Water as a Weapon of War in the Tigris-Euphrates Basin

Artykuł ma na celu przedstawienie wody, jako broni używanej w wojnie w basenie rzek Tygrysu i Eufratu, a także roli i znaczenia wody dla nowej architektury globalnego bezpieczeństwa. Głównym celem jest znalezienie odpowiedzi na pytanie badawcze, czy woda w basenie Tygrysu i Eufratu będzie nadal narzędziem walki, czy współpracy, jako skuteczne narzędzie do sprostania wyzwaniom strategicznym. Hipotezą jest stwierdzenie, że wyzwania związane z wodą w dorzeczu Eufratu i Tygrysu będzie przede wszystkim podążać za stosunkami społecznymi i polityczno-gospodarczymi pomiędzy Turcją, Irakiem i Syrią oraz czynnikami zewnętrznymi. Badania przeprowadzono metodą opisowo-analityczną. Ponadto badania oparto na neorealistycznej teorii stosunków międzynarodowych oraz koncepcji międzynarodowej analizy konstelacji, a także teorii neoinstytucjonalizmu. Przyszła anarchiczna globalna architektura bezpieczeństwa doprowadzi do hegemonicznego systemu stosunków wodnych. Dlatego też, bez międzynarodowej koordynacji i dalekosiężnej strategii w obliczu pojawiającej się anarchicznej globalnej struktury bezpieczeństwa, stabilna współpraca wodna w tym regionie nie jest możliwa.

The paper aims to present water as a weapon of war in the Tigris-Euphrates Basin, as well as the role and significance of water for a new architecture of global security. The main goal of the study is to find an answer to the research question of whether water the Tigris-Euphrates Basin will be still a tool for fighting or cooperation as an effective tool for facing strategic challenges. The research hypothesis is that the issue of challenges related to water in the Euphrates River basin will, first of all, follow the social and political-economic relations between Turkey, Iraq and Syria and external factors. The research was conducted using a descriptive-analytical method. Moreover, this research is based on the neorealist theory of international relations, and the concept of international constellation analysis, as well as the theory of neo-institutionalism. Future anarchical global security architecture will lead to a hegemonic system of water relations. Therefore, without international coordination and far-reaching strategy in the face of the emerging anarchic global security structure, stable water cooperation in this region cannot be reached.