Polityka imigracyjna państw Europy Zachodniej. Kazus Lampedusy

Lampedusa – a small island situated in a Mediterranean tourist destination, a symbol of successful leisure and recreation – such a description appears in advertising catalogues in many tourist offices. This idyllic image has become blurred by hundreds of dilapidated boats full of illegal refugees. Since 2010, Lampedusa is the African refugees’ main target for transfer to the European promised land. Even if it is impossible to assess the number of illegal immigrants who have made their way to Europe by sea or land after the Arab Spring, EU member states have decided almost unanimously to „stop mass migration” as a threat to European identity and security. But this self-interested logic has partially failed as the problem is how to help existing immigrant communities adapt to European values while accepting genuine refugees whose inflow is on the rise.

Lampedusa – niewielka wyspa położona na Morzu Śródziemnym, symbol udanego wypoczynku i rekreacji – taki opis pojawia się w katalogach reklamowych wielu biur turystycznych. Idylliczny obraz tej włoskiej wyspy jest zamazany przez setki zniszczonych łodzi z nielegalnymi uchodźcami na pokładzie. Od 2010 Lampedusa – oddalona o 150 km od wybrzeża Tunezji – jest głównym celem uchodźców z Afryki i Bliskiego Wschodu. Choć niemożliwe jest podanie dokładnej liczby nielegalnych imigrantów przebywających na terytorium Europy, wiadomo jednak, że państwa członkowskie Unii Europejskiej jednogłośnie sprzeciwiają się masowej migracji i zatrzaskują drzwi przed imigrantami arabskiej wiosny. Problem nie tkwi w tym, czy przyjmować imigrantów, ale w tym, jaką obrać politykę, aby zarówno imigranci, jak i państwa przyjmujące czerpały wzajemne korzyści.