Słuchać, poszukiwać, rozumieć. Nie tylko o dialogu interdyscyplinarnym i oral history.

The author, from the perspective of a contemporary history researcher, indicates the potential common foundations, but also the differences in using the oral history method in an interdisciplinary perspective. Based on practical experience, he concludes that the assumptions of oral history and other disciplines for which research material is a conversation are very similar. The difference between the particular fields lies in specific methods. This article is a reflection on certain current oral history problems. The author's starting point is the current situation, where on the one hand there is an increasing interest in oral history, because of a human need for stories, but on the other hand, people are losing their ability to tell stories or listen to them intently more and more every day. On this occasion, he introduces the issue of the speed of life in today's times, striving for simplicity and conciseness in the context of a narrative relationship. The author continues to deal with some methodological issues that have not been given special attention to in the past. This is particularly true about the problem of subjectivity, memory and its role in the construction of biographical narratives, the issue of social and political context (both past and present) in which interviews are carried out. In the end, the author indicates how the study of oral history helps to learn and understand not only the past but also the present. In fact, this is the great strength of this method, in this aspect it is an inspiration for researchers in other fields of social sciences, for which conversation is the basic source.

Autor z perspektywy badacza historii współczesnej wskazuje nie tylko potencjalne wspólne podstawy, lecz także różnice w wykorzystywaniu metody oral history w perspektywie interdyscyplinarnej. Na podstawie praktycznego doświadczenia dochodzi do wniosku, że założenia oral history i innych dyscyplin, dla których materiał badawczy stanowią rozmowy, są bardzo podobne. Różnica między poszczególnymi dziedzinami leży w konkretnych metodach. Artykuł jest refleksją nad pewnymi aktualnymi problemami oral history. Punktem wyjścia autora jest obecna sytuacja, kiedy to z jednej strony wzrasta zainteresowanie oral history, bo przecież ludzie potrzebują opowieści, a z drugiej strony z każdym dniem coraz bardziej tracą zdolność opowiadania historii życia czy ich chętnego słuchania. Przy tej okazji wprowadza kwestię „zabiegania” w dzisiejszych czasach, dążenia do uproszczenia i skrótu w kontekście relacji narracyjnej. Dalej zajmuje się pewnymi kwestiami metodologicznymi, którym w przeszłości nie poświęcano szczególnej uwagi. Chodzi tu szczególnie o problem subiektywności, pamięci i jej roli w konstruowaniu narracji biograficznych czy  kwestię kontekstu społecznego i politycznego (zarówno przeszłego, jak i współczesnego), w którym realizowane są wywiady. W zakończeniu wskazuje, w jaki sposób badaniom oral history pomaga poznanie i zrozumienie nie tylko przeszłości, lecz także współczesności. W tym właśnie bowiem tkwi wielka siła tej metody, która jest inspiracją dla badaczy innych dziedzin nauk społecznych, dla których podstawowym źródłem jest rozmowa.