Reclaiming Adolescent Sexuality: Images of Girlhood in Petra Collins’s Babe

Reclaiming Adolescent Sexuality: Images of Girlhood in Petra Collins’s BabeThis paper examines photographs, drawings, collages and other art forms collected in the book Babe, edited by photographer Petra Collins and published by Prestel in 2015. I read the collected artwork as an attempt to present the image of the girl (including her sexuality) from a young woman’s perspective. Babe, which includes works such as photographs of teenagers with visible period blood on the underwear or a to-do list with the goal of never faking another orgasm, asks who a contemporary girl is and how young artists can challenge traditional images of femininity. In my analysis I focus on the excessive use of the color pink in Babe, characterizing the way artists blend innocence with eroticism. I argue that by playing with artifacts of “girlishness,” artists can both expose the absurdity of the image of the girl in popular culture and reclaim symbols of girlhood. I suggest that Collins – despite her ambitions to create an inclusive platform for female artists – does not present a diverse image of girls, who in Babe is still predominantly white and able-bodied. I introduce the potential reading of Babe as a feminist visual manifesto, in reference to the Riot Grrrl movement and the cultural phenomenon of “girl power.” I suggest that the book offers a possibility of exploring the figure of the girl from the perspective of young female artists. Odzyskując młodzieńczą seksualność: wizerunki dziewczyńskości w „Babe” Petry CollinsArtykuł jest analizą fotografii, rysunków, kolaży i innych prac zebranych przez fotografkę Petrę Collins w albumie „Babe", wydanym w 2015 roku przez Prestel. W artykule odczytuję zebrane prace jako szansę zaprezentowania wizerunku dziewczyny (w tym jej seksualności) z perspektywy młodej kobiety. Babe – w której znajdują się zarówno fotografie nastolatek z widoczną krwią menstruacyjną na bieliźnie, jak i zdjęcie listy zadań, na której artystka umieszcza postanowienie, by nigdy więcej nie udawać orgazmu – zadaje pytanie kim dzisiaj jest dziewczyna i w jaki sposób młode artystki mogą kwestionować utarte obrazy kobiecości. Podczas analizy skupiam się na przewadze różu w warstwie wizualnej albumu, ukazując sposób, w jaki artystki łączą pozorną niewinność z erotyzmem. Twierdzę, że poprzez grę z konwencjami „dziewczyńskości” autorki prac mogą zarówno eksponować sztuczność wizerunku młodej kobiety w kulturze popularnej, jak i odzyskiwać symbole dziewczęcości. Sugeruję, że Collins – mimo próby stworzenia inkluzywnej platformy dla artystek – nie oferuje zróżnicowanego obrazu dziewczyny, która w Babe wciąż jest przeważnie biała i pełnosprawna. W odczytaniu Babe jako feministycznego wizualnego manifestu odwołuję się do ruchu Riot Grrrl i fenomenu kulturowego reprezentowanego przez hasło „girl power”. Sugeruję, że album oferuje zgłębienie postaci dziewczyny z punktu widzenia młodych artystek.