzmu myśli nowożytnej. Autor artykułu analizuje związek Wojtyły koncepcji świadomości i podmiotowości z personalistycznym stylem duszpasterstwa Jana Pawła II, głoszącego, że „człowiek jest podstawową drogą Kościoła”. Drugim filarem analizy jest pytanie o sens ludzkiej wolności. W myśli Wojtyły oraz w nauczaniu Jana Pawła II rozważania o wolności jako podstawowej właściwości bytu osoby łączą się z namysłem nad jej etycznym wymiarem.

Karol Wojtyła’s anthropology is characterised by a synthesis of objectivity and subjectivity, and his combination of aletheic and agapic notions. By accepting the modern anthropological turn, on the one hand, he attempted in his works a synthesis of the classic philosophy of being with the philosophy of awareness, and, on the other, he strived to correct the extreme anthropocentrism of modern thought. The author of the article analysed the relationship between Wojtyła’s concept of awareness and subjectivity with the personalistic style of John Paul II’s ministry of “man as the basic path of the Church.” The other pillar of the analysis is the question about the meaning of human freedom. In Wojtyła’s thought and in the teachings of John Paul II, any discussion of freedom as the basic property of a personal being was combined with a reflection on its ethical dimension.