Starość w kręgu ludzi Kościoła. Dwa przykłady z epoki przedrozbiorowej

W artykule omówiono zagadnienie starości w średniowieczu i w czasach nowożytnych na przykładzie dwóch grup. Pierwsza z nich to duchowni (prałaci i kanonicy) kapituły w Uniejowie z XIV–XVI w. Byli wśród nich mężczyźni osiągający wiek powyżej 60 lat, a nawet ok. i powyżej 70 lat. Ocena długości ich życia oraz charakterystyka starości opiera się na analizie ich aktywności zawodowej.Druga analizowana grupa była związana z XVII-wieczną parafią. W przypadku plebanów oraz personelu kościelnego czasem mówi się wprost o ich starości. Jej granicą mógł być wiek powyżej 40 i 50 lat w przypadku personelu oraz powyżej 60 lat w przypadku plebanów. Zachowane w wizytacji wzmianki pozwalają także na wskazanie pewnych cech z nią związanych, jak np. choroby, niedołęstwo.