L. Dacewicz, Antroponimia Tatarów litewsko-polskich w przekroju historycznym, Wydawnictwo Uniwersyteckie „Trans Humana”, Białystok 2012, 259 s.

Niewątpliwie lepszemu poznaniu historii i specyfiki kulturowej Tatarów litewsko-polskich, którzy od ponad sześciu wieków związali swoje losy z losami nowej ojczyzny – początkowo Wielkiego Księstwa Litewskiego, później państwa polsko-litewskiego, a następnie Rzeczypospolitej, będzie służyć monografia Leonardy Dacewicz pt. Antroponimia Tatarów litewsko-polskich w przekroju historycznym.Monografia L. Dacewicz jest pierwszym w onomastyce polskiej opracowaniem nazewnictwa Tatarów tak szeroko ujętym w wymiarze geograficznym (obszar byłego Wielkiego Księstwa Litewskiego) i chronologicznym (XVI–XX w.). Praca ta doskonale wpisuje się w nurt ciągle aktualnych i potrzebnych badań nad nazewnictwem mniejszości narodowych zamieszkujących dawne rubieże I Rzeczpospolitej. Nawiązuje jednocześnie do nielicznych, lecz bardzo cennych opracowań wcześniejszych, które poświęcono antroponimii Tatarów litewsko-polskich – przedwojennej pracy S. Kryczyńskiego i wydanej 60 lat później pracy H. Jankowskiego.[1] S. Kryczyński, Tatarzy litewscy. Próba monografii historyczno-etnograficznej, „Rocznik Tatarski” 1937. nr 3, 318. s.